Als kind had ik niet veel gezelschap nodig. Nu ook niet, hoewel met die aanhoudende gezondheidscrisis en die maatregelen waar je zo weinig mensen kan zien begin je toch een beetje drang te krijgen naar andere gezichten. Maar ik geniet nog altijd enorm van die momenten alleen. Echt opladen doe ik dan.
Ik ben opgegroeid met twee zussen, telkens ongeveer 3 jaar tussen ons in. Vaak werd er dan met twee opgetrokken en viel de derde uit de boot. Ik vond dat niet erg. Ik herinner mij een moment dat ik in mijn kamer zat op mijn poef met het licht uit gewoon rustig te fantaseren. Mijn vader kwam binnen en schrok een beetje dat ik daar zo alleen zat, en vroeg of ik dat vaak deed. Ik zal maar een jaar of negen geweest zijn. Ja, ik deed dat wel regematig.
Er zijn ook gewoon dingen die ik liever doe zonder gezelschap, niet dat niemand mag weten wat ik aan het doen ben. Het is gewoon een moment om op te laden. Veel introverten zullen zich hierin wel herkennen. Als je met drie in een appartement woont met twee slaapkamers en open keuken/living, zijn de plaatsen beperkt om alleen te zijn. Ook dan lukt het meestal nog wel, zoals nu, terwijl ik dit blogbericht schrijf. De dochter ligt al in haar bed (zou moeten slapen maar ik hoor nog gerommel) en de man zit in de living naar de voetbal te kijken. Stilte in de slaapkamer dus.
Deze namiddag ben ik met mijn dochter naar het bos geweest, we hebben gemediteerd, verbinding gezocht met de natuur en onze tarotkaarten. Het was vooral een moment van ons twee, een moment van stilstaan en rust vinden. Toen we terug naar de auto stapte zei mijn dochter dat het nooit echt stil was, je hoorde op de achtergrond toch nog auto’s, en er was ook nog redelijk wat passage van lopers. Ze vond het heel moeilijk om het geruis buiten te sluiten. En dat is ook moeilijk, ik heb ook nog van die momenten waar ik er niet in slaag om al het geruis buiten te sluiten. Vaakt komt dit voor in die periodes waar het ook extreem luidruchtig is in mijn hoofd. Zo een periode heb ik achter de rug. Ik heb de rust te danken aan mijn week verlof, waar we sowieso niet veel gepland hadden en er ruimte is om regelmatig echt ontspanning op te zoeken.
Zo heb ik de eerste dagen paar keer echt ononderbroken kunnen lezen. Een vlot leesbaar boek, beetje melig en voorspelbaar, maar het verhaal had mij beet. En dat heb ik niet vaak met chicklits. Ik lees veel liever Fantasy waar je in andere werelden terecht komt, of Young Adult waar vreemde wezens heersen, of magie bestaat. Dat is pure escapisme. Soms moet je gewoon de volwassene uithangen zeker. Kort voor ik aan dit bericht begon te typen heb ik een vijftal minuten naar de boekenkast staan staren. Ze zit goed vol, en eerlijk het ritme waarop ik boeken koop is groter dan het ritme waarop ik ze lees. Mijne man zei deze voormiddag nog dat we met alle boeken die in de kelder liggen nog twee boekenkasten zouden kunnen vullen. Ze weg doen wil ik niet. Als we naar een huis verhuizen zal er ruimte genoeg zijn om ze allemaal in beeld te zetten. Komt wel.
Maar dus, ik heb een vijftal minuten naar de boekenkast zitten staren. Lezers zoals ik zullen het wel herkennen, nog in de roes van het pas uitgelezen boek op zoek naar iets dat je evenveel gaat innemen. En dan wil je het gevoel van dat boek nog niet kwijt, dus besluit je toch een dag of twee te wachten voor je aan een ander begint. Ik heb in de boekenkast een zestal boeken van Jill Mansel liggen. Drie dat ik mij zelf heb gekocht overlaatst met een actie. Van die drie heb ik “Je bent geweldig” in een vorige verlofperiode in enkele rukken uitgelezen. Toen begon ik aan een ander boek van Mansel en het boeide niet. Voorbije weekend ging ik langs bij mijn zus (coronaproof). Ik had haar het boek “Kalme Chaos” meegenomen zodat ze dat kon lezen, en ze gaf mij in de plaats nog enkele Jill Mansel boeken. Het boek dat ik deze week zo snel uit had was “Stuur me een berichtje”. Ik kan nog steeds de titel niet bij het verhaal plaatsen, al doet dat er niet toe. Ik kon dus niet meteen een ander boek van dezelfde schrijfster vast nemen, want zie dat ik hetzelfde voor had. Het probleem is, als ik aan een boek begin en dat neer leg omdat ik niet in het verhaal kan verdwijnen, dan vrees ik dat ik het nooit uitgelezen krijg.
Morgen dus nieuwe boeken zoektocht. En maandag weer aan het werk, dus misschien weer minder energie, tijd om te lezen. Zolang ik energie en tijd kan hebben voor de dochter en hare papa en soms voor mezelf is het oké.
Keep on smiling!
Tiernnadrui 