Too much love will kill You

Telkens als ik het nummer hoor, blijft er één zin in mijn hoofd hangen. Zo’n zin die kippenvel bezorgt.

“I feel like no one ever told the truth to me
About growing up and what a struggle it would be.”

Oké, Brian May schreef dit over een liefdesdilemma, maar die zin is toch veel universeler? Geen enkele volwassene kan een kind echt waarschuwen voor hoe hard en complex het volwassen leven soms is.

Is er iemand die ooit werd verwittigd over hoe eenzaam het kan voelen? Niet op de manier van “geen vrienden hebben”, maar op de manier van écht niemand kunnen uitleggen wat je ziet, voelt en weet. Als kind kregen we allemaal de handleiding van een “zo normaal mogelijk leven”: werken, trouwen, huisje, tuintje, boompje… Maar niemand waarschuwt je dat jouw eigen handleiding er totaal anders uit kan zien.

Ik werd in elk geval niet voorbereid op het feit dat mijn neurodiverse brein voor een superzware, kleurrijke en buitenmaatse handleiding zou zorgen. Dat mijn sensitiviteit niet zomaar een eigenschap is, maar een fulltime job in energiebeheer. Dat mijn heks-zijn, mijn intuïtie en mijn verbondenheid met cycli me soms in een spagaat zouden zetten tussen mijn innerlijke wereld en mijn professionele, aardse rol. De strijd gaat niet alleen over het overwinnen van de buitenwereld.

De diepste worsteling is ontdekken dat je je eigen grootste leugen leeft. Het moment waarop je beseft dat de persoon die je dacht te moeten zijn voor je carrière of omgeving, slechts een schaduw is van wie je werkelijk bent.

En toch… zit er in het nummer ook een bevrijdend inzicht. (Jullie dachten al dat ik hier een depressieve blog aan het neerpennen was, hé? 😉) De liefde doodt je niet, maar de voortdurende façade wel.

We zijn allemaal artiesten en architecten van een deel van ons eigen innerlijke lijden, door krampachtig vast te houden aan de “normale” handleiding die we meekregen (van onze voorouders). We denken dat we onszelf moeten verkleinen of bewijzen om in de wereld te passen. Maar het moment dat we stoppen met die schaduw te zijn, is het begin van bevrijding. Angstaanjagend, maar bevrijdend.

De sleutel? Het omarmen van die complexe, buitenmaatse handleiding. Mijn sensitiviteit is geen energievreter, maar een innerlijk kompas. Mijn heks-zijn is geen spagaat; het is een vermogen om mijn keuzes en mijn leven te verankeren in de cyclische waarheid van het bestaan, in plaats van in de lineaire eisen van de maatschappij.

De “struggle” (waar Brian May het over heeft) is de weg naar onze eigen bevrijding. Door trouw te blijven aan de stem die fluistert wat we zien, voelen en weten (ook al begrijpt niemand anders het) transformeren we de leugen in onze meest krachtige, authentieke waarheid.

Het is een helse rit, met vallen en opstaan, maar het is onze eigen rit. En stiekem hoop ik ook dat deze blog jullie allemaal aanzet tot het nummer nog eens loeihard te luisteren.

Warme groet,
Cynthia