Herinneringen

Twee en halve bus zonnecrème

Twee en halve bus zonnecrème hebben we opgebruikt in Kreta. Een zalige week vakantie achter de rug. S en ik, zonder de dochter want ze bleef in België bij haar grootouders.

Het voelde eerst raar om te vertrekken zonder haar, maar elke ouder met tieners zal begrijpen hoeveel deugd het ook kan doen. We hebben ze niet achter gelaten, ze wou gewoon niet meer mee. En om dan een tiener te verplichten en mee te sleuren, leek ons geen goed idee. Het zou voor niemand aangenaam geweest zijn.

Nooit meer via Eindhoven

We hadden onze reis in de zomer van 2020 geboekt, denkende dat de covid-19-crisis al achter de rug zou zijn. Geboekt via Tui.nl want op het moment dat we boekte konden we nog niet voor dezelfde periode boeken via Tui.be.

Waar we toen niet bij stilgestaan hadden is dat we sowieso via een Nederlandse luchthaven zouden moeten vertrekken in plaats van Zaventem of een andere Belgische luchthaven. Oorspronkelijk hadden we ook geboekt om naar Portugal te gaan, samen met onze dochter. Maar omdat ze niet meer mee wou hebben we omgeboekt en kwamen we uit om een resort in Kreta dat voor ons beide iets meer kostte dan wat de reis voor ons drie naar Portugal had gekost. We waren geen geld verloren dat vonden we oké.

Vertrek in Eindhoven rond 14.30 uur. Vooraf hadden we uitgezocht wat het ons zou kosten om vervoer aan te vragen dat ons thuis kwam ophalen en afzette bij de luchthaven. Het leek ons veel beter in Eindhoven parking te betalen en zelf te rijden. Door de Covid-19-maatregelen zeggen alle maatschappijen dat je best drie uur voor vertrek in de luchthaven bent in plaats van de welgekende twee uur. Ook al naar Griekenland kun je niet online inchecken, dus nog de wachtrij bijtellen aan de loketten om de boarding pass te bekomen. We moesten sowieso over de Brusselse en Antwerpse ring, dus zeker ruim genoeg genomen. Dit al heeft gemaakt dat we thuis tussen 8.30 uur en 9 uur vertrokken zijn, en toekwamen in het resort om 22u. Langer dan twaalf uur onderweg. Daarom nooit meer via Eindhoven.

Lang wachten op de bagage

In Iraklion aangekomen hebben we meer dan een uur gewacht op onze bagage. De eerste koffer kwam vrij snel, de tweede bleef ergens achter en kwam dus een uur later door. Gelukkig maar, want op dat moment denk je toch echt dat die in land van vertrek is blijven staan of verdwenen is.

Toch wel een mooie week gehad

We hadden vooraf niets gepland. Geen excursies of zo. De bedoeling was echt wel gewoon rusten en genieten van mekaars gezelschap. Overdag was het ook wel te warm om echt grote wandelingen te doen. En de zon was echt prikkend, ondanks het insmeren met zonnecrème toch lichtjes rode verbrande huid gekend.

Het zwembad was mooi, de ligbedden ruim verdeeld en we hebben nooit “te veel” volk bij elkaar gehad. Het water werd proper gehouden met zoutoplossing in plaats van chemische chloor, want dan ook het voordeel meebracht dat je amper onder gaat. Beetje zoals in de dode zee.

Trappen en bergop

Bij aankomst werden we met zo een golfkarretje met onze bagage naar het gebouwtje gereden waar onze kamer was. En als snel begrepen we waarom. Het nadeel van een resort dat op een bergkam wordt gebouwd is dat je bergop en bergaf moest. Onze kuiten hebben dus extra spieren gekweekt met al de trappen die we hebben gedaan tijdens de week, en het bergop wandelen. Het zwembad lag op het bovenste verdiep van het resort net als onze kamer. Hoewel ik denk dat er nog paar gebouwtjes hoger lagen.

Om te gaan eten en voor de bar moesten we dus helemaal naar beneden. De laagste verdiepingen konden via een schamele lift, die toch ook wel af en to “out of order” stond.

Om naar het kiezelstrand te wandelen was het ook helemaal de berg af gaan. Hetzelfde om naar het centrum van het naast gelegen dorpje te gaan.

Avondwandelingen

Zoals eerder gezegd blijven we overdag in het resort voornamelijk aan het zwembad. Boeken lezen, water in gaan, rusten, muziek luisteren. Volledig genieten dus. Ook één of twee meditaties kunnen doen.

’s Avonds na het avond eten deden we wandelingen, naar het kiezelstrand of naar het dorp. Ook wel met het oog om op tijd terug te keren, want éénmaal de zon onder ging werd het snel donker. Schemertijd was beperkt. De maan verscheen al rond 17u dus daar had je wel de hele avond mooi zicht op.

Op onze wandeltocht naar het dorp kwamen we eerst voorbij één of twee restaurants/bars, dan een prachtig kerkhof, en dan terecht in een doodse straat waar ik niet in het donker wou lopen. Tien minuten verder stappen en je kwam terug in leven terecht aan een haven en de winkelstraten. Met een strand met zand in plaats van kiezels en verschillende eetgelegenheden. Allemaal winkeltjes met souvenirs, een beetje zoals in de straten rond de Grote Markt in Brussel.

Begraafplaats dat we tegen kwamen onderweg naar het dorpje.

Als we de andere richtig op wandelde, naar het kiezelstrandje in de omgeving. Kwam je ook uit op een stroom (rivier) die uitmond in de zee. Echt mooi klaar en zoet water. Iets verder had je dan het zoute warme zeewater. Zo klaar mooi water. Ik had er uren kunnen blijven zitten, was het niet dat de zon al begon onder te gaan en ik voor donker terug in het resort wou zijn.

Geen echte golden hour

Het resort is gebouwd aan de ene kant van een soort baai dat zorgt ervoor dat je de zee ziet en dan vrij dicht bij bergen aan de overkant van het water. Ideale setting om een zonsondergang te zien en ook het bijbehorende gouden moment wanneer de zon net onder is en de horizon goud kleur. Alleen hebben we dit niet echt gezien, omdat er de hele tijd een soort mist in de bergen leek te hangen. We vermoeden door de branden die aan het woeden waren op het Griekse vaste land. Op de laatste avond, na een wandeling naar het kiezelstrand hebben we even kunnen genieten van mooie hemelkleuren als gevolg van de zonsondergang.

Dichtste dat we bij Golden Hour gekomen zijn.

Eetprobleem

Waar ik het nog niet over heb gehad is het eten. Dat je geen culinaire hoogstand kan verwachten van een buffetrestaurant dat weten we al. Maar het eten was toch wel een probleem. Zo internationaal was de internationale keuken niet, en ook zeer weinig variatie. De eerste maaltijden had S geluk met de stukjes vis die er lagen, voor mij was het vooral gevogelte dat te eten viel. Wat echt lekker was was de aardappelpuree die we gedurende die week drie keer konden nuttigen. Ook als het gaat om desserts was het niet zo gevarieerd. IJsjes en wat rare gebakjes, heel soms chocomousse of kleine taartjes.

Het ontbijt was goed, maar ja, koffiekoekjes en American pancakes, daarmee overtuig je veel mensen.

In een all-inclusive formule heb je ook recht overdag om “snacks” te nuttigen. In de voormiddag kregen we elke dag wraps met kaas, hesp, sla en mayonaise aangeboden of minipistolets met Griekse dingen op en meloen. En in de namiddag lag er soms een stukje cake of een mini-donut of muffin en meloen. Daarnaast warme Griekse bladerdeeg gebakjes. Echt beperkt. De vraag is, is het daar altijd zo beperkt? Of kregen we een beperkt aanbod omdat ze maar op halve krachten werkten door de Covid-19-maatregelen? Geen idee.

Al bij al hebben we onszelf weer mooie herinneringen gegeven. Enkele mooie foto’s die verdwijnen in een cloud en af en toe eens terug zullen opduiken. Voor mezelf heb ik een Grieks vaasje gekocht. Voor onze puber een geluksuiltje. Ik heb ook de gewoonte van stenen en / of schelpen mee te brengen van op vakantie. De pot met stenen werd dus bij thuiskomst aangevuld met twee stenen van op het kiezelstrand in Kreta.

De terugkeer

Bij de terugkeer werden we door het transfervervoer van Tui opgepikt en gedropt voor de luchthaven van Iraklion. Kleine luchthaven. Je kwam meteen in de file terecht aan de balies en kon amper bewegen. Het nadeel van verschillende bussen die tegelijk aankomen. De check-in ging gelukkig vlot. En éénmaal ingestapt in het vliegtuig zaten we toch wel op ons gemak.

Terug aangekomen in Eindhoven hebben we ongeveer een half uurtje op ons bagage moeten wachten en algauw zaten we in de auto richting België terug.

Keep on smiling!

Straf uitzitten om er bij te horen.

In het zesde leerjaar heb ik eens een “straf” ondergaan gewoon omdat ik er eindelijk eens bij zou horen.

Tijdens een speeltijd besloten een paar kinderen van de klas een leerling uit te lachen omdat hij combat shoes droeg. Er werd hem van alles naar zijn hoofd geslingerd en hij mocht niet mee spelen met tikkertje. Ik deed niet mee, zit op een bankje te observeren.

De klasgenoot ging klagen bij de juf die de bewaking op zich nam. Waarop de juf belde en iedere leerling van het zesde leerjaar bij haar riep. We kregen een uitbrander en moesten allemaal de rest van de speeltijd tegen de muur gaan staan. Enkele leerlingen die ook niet mee hadden gedaan aan het gepest kwamen in opstand en zeiden dat ze er niets mee te maken hadden. De gepeste leerling zei dat dit klopte en ze mochten verder gaan voetballen. Ik reageerde echter niet en bleef bij de pestkoppen tegen de muur staan. Gewoon om er eens even bij te horen.

Aan het einde van de speeltijd gingen we in de rij staan. Gaf onze eigen juf ons ook nog eens een uitbrander. Onderweg naar het klaslokaal sprak combat shoe gast me aan en vroeg waarom ik tegen de muur was blijven staan. Ik kon geen reden verzinnen. Hij is toen wel nog tegen de juf gaan zeggen dat ik niet bij de pestkoppen zat om ervoor te zorgen dat ik niet nog eens straf moest schrijven ook. En toen pas voelde ik me een beetje alsof ik er bij hoorde, want iemand kwam voor mij op.

Keep on smiling!

Jeugdbewegingen

Mijn dochter gaat niet naar een jeugdbeweging. Ze heeft in de afgelopen jaren wel wat sport gedaan. Van dansen naar zwemmen en van zwemmen naar karate. Nu is ze veertien en een beetje aan het puberen. Ze is gestopt met karate en hangt rond in haar kamer, online, met de vrienden.

Rond mijn veertiende zijn we verhuisd van de Brusselse gemeente Laken naar Oost-Vlaanderen. Veroorzaakte een lichte cultuurschok! Want om naar Brussel te gaan vanuit Denderleeuw namen de mensen dagelijks de trein. Terwijl voor mij de trein toen nog betekende dat je op uitstap ging. Ik was gewoon aan de bus en de tram of de metro. Reisjes van niet langer dan 15 minuten.

Wat kwamen we nog tegen. Ja, de tractors die zomaar over straat reden. Dat zie je in Brussel niet. Tenzij de agrariërs staken en Brussel vast zetten om hun punt te maken. Denk niet dat dat in de jaren 1990 veel is voorgevallen?

Ik ging van een school waar zo goed als iedereen tweetalig was door de multiculturaliteit naar een school waar zelf de leerkracht Frans minder goed Frans kon spreken dan ik. En multicultureel was ze ook niet.

Die verhuis betekende ook wel dat ik stopte met mijn buitenschoolse activiteiten. In Laken waren mijn zussen en ikzelf lid van het kinderkerkkoor van de Onze-Lieve-Vrouwekerk, de toneelgroep “De Violiertjes” in Jette en tot slot Chiro King Bie laken. Onze weekeinden waren dus goed gevuld. Zaterdagvoormiddag repetitie van het kerkkoor, zaterdagnamiddag repetitie van toneel. Zondagmorgen de mis zingen om 9 uur en (behalve op de derde zondag van de maand) zondagnamiddag Chiro in de lokalen achter het koninklijke domein in Laken.

Na de verhuis zijn we sowieso gestopt met het kerkkoor. Hoe het komt dat we niet meer naar toneel gingen weet ik niet goed, in mijn herinnering is de groep gewoon ineens ontbonden of zo. En de Chiro hebben we wel nog een tijdje gedaan. Maar op zondag telkens de trein nemen naar Brussel werd er al gauw te veel aan. Mijn zussen zijn dan een paar zondagen gaan proberen in de Chiro in Welle, maar dat viel tegen. Ik heb hun ervaring niet herhaalt, ik geloofde hen op hun woord. Leren van de fouten van een ander he.

Mijn Chiro-tijd was wel een mooie tijd, ik ben begonnen als Speelclubber en gestopt net voor ik Keti zou worden. Er waren momenten dat ik niet graag ging, omdat ik veel bij mijn grootouders zat en ik soms niet naar huis wou. Tot als mijn grootmoeder overleed en mijn grootvader verhuisde naar ergens buiten Brussel. Dan kon ik minder daar gaan slapen. Maar als ik er was was het wel altijd leuk. Ik had daar vrienden (wat je niet kon zeggen van op school, zie mijn blog gepest). En de activiteiten waren ook altijd wel leuk. Die uniformen, lang nog die blauwe kleedjes. Ben maar twee of drie jaar gegaan met die bruine rokken en rode t-shirts.

Rond zes januari gingen we steevast verkleed Drie koningen zingen. Ik herinner me een draaiende ster die mijn papa maakte op een bezemsteel. Dat ding was wel redelijk zwaar. Eén keer per jaar gingen we ook gaan schaatsen. Dat deed ik graag, maar kon ik niet goed. Verder tja, waren het typische Chiro activiteiten in de lokalen of het park of het bos.

Elke zomer tien dagen lang op Bivak, met telkens weer een thema. Een thema dat me zo onmiddellijk te binnen schiet zijn “de snorkels”. Ik heb nog een thema, maar weet niet meer juist wat het was, iets met ridders en heksen enzo.

De bivakplaatsen hebben ons zo goed als overal in Vlaanderen gebracht. De ene al leuker dan de andere. Ik herinner me een waar een grote speeltuin aan was. Een ander was aan zee, en daar was een grote duin dicht bij de tenten. Tijdens een speel moesten we die omhoog lopen, maar het was een hete zomer en het zand brandde aan onze voeten. Tijdens een nachtspel dat jaar ben ik in de duinen mijn favoriete zaklamp kwijt geraakt. Dat was dan weer niet leuk.

De laatste avond, het grote kampvuur waar we dan met onze slaapzak rond gingen zitten. Ook mooie momenten.

Eigenlijk heeft mijn dochter wel iets gemist met nooit naar de jeugdbeweging te gaan. Maar we hebben haar nooit overtuigd gekregen. Ooit kwam de Chiro zich voorstellen bij haar op school, en toen kwam ze thuis dat ze wou gaan. Maar als puntje bij paaltje kwam bleef ze liever op zondag bij mama thuis. Dat is ook stilletjes aan aan het veranderen. Ze groeit ze wordt groot en mama en papa zijn niet meer zo bijzonder.

Keep on smiling!