Je kent het wel. Zo een periode waar alles in een flow loopt en je tijd hebt voor van alles en nog wat. In zo een periode zat ik de voorbije weken. Werken, gezin, lessen, … En dan plots slaat het om en wordt het op het onverwachts drukker.
Zaterdag was ik aan het werken en S (mijn echtgenoot) was een tourtocht met de fiets gaan doen in Wetteren. Ongeveer vier uur gevorderd in mijn werkdag dat ik een bericht krijg van S dat hij is gevallen en het er niet goed uit ziet. Snel een oplossing bedenken want hij was met de auto tot in Wetteren gereden en kon dus niet terug rijden met zijn dikke pijnlijke pols.
Als je bij de gelukkige hoort met duurzame vriendschappen heb je wel altijd iemand om op te rekenen. Een vriendin is dus afgekomen om me naar Wetteren te brengen zodat ik met de auto van S en S zelf natuurlijk terug kon rijden. Ik ben hier dankbaar voor.
In Wetteren toegekomen stond S daar en ik zag meteen dat het serieus was. Dus wij naar spoed. Door de covid-19-maatregelen mag nog steeds alleen de patiënt binnen. Dus terwijl ze S aan het verzorgen waren (lees: laten wachten, wachten, scannertje, fotootje, wachten, wachten, …), heb ik 10 000 passen rond de parking van het ziekenhuis gedaan. Op bankjes gezeten. Op bankjes gelegen. Foto’s genomen, selfies genomen, gemediteerd en me verveeld. Om uren later huiswaarts te kunnen keren met een beplaasterde S.
En dan denk je, het is toch maar een vervelende gebeurtenis, hoe kun je het daardoor onverwachts drukker hebben? Wel, S kan en mag niet rijden met de auto, dus alle ritjes zijn voor mij. Woensdag moest S ook terug naar het ziekenhuis omdat zijn pols moest geopereerd worden. Op zo een dag doe je veel en niets tegelijk. Ik had een dag verlof genomen want werken zou er toch niet aan te pas komen. Het is eigenlijk voornamelijk ook weer wachten tot de operatie start en tot je nieuws hebt dat hij wakker is en wanneer je hem mag oppikken. Kort voor 11u ziekenhuis binnen, om 18.15 u. konden we terug huiswaarts.
Afwassen en de huishoudelijke taken die hij anders doet en die niet met één hand kunnen zijn ook voor mij. En op zo een momenten moet je natuurlijk keuzes maken en beslissen welke dingen je niet doet. Zoals een blog schrijven bijvoorbeeld. Nu toch wel tijd ervoor omdat ik al klaar zit te wachten tot de les start.
We zullen wel een tijdelijk ritme vinden in dit alles. En hopelijk verloopt het herstelproces van de pols vlot.
Keep on smiling!
Tiernnadrui 