Hersenspinsels – Pagina 3

December 2021

Intussen iets langer dan een maand geleden sinds ik hier een blog schreef. Eigenlijk zou ik het een beetje beter moeten inplannen. Het is iets voor mij. Ik kan vanuit het niets obsessief met iets bezig zijn, gedurende weken, maanden. En dan ineens leg ik dat een lange periode naast me neer.

Nu is de grootste obsessie lezen. Boeken lezen. Non-fictie (hekserij, mindfulness, levensvisies, …) en fictie (Young Adult, Sciencefiction, …). En dan ook nog een beetje Harry Potter. Halverwege december had ik me voorgenomen dat ik elke Harry Potter film zou kijken voor 2022 van start zou gaan. Ik ben er in geslaagd. Ik heb zelf nog een week over.

Dit jaar, en zeker de tweede helft van het jaar heb ik toch een hoeveelheid boeken gekocht:

Arsene Lupin: Gentleman inbreker (gelezen)
Het geheim van Shambhala (te lezen)
De weg van de heks (gelezen)
Chakra’s in balans (gelezen)
Rock Your Crystals (te lezen, te gebruiken)
Circe (gelezen in Griekenland)
Martien (gelezen)
Luna – Schaduw van de maan (beginnen te lezen, het is een hardcover vind ik onaangenaam)
De wijsheid van bomen en kruiden (te lezen)
History is All You Left Me (te lezen)
They Both Die at the End (gelezen)
Kalme Chaos (gelezen)
Verdriet is dat ding met vleugels (gelezen)
De kracht van acceptatie (te lezen)
Heks in het groen (te lezen)
What If It’s Us (nu aan het lezen)
More Happy Than Not (gelezen)
Nordic Runes (vandaag ontvangen)
Moonology (vandaag ontvangen)
ikigai (vandaag ontvangen)
ganbatte (te lezen, na ikigai)

Ergens eind november heb ik mijn boekenkast opnieuw ingedeeld. Een hele namiddag aan bezig geweest. Met resultaat, nog altijd ruimte voor bijkomende boeken. En is die vol, dan probeer ik mijn echtgenoot te overtuigen om rondom de tv-kast ook boekenrekken te zetten.

In de loop van december heb ik ook het haken terug opgenomen. Minder obsessief dan vroeger, maar ik haak toch elke dag een stukje. Ben bezig aan een babydekentje. Hoe is dat gekomen? Mijn dochter wou garen om macramé armbandjes te maken. Toen we die gingen halen zag ik mooie wol liggen met kleurverloop. Daarvan een paar bollen meegenomen en zo ging de bal aan het rollen. Die nieuwe wol ligt mooi in de kast en het babydekentje ben ik aan het haken met wol dat ik nog liggen had. Ik weet nog niet welke bestemming ik die nieuwe bollen ga geven.

De eerste week van januari heb ik verlof. En ik ben al een hele tijd aan het denken dat ik een grote dreamcatcher wil maken om aan de muur te hangen in de slaapkamer. Maar intussen heb ik zoveel andere dingen in mijn hoofd dat ik in die week wil doen dat ik eigenlijk een volledig jaar verlof met inkomen zou moeten hebben. Ach ja, met een beetje geluk is 2022 ook een goed jaar voor thuisblijvers en introverten, met voldoende sociaal contact maar zonder zware sociale verplichtingen.

Kort berichtje. Keep on smiling!

Weight Watchers

Mijn gewicht is altijd al een probleem geweest. Mijn relatie met voeding ook. Ik lust heel weinig. Een studie heeft uitgewezen dat je smaak zich begint uit te breiden vanaf je elfde levensjaar. Een andere wetenschappelijke studie zou bewezen hebben dat je tussen de tien à vijftien keer iets moeten proeven voor je echt oprecht kan zeggen dat je iets niet lust.

Wel bij mij heeft mijn smaak zich niet uitgebreid vanaf mijn elfde levensjaar, al moet ik wel toegeven dat ik nu al meer “lust” dan pakweg tien jaar geleden. Het andere is ook waar dat ik sommige voedingsmiddelen die ik vroeger graag at nu amper binnen krijg.

Als we het hebben over vijftien keer iets te proeven. Zo ver krijg je mij nooit. Het zal in mijn hoofd zitten, maar als ik éénmaal iets geproefd heb en het niet binnen kreeg kan ik er mij niet over zetten om het op een ander tijdstip opnieuw te proeven. Voedsel dat ik niet lust, krijg ik absoluut niet doorgeslikt. Er zijn ook etenswaren die ik niet walgelijk vind, maar ook niet lekker. Die kan ik dan wel opeten, maar ik kan het mij niet laten om een gezicht te trekken. Het is dus voor iedereen overduidelijk op dat moment dat ik liever op iets anders zou zitten knabbelen.

Komen er nog die voedingsmiddelen bij waarvan ik de smaak wel lekker vind maar mij niet kan overzetten hoe vies het aanvoelt in mijn mond. Zo zijn er aardbeien, sinaasappels, yoghurt met brokjes in, …

Het feit een klein pallet te hebben van voedingswaren die je binnen krijgt, maakt het niet gemakkelijk om je gewicht op peil te houden, en zeker moeilijk om je gewicht naar beneden te krijgen. Want de lekkere dingen zijn zoals bij veel kinderen niet de meest gezonde. Geef mij gerust alle dagen boterhammen met choco.

Eten is voor mij ook niet iets wat ik uit plezier doe. Het is gewoon een noodzaak om je lichaam brandstof te geven om te blijven verder gaan. Mij doe je geen plezier met een uitgebreid etentje, laat ons eerder langs de dijk gaan wandelen, of in het bos om een gezellig moment te hebben. Dat maakt dus ook dat de eindejaarsfeesten van 2020 voor mij eigenlijk leuke feestdagen waren. Door de lockdown mochten we niet met de hele familie zo goed als een hele dag aan tafel zitten. Mijn introverte kant, en mijn ik wil geen hele dag aan eten spenderen kant voelden zich opperbest.

Vroeger, in mijn jeugdjaren, heb ik een periode gehad dat ik mezelf overtuigde om niet te eten in bijzijn van andere mensen (anders dan mijn familie). Dat betekende dat ik op school, als we op het middaguur in de refter zaten, geen voeding tot mij nam. ’s Ochtends stond ik randje nippertje op om naar school te gaan, dus ik nam ook geen tijd om te ontbijten. Slechte gewoontes. Want daardoor kwam ik tussen 16u en 17u thuis en begon ik te eten, mijn ontbijt, mijn middagmal in een keer en rond 19u kwam het avondeten op tafel. In die jaren ben ik redelijk veel bijgekomen en ik was al niet van het magere type.

Toen ik in het vijfde en zesde middelbaar zat werd het allemaal rustiger in mijn hoofd, qua angsten. Ik kreeg ook echt vriendinnen (één waarover ik blogde) en vond de heks in mezelf. Waardoor ik van eten minder een probleem maakte. Ik at op regelmatige tijdstippen, ik fietste naar school. Op woensdagnamiddag fietste ik wel eens met E rond. En op die manier kwam mijn gewicht wel weer meer op peil.

Toen ik afstudeerde, startte de grote gewichts-JOJO. Sinds pakweg 2004 verdik ik en vermager ik geleidelijk aan, maar het is gewoon te veel. In 2012 heb ik denk ik mijn zwaarste gewicht gehad in mijn volwassen leven. In 2013 zijn mijn man en ik aan een dieet begonnen, kwam ik op -10 kilo. Na de feestdagen dat jaar was het diëten gedaan en ben ik altijd blijven schommelen in die ruimte van 10 kilo (bijkomen, afvallen, bijkomen, afvallen).

In 2018 werd bij mijn echtgenoot het barretsyndroom vastgesteld waardoor hij zijn voedingspatroon volledig moest wijzigen. Hij is de kok in huis, dus dat had ook effect op mij, toen ben ik dus zonder er moeite voor te doen gewicht beginnen verliezen. Puur omdat ons eten op aan andere manier (minder vet enzo) werd klaargemaakt. Na een tijd gaat de pijn over, werken de medicijnen en waag je je alweer aan frietjes en andere zaken. Met als resultaat geleidelijk aan weer op mijn hoogste gewicht.

Tussen 2018 en 2021 hebben we (heb ik) op verschillende manieren geprobeerd om gewicht onder controle te houden. Natuurlijk onder de omstandigheden die we de voorbije twee jaar allemaal meegemaakt hebben (de covid-kilo’s) is dat moeilijk.

In september vroeg een collega-vriendin mij om met haar mee te gaan naar de weight watchers workshops. Ik dacht, ik geef het de drie maanden promotieperiode. Sinds september tot nu ben ik nog niet veel kwijt, pakweg 3 kilo. Maar ik merk wel een andere verandering, één die het verliezen van gewicht langduriger zal maken.

Ik probeer op regelmatige tijdstippen te eten, in plaats van te proberen maaltijden over te slaan op momenten dat ik te veel stress heb. Ook het snoepen uit frustratie ben ik aan het afleren. Allemaal kleine overwinningen die ik zonder hulp nooit zou hebben geprobeerd. Intussen is de promo van drie maanden gratis verlopen. Vanaf deze maand ben ik een betalend lid van Weight Watchers. Het is niet goedkoop, maar ik merk dat het helpt, dus ik ga het nog enkele maanden blijven doen.

Met mijn echtgenoot hebben we afgesproken dat als ik onder een vastgesteld gewicht ben ik het zonder de hulp probeer. Uiteindelijke doel is gezonder te leven. En daar ben ik nu al naar op weg.

Foutieve trein

In een eerder blogbericht vertelde ik jullie dat ik als kind niet tijdig van de bus kon en daardoor compleet verloren geraakt ben. Gelukkig was er die vriendelijke mama die me mee nam naar huis en naar mijn ouders belde.

Je zou denken dat je na zo een avontuur geleerd bent. Wel mijn warrig hoofd heeft het nog altijd niet begrepen. Ondanks mijn perfectionisme en talent voor organisatie ben ik ook verstrooid. Ik ben dan ook een bron van tegenstrijdigheden en zo lopen er wel meer rond ;-).

De verstrooidheid uit zich in verschillende (herkenbare) gebeurtenissen. Zo kan ik in de hoofdzetel vertrekkensklaar staan, mijn badge in de hand hebben en ineens beginnen te zoeken naar mijn badge. Gelukkig is er altijd wel iemand die er me op wijst dat ik mijn badge gewoon vast heb. Ik ben ook de persoon die echt drie keer moet controleren of ik mijn wagen op slot heb gedaan, anders laat ik hem de hele tijd open.

En jullie kennen het wel, uit gewoonte in het station het perron op stappen zonder te kijken of het wel je trein is die toekomt. Telkens ik dat doe, zit ik in de verkeerde trein.

Eind jaren 1990 verhuisden we van het bruisende Brussel naar een dorp bij Denderleeuw. Voor die verhuis was de trein nemen een uitzondering. Een hele gebeurtenis bij een daguitstap (naar zee, of de zoo, …). Vanaf dat we daar woonden was de trein ons hoofdvervoermiddel (na de auto). Geen tram of metro te bespeuren. Als je de verkeerde metro neemt stap je de volgende halte (twee minuten later) uit, en binnen de vijf minuten heb je wel een metro in de andere richting. Bij de trein is dat niet het geval.

We woonden nog niet zo lang in Denderleeuw dat mijn mama en ik samen vanuit Brussel de trein naar huis namen. De stoptrein richting Zottegem. Dat dachten we toch. Na halte in Denderleeuw reed de trein ons stationnetje voorbij. En zo kwamen we in Haaltert terecht. Daar uitgestapt, naar het loket gegaan, en uitgelegd wat er gaande was. Kregen we een kaartje mee waar de term “verloren reiziger” op stond. Waardoor we natuurlijk zonder betalen de trein konden nemen die ons naar het juiste station zou brengen.

Een andere keer was ik op weg naar het werk. Ik moest overstappen in Denderleeuw. Bij het overstappen zat ik met mijn neus in een boek. Ik nam een trein richting Aalst in plaats van richting Brussel. Dan hebben we ook nog die keer dat ik in Brussel de trein naar Gent nam en niet had opgemerkt dat deze naar Brussel-Zuid rechtstreeks naar Gent reed. Dan sta je daar in dat station, een uur te verliezen omdat je trein retour net vertrokken is.

Keep on smiling