Tag archief: herinnering

December 2021

Intussen iets langer dan een maand geleden sinds ik hier een blog schreef. Eigenlijk zou ik het een beetje beter moeten inplannen. Het is iets voor mij. Ik kan vanuit het niets obsessief met iets bezig zijn, gedurende weken, maanden. En dan ineens leg ik dat een lange periode naast me neer.

Nu is de grootste obsessie lezen. Boeken lezen. Non-fictie (hekserij, mindfulness, levensvisies, …) en fictie (Young Adult, Sciencefiction, …). En dan ook nog een beetje Harry Potter. Halverwege december had ik me voorgenomen dat ik elke Harry Potter film zou kijken voor 2022 van start zou gaan. Ik ben er in geslaagd. Ik heb zelf nog een week over.

Dit jaar, en zeker de tweede helft van het jaar heb ik toch een hoeveelheid boeken gekocht:

  • Arsene Lupin: Gentleman inbreker (gelezen)
  • Het geheim van Shambhala (te lezen)
  • De weg van de heks (gelezen)
  • Chakra’s in balans (gelezen)
  • Rock Your Crystals (te lezen, te gebruiken)
  • Circe (gelezen in Griekenland)
  • Martien (gelezen)
  • Luna – Schaduw van de maan (beginnen te lezen, het is een hardcover vind ik onaangenaam)
  • De wijsheid van bomen en kruiden (te lezen)
  • History is All You Left Me (te lezen)
  • They Both Die at the End (gelezen)
  • Kalme Chaos (gelezen)
  • Verdriet is dat ding met vleugels (gelezen)
  • De kracht van acceptatie (te lezen)
  • Heks in het groen (te lezen)
  • What If It’s Us (nu aan het lezen)
  • More Happy Than Not (gelezen)
  • Nordic Runes (vandaag ontvangen)
  • Moonology (vandaag ontvangen)
  • ikigai (vandaag ontvangen)
  • ganbatte (te lezen, na ikigai)

Ergens eind november heb ik mijn boekenkast opnieuw ingedeeld. Een hele namiddag aan bezig geweest. Met resultaat, nog altijd ruimte voor bijkomende boeken. En is die vol, dan probeer ik mijn echtgenoot te overtuigen om rondom de tv-kast ook boekenrekken te zetten.

In de loop van december heb ik ook het haken terug opgenomen. Minder obsessief dan vroeger, maar ik haak toch elke dag een stukje. Ben bezig aan een babydekentje. Hoe is dat gekomen? Mijn dochter wou garen om macramé armbandjes te maken. Toen we die gingen halen zag ik mooie wol liggen met kleurverloop. Daarvan een paar bollen meegenomen en zo ging de bal aan het rollen. Die nieuwe wol ligt mooi in de kast en het babydekentje ben ik aan het haken met wol dat ik nog liggen had. Ik weet nog niet welke bestemming ik die nieuwe bollen ga geven.

De eerste week van januari heb ik verlof. En ik ben al een hele tijd aan het denken dat ik een grote dreamcatcher wil maken om aan de muur te hangen in de slaapkamer. Maar intussen heb ik zoveel andere dingen in mijn hoofd dat ik in die week wil doen dat ik eigenlijk een volledig jaar verlof met inkomen zou moeten hebben. Ach ja, met een beetje geluk is 2022 ook een goed jaar voor thuisblijvers en introverten, met voldoende sociaal contact maar zonder zware sociale verplichtingen.

Kort berichtje. Keep on smiling!

Wandeling in Rome

In het humaniora waren er elke twee jaar de GWP-projecten. In het zesde middelbaar was dat een reis naar Italië.

We hebben toen in Rome, Napels en Sorento enkele dagen en nachten doorgebracht. In die week was er net de omschakeling van winteruur naar zomeruur. De klok dus een uur vooruit schuiven. Een uur vroeger opstaan.

Maar, we hadden het foutief begrepen. Naar mijn herinnering had een leerkracht het ons foutief gezegd, maar dat debat gaan we niet meer openen. Conclusie, we hadden onze horloges een uur naar achter gezet. Waardoor we de daaropvolgende ochtend dus niet tijdig opgestaan waren.

Opeens hoorde we op onze kamerdeur kloppen. Een leerkracht onze naam roepen en vragen of we wilden opstaan en ons haasten. We gingen die dag het Vaticaan bezoeken. Wij ons dus in allerijl aangekleed en zonder ontbijt vertrokken. Door ons “overslapen” waren we later dan voorzien aan het Vaticaan waardoor er al een lange rij wachtende was. Je verloor er toen uren met aanschuiven en wachten om binnen te mogen. Als bijkomend gevolg heeft dit meegebracht dat een deel van de groep net buiten de aantallen viel die binnen mochten en het Vaticaan dus niet gezien hebben.

Of dat volledig ons fout was durf ik niet te zeggen, zij die niet binnen raakte waren degene die de hele reis constant hun zin deden en nergens tijdig waren. Maar, het was gemakkelijker om het te steken op die tien minuten later dat we vertrokken waren omdat die 4 meisjes te laat uit hun bed waren.

Bij het avondeten van die dag kwam dus de geschiedenisleraar in verongelijkte onschuld bij ons zitten. Hij vond het vervelend om net die tieners te straffen waar hij anders nooit last mee had, maar moest het wel doen. Als straf kregen we opgelegd dat we de volgende dag een uur vroeger moesten op staan om te voet naar het park te gaan dat we gingen bezoeken in plaats van met de metro. Een wandeling van veertig minuten ongeveer.

Wij vonden dit eigenlijk helemaal geen straf. Niet een van ons vier nam graag de metro in Rome. Veel te druk en te warm. Die wandeling was ook een zaligheid. De geschiedenisleraar, wij vier en nog twee mannelijke jaargenoten die ook om een of andere reden gestraft waren. Een groot contrast met het constant in de groep van 30 lopen, in lawaai en drukte.

Elke dag werden twee leerlingen gekozen om een opstel te schrijven over de activiteiten van die dag. En ja, net die dag was het aan ons. Lekker opgeschreven dat we de wandeling helemaal geen straf vonden.

Keep on smiling!

Gepest

Ik ging graag naar school, alleen de leerlingen die er rond liepen waren er te veel aan. Mijn schoolperiode had zoveel aangenamer geweest zonder die pestkoppen.

Flair

Het pesten begon in het tweede leerjaar, en stopte ongeveer in mijn tweede keer vierde middelbaar. Toen ik terecht kwam in de klas met E. In drie verschillende scholen bleef het maar door gaan. Op de duur bleef ik zo vaak als mogelijk thuis om aan de andere leerlingen te ontkomen. Daardoor ben ik een paar keer blijven zitten omdat ik onvoldoende dagen aanwezig was op school. Als je de berekening maakt zijn de pesters mijn dus 2 jaarlonen schuldig. Want twee jaar dat ik niet heb kunnen werken omdat ik nog op school zat.

In 2013 heb ik in het tijdschrift Flair dezelfde bedenking gemaakt. Anyway, ik snap het gepest nog altijd niet. Want we (mijn zussen en ik) hadden heel wat buitenschoolse activiteiten. We zongen in het kerkkoor, zaten in een toneelgroep voor kinderen en gingen naar de Chiro. En bij die activiteiten, werd ik niet gepest. Had ik vrienden en vriendinnen die me aanvaardde voor wie ik was. Ook toen ik naar de cathegese les ging voor eerste en plechtige communie lag ik goed in die groepen.

De spreekbeurt die even het tij deed keren.

Opgelet, de schooltijd was niet de hele tijd slecht. Op sommige momenten leek ik wel aanvaard te worden en mocht ik meespelen of werd ik betrokken. Ik herinner me een moment in het derde middelbaar waar we voor het van Nederlands een spreekbeurt moesten geven. In die periode was ik al aangetrokken tot het hele mystieke gebeuren rondom de heksen. Ik heb toen dan ook een spreekbeurt gehouden over traditionele hekserij en de symbolen. Op het einde van de spreekbeurt vroeg de leerkracht (Mr. Ghysels, iedereen vond dat ne knappe hihi) waarom ik dat als onderwerp had gekozen.

Op dat moment ging het vliegensvlug in mijn hoofd en dacht ik, ik ga ze allemaal eens choqueren. En ik antwoordde spontaan en ondoordacht: “Omdat ik zelf een heks ben.” Het was muisstil in de klas. En Mr. Ghysels reageerde daar zo aanvaardend op, zalig moment. De rest van dat schooljaar werd ik gewoon aanvaard door de klas en kon ik met de glimlach naar school. Dat veranderde dan weer in het vierde middelbaar. Toen kwam er een nieuwe pestkop bij in de klas. Werd het schooljaar ervoor van zijn school gestuurd omdat hij het te bont maakte. En zocht dus van de eerste schooldag een slachtoffer en blijkbaar stond er op mijn hoofd geschreven: “Introvert, Raar, pest haar maar”.

De leerkracht die mee roddelde.

En dat ging op en af, want een deel van de klas aanvaardde me nog steeds, ander deel ging mee met de nieuwe pester. Kon soms binnen het lesuur wijzigen. Op een dag zijn ze tegen een leerkracht over mij beginnen te roddelen terwijl ik er bij zat.  Zonder mijn naam te noemen. Die op haar gemakje luisterde en vragen stelde en blijkbaar niet door had dat het over mij ging. En ik zat daar, zo had mijn tranen proberen te verbijten. Verschrikkelijk. Achteraf stuurde die leerkracht een kieken van het CLB op mij af. Toen was mijn schooljaar helemaal verkorven.

Ik kreeg de welgekende gesprekken dat je maar moest negeren wat er over je gezegd wordt. Pesters worden dat beu als je niet reageert. Factcheck, dat klopt niet. En dan de gesprekken dat ik zelf maar wat assertiever moest zijn. Heu, ja dat wordt je overnacht zonder enige hulp. En ook dat helpt niet, als iemand je kiest als slachtoffer dan ben je dat, eendert welke strategie je ingepland hebt om je te verweren. Het is de dader die aangepakt moet worden. En dan nog zo een argument dat je door je strot geduwd krijgt: “Het is omdat ze zich zelf niet goed voelen”. Daar heb je niets aan op het moment dat ze jou in de grond boren. Echt niet.

Vriendschappen zijn de redding.

Toen ik dan uiteindelijk in de klas terecht kwam met E. Begon mijn schoolleven er beter uit te zien. We waren ons vriendengroepje van vier. Maar ik had ook nog andere die ik onder het hoedje “vrienden” kon onderbrengen. Er werd nog geroddeld, maar minder en ik was weerbaarder. Ik had nog altijd de gewoonte zo veel mogelijk “ziek” thuis te blijven. En op een moment dat ik echt ziek thuis was reageerde één van mijn vriendinnen dat het thuis blijven soms ook wel de oorzaak van de roddels was. Dat was dus een vicieuze cirkel. Maar die heb ik doorbroken door die laatste twee schooljaren niet meer vals ziek thuis te blijven. Het hoefde ook niet, ik had vriendschappen die mij sterk maakte en die ervoor zorgde dat ik het (school)leven aan kon. Vriendschappen die ook buiten het (school)leven bestonden. En sommige die nu nog bestaan.

Dankzij deze vriendschappen heb ik mijn laatste twee schooljaren mooi kunnen afsluiten. Het schoolgaan werd aangenaam en de andere leerlingen waren er minder te veel aan. Op een bepaald moment zaten we zelf meer op school dan thuis. We hadden als eindproef een mini-onderneming en daar staken we toch wel redelijk wat werkuren in. En ook de GWP naar Italië was een hele leuke beleving. Ook als is daar de afbrokkeling van één bepaalde vriendschap van start gegaan.

Mijn dochter is ook één schooljaar gepest geweest. Door één bepaalde leerling. Gelukkig vertelde ze het ons snel genoeg en heeft de school het goed aangepakt. Dat was toen ze in het zesde leerjaar zat. In het tweede middelbaar kwam één van deze pesters opnieuw bij haar in de klas terecht. Maar van pesten is geen sprake, want mijn tiener die blijkbaar meer zelfvertrouwen heeft dan ik toen had heeft haar snel de mond gesnoerd. Mijn dochter staat veel sterker in het leven. En af en toe denk ik dan: we zijn goede ouders, want we bieden haar de kans om zichzelf te ontwikkelen en zelfvertrouwen te hebben.

Keep on smiling!