Verloren gelopen

Toen ik in het vijfde leerjaar zat heb ik eens een woensdagnamiddag doorgebracht bij mensen die ik niet kende. Ze hadden me wenend aangetroffen omdat ik verloren gelopen was toen ik van school naar huis ging.

Die dag moest ik met “de rij” mee.

Ik zat al jaren op dezelfde school. Het was het eerste schooljaar dat ik daar alleen school liep, zonder mijn zussen. Mijn zussen gingen intussen allebei naar de middelbare school. Ik moest dus alleen naar huis gaan als mijn papa mij niet kon komen halen. Er was tot ongeveer halverwege begeleiding. Een juf of een meester bracht leerlingen tot aan een plein met bushaltes. We noemden dat “de rij”.

Die dag moest ik met “de rij” mee. Vanaf daar kon ik te voet verder, helemaal over straat. Of het metrostation induiken en aan de andere kant terug boven komen waardoor ik de drukke baan niet over moest. Als het regende kon ik ook de bus nemen, de bushalte om af te stappen was niet ver van waar we woonde. De straat oversteken ongeveer.

Het regende, daarom nam ik de bus. Op woensdagmiddag nam ik die bus eigenlijk niet graag omdat die overvol zat met tieners en mensen die nog verder door moesten. Maar ja, regen. De bus zat nog extra vol door de regen natuurlijk. Ik stond ergens geplet tussen allemaal mensen en kon niet op de bel duwen om de halte aan te vragen. Ik wist dat de volgende halte niet ver af was, dus waagde een nieuwe poging. Maar de bus reed verder door. Sloeg de halte over. Vijf minuten later hield hij halt en er stapte een heleboel mensen uit. Ik stapte mee uit en wou naar de halte voor dezelfde lijn in omgekeerde richting gaan om zo terug naar huis te keren.

Een oud dametje kwam langs en vroeg me wat er aan de hand was.

Maar ik kende het daar helemaal niet, en het was een ingewikkeld kruispunt, een soort rotonde. En al gauw wist ik niet meer welke kant ik op moest. Ik bleef stappen en kwam een bushalte tegen. Ik keek op het bord waar de nummers van de bussen op stonden en zag dat bus 53 er niet stopte. Ik wist helemaal niet meer wat te doen. In die tijd liepen we nog niet rond met GSM’s of Smartphones. Dus ben ik op het bankje gaan zitten en beginnen wenen.

Een oud dametje kwam langs en vroeg me wat er gaande was. Ik deed mijn uitleg. Ze hield een andere dame tegen die rondliep met twee kinderen. Deze dame nam me mee naar huis. Ik kon niet anders, ik wist niet hoe ik anders zou thuis raken. Van daar belde we met de vaste lijn naar huis. De dame legde mijn papa uit wat er aan de hand was en probeerde uit te leggen waar ze woonde. De GPS was ook nog niet ingeburgerd.

Ik heb daar een boterham gekregen en de namiddag met de oudste dochter gespeeld, die een paar jaar jonger was dan ik. We hebben gekleurd, met de barbies gespeeld, mekaars haar gevlochten. Tot mijn papa aanbelde en ik eindelijk naar huis kon.

Alweer een avontuur rijker.

Keep on smiling!

Brief naar mijn 16-jarige ik

Tijdreizen. Als tijdreizen zou bestaan, zou je dan terugkeren naar een bepaald punt in je leven om jezelf te verwittigen van wat komen zal? Denk je dat het zou helpen om fouten die je gemaakt hebt niet meer te maken? En mocht je terug gaan, of jezelf kunnen verwittigen voor de toekomst. Naar welke leeftijd zou je dan gaan? Wat zou je vertellen? Hier volgt mijn brief naar mijn 16-jarige ik.

Lieve Tiernnadrui,

Ik spreek je aan met “lieve” want lief dat ben je. Lang ga je denken dat dat de enige omschrijving is die aan je gegeven wordt, maar je bent zo veel meer dan dat. Je wordt zoveel meer dan dat.

Ik ga je niet vertellen welke keuzes je moet maken. Want deze keuzes bepalen wie ik ben in 2021. Graag geef ik je wel een tip die je in het achterhoofd moet houden en dat is de volgende: je kunt niet voor iedereen goed doen. Dus voel je zeker niet schuldig wanneer je eens nee zegt of voor jezelf kiest. Wat ik wel wil doen is even een deur open zetten naar je toekomst, zodat je beseft dat het echt wel allemaal goed komt.

Een spoiler over je leven dat ik je zeker wil mee geven is dat je in je 25ste levensjaar in het huwelijksbootje stapt. Stop dus maar gauw met verkondigen dat je nooit gaat trouwen en alleen gaat eindigen in een klein appartementje in Brussel. Samen met je echtgenoot (ja ja, wen er maar aan) overwinnen jullie zware obstakels waarmee jullie jullie liefde voor elkaar bevestigen. En oh ja, een prachtige dochter staat ook op het lijstje van wat je in de toekomst zal hebben.

Even nadenken, waarover kan ik je nog spoileren zonder je te veel te beïnvloeden. Ik weet het. Dat gebouw, waar je van droomt in te gaan werken. Die toren dat uitkijkt op de Nieuwstraat in Brussel. Well, hello little witch, you made it ;-).

Zoals je ziet, bereik je veel in de 22 jaar die ons scheiden van elkaar. Stop dus zeker niet met dromen. Omarm je innerlijke heks, want jezelf accepteren zorgt voor het uitkomen van de spoilers die ik je mee geef. En besef dat heel binnenkort het leven je begint toe te lachen. Die positiviteit die je als kind had komt terug en opent deuren voor je. Je zult prachtige mensen leren kennen, die je bijstaan om deuren te openen, om doelen te bereiken. En jij op je beurt gaat mensen bijstaan. Op het pad dat je bewandelt ga je zoveel mooie mensen tegen komen die het beste met je voor hebben. En soms, heel soms, ga je dat te laat beseffen.

Binnen 22 jaar, lieve Tiernnadrui, gaat “lief” niet meer het enige woord zijn om je te beschrijven. Binnen 22 jaar wordt je omschreven als sterk, behulpzaam, veerkrachtig, empathisch, betrokken, … . En, oh ja, voor ik het vergeet, dat zelfvertrouwen dat komt er ook aan, met de nodige hoogtes en laagtes. Het allerbelangrijkste stop niet met je intuïtie te volgen, je buikgevoel heeft zelden ongelijk.

Blessed be,

Tiernnadrui

Beste lezers, wat zouden jullie tegen mijn 16-jarige ik nog willen zeggen? Ik lees het graag in de reacties.

Keep on smiling!

Fotomaandag 17 mei 2021

Wat ging de week snel voorbij. Ook moeilijk om drie foto’s te kiezen die mijn week samenvatten. Heb enkele mooie momenten gehad die de moeite waard zijn om bij te blijven stil staan.

Foto 1

Woensdag, mijn “mental health day”. Rond de middag mijn dochter van school gaan halen. Normaal parkeer ik iets verder van school, in een stuk straat waar je gemakkelijk een u-bocht maakt. En op woensdag is het nog beter om op de parking van het zwembad te gaan staan. Omdat alle scholen in de omgeving op hetzelfde uur gedaan hebben. Uit verstrooidheid reed ik toch tot aan het schoolgebouw. Er was een open parkeerplaats redelijk dichtbij. Natuurlijk, daar kon ik niet terugdraaien dus moest ik volledig het centrum door. In de file gestaan. Het volledig centrum staat op woensdagmiddag geblokkeerd. Wel goed gelachen omdat ik de foute beslissing nam. En meteen begrepen waarom mijn echtgenoot echt aan het zwembad gaat staan op woensdag.

Foto 2

Vrijdag, in de voormiddag mijn dochter bij haar vriendje gaan afzetten. Dan doorgereden naar mijn papa waar ik dit boeddhabeeldje mee kreeg. Ik herinnerde mij een bronzen beeldje dat vroeger altijd in de living stond. Wist niet dat hij er ook nog een in steen had staan. Past wel mooi in ons interieur. Toen ik thuis kwam was PostNL al langs geweest met mijn Chakra Gift Set van The Light House. Ik vind de combinatie van de chakrasteentjes en kaars met het Boeddhabeeldje wel iets hebben. Denk dat ik wel nog op zoek ga naar een bergkristal en een Amethyst om er een gouden driehoek van te maken.

Foto 3

Op pad met mijn dochter. Oorspronkelijke bedoeling: naar de Ava gaan voor decoratie. Regelmatig verander ik de decoratie in huis. Aangepast aan de seizoenen en de feestdagen / periodes. Voor de zomer heb ik vrij weinig liggen. Toen ik klaar was met de stukken te wisselen waren we beetje ontgoocheld. Niets fris, altijd hetzelfde. Dus eens nieuwe spulletjes gaan halen. Terug in de auto wou mijn dochter nog naar de Shop for Geeks. Volgens Google is die in de Kattestraat in Aalst. Helemaal voor niets tot daar gewandeld, want die is daar helemaal niet meer. De Fnac binnen geglipt, daar is deze foto getrokken. Mijn dochter die moeite heeft om te kiezen aan welk K-Pop album ze haar gespaarde zakgeld zal spenderen. Over het verkeerd rijden en de onnodig afgelegde kilometers en de hierdoor voorzaakte slappe lachbuien zal ik niet uitweiden.

Nu bedenk ik mij net… helemaal naar de Ava gereden in Aalst terwijl ik al enkele weken zin heb om te gaan snuisteren in de Kringloopwinkel. Zal voor één van de komende weekends zijn.

Keep on smiling!