Hersenspinsels – Tiernnadrui

December 2021

Intussen iets langer dan een maand geleden sinds ik hier een blog schreef. Eigenlijk zou ik het een beetje beter moeten inplannen. Het is iets voor mij. Ik kan vanuit het niets obsessief met iets bezig zijn, gedurende weken, maanden. En dan ineens leg ik dat een lange periode naast me neer.

Nu is de grootste obsessie lezen. Boeken lezen. Non-fictie (hekserij, mindfulness, levensvisies, …) en fictie (Young Adult, Sciencefiction, …). En dan ook nog een beetje Harry Potter. Halverwege december had ik me voorgenomen dat ik elke Harry Potter film zou kijken voor 2022 van start zou gaan. Ik ben er in geslaagd. Ik heb zelf nog een week over.

Dit jaar, en zeker de tweede helft van het jaar heb ik toch een hoeveelheid boeken gekocht:

Arsene Lupin: Gentleman inbreker (gelezen)
Het geheim van Shambhala (te lezen)
De weg van de heks (gelezen)
Chakra’s in balans (gelezen)
Rock Your Crystals (te lezen, te gebruiken)
Circe (gelezen in Griekenland)
Martien (gelezen)
Luna – Schaduw van de maan (beginnen te lezen, het is een hardcover vind ik onaangenaam)
De wijsheid van bomen en kruiden (te lezen)
History is All You Left Me (te lezen)
They Both Die at the End (gelezen)
Kalme Chaos (gelezen)
Verdriet is dat ding met vleugels (gelezen)
De kracht van acceptatie (te lezen)
Heks in het groen (te lezen)
What If It’s Us (nu aan het lezen)
More Happy Than Not (gelezen)
Nordic Runes (vandaag ontvangen)
Moonology (vandaag ontvangen)
ikigai (vandaag ontvangen)
ganbatte (te lezen, na ikigai)

Ergens eind november heb ik mijn boekenkast opnieuw ingedeeld. Een hele namiddag aan bezig geweest. Met resultaat, nog altijd ruimte voor bijkomende boeken. En is die vol, dan probeer ik mijn echtgenoot te overtuigen om rondom de tv-kast ook boekenrekken te zetten.

In de loop van december heb ik ook het haken terug opgenomen. Minder obsessief dan vroeger, maar ik haak toch elke dag een stukje. Ben bezig aan een babydekentje. Hoe is dat gekomen? Mijn dochter wou garen om macramé armbandjes te maken. Toen we die gingen halen zag ik mooie wol liggen met kleurverloop. Daarvan een paar bollen meegenomen en zo ging de bal aan het rollen. Die nieuwe wol ligt mooi in de kast en het babydekentje ben ik aan het haken met wol dat ik nog liggen had. Ik weet nog niet welke bestemming ik die nieuwe bollen ga geven.

De eerste week van januari heb ik verlof. En ik ben al een hele tijd aan het denken dat ik een grote dreamcatcher wil maken om aan de muur te hangen in de slaapkamer. Maar intussen heb ik zoveel andere dingen in mijn hoofd dat ik in die week wil doen dat ik eigenlijk een volledig jaar verlof met inkomen zou moeten hebben. Ach ja, met een beetje geluk is 2022 ook een goed jaar voor thuisblijvers en introverten, met voldoende sociaal contact maar zonder zware sociale verplichtingen.

Kort berichtje. Keep on smiling!

Foutieve trein

In een eerder blogbericht vertelde ik jullie dat ik als kind niet tijdig van de bus kon en daardoor compleet verloren geraakt ben. Gelukkig was er die vriendelijke mama die me mee nam naar huis en naar mijn ouders belde.

Je zou denken dat je na zo een avontuur geleerd bent. Wel mijn warrig hoofd heeft het nog altijd niet begrepen. Ondanks mijn perfectionisme en talent voor organisatie ben ik ook verstrooid. Ik ben dan ook een bron van tegenstrijdigheden en zo lopen er wel meer rond ;-).

De verstrooidheid uit zich in verschillende (herkenbare) gebeurtenissen. Zo kan ik in de hoofdzetel vertrekkensklaar staan, mijn badge in de hand hebben en ineens beginnen te zoeken naar mijn badge. Gelukkig is er altijd wel iemand die er me op wijst dat ik mijn badge gewoon vast heb. Ik ben ook de persoon die echt drie keer moet controleren of ik mijn wagen op slot heb gedaan, anders laat ik hem de hele tijd open.

En jullie kennen het wel, uit gewoonte in het station het perron op stappen zonder te kijken of het wel je trein is die toekomt. Telkens ik dat doe, zit ik in de verkeerde trein.

Eind jaren 1990 verhuisden we van het bruisende Brussel naar een dorp bij Denderleeuw. Voor die verhuis was de trein nemen een uitzondering. Een hele gebeurtenis bij een daguitstap (naar zee, of de zoo, …). Vanaf dat we daar woonden was de trein ons hoofdvervoermiddel (na de auto). Geen tram of metro te bespeuren. Als je de verkeerde metro neemt stap je de volgende halte (twee minuten later) uit, en binnen de vijf minuten heb je wel een metro in de andere richting. Bij de trein is dat niet het geval.

We woonden nog niet zo lang in Denderleeuw dat mijn mama en ik samen vanuit Brussel de trein naar huis namen. De stoptrein richting Zottegem. Dat dachten we toch. Na halte in Denderleeuw reed de trein ons stationnetje voorbij. En zo kwamen we in Haaltert terecht. Daar uitgestapt, naar het loket gegaan, en uitgelegd wat er gaande was. Kregen we een kaartje mee waar de term “verloren reiziger” op stond. Waardoor we natuurlijk zonder betalen de trein konden nemen die ons naar het juiste station zou brengen.

Een andere keer was ik op weg naar het werk. Ik moest overstappen in Denderleeuw. Bij het overstappen zat ik met mijn neus in een boek. Ik nam een trein richting Aalst in plaats van richting Brussel. Dan hebben we ook nog die keer dat ik in Brussel de trein naar Gent nam en niet had opgemerkt dat deze naar Brussel-Zuid rechtstreeks naar Gent reed. Dan sta je daar in dat station, een uur te verliezen omdat je trein retour net vertrokken is.

Keep on smiling

Imposter syndrome

Het imposter syndrome werd voor het eerst aan het licht gebracht eind jaren 1970 door psychologen Pauline Clance en Suzanne Imes. Ik hoorde de term tijdens een opleiding in kader van een leadershift project op het werk. De opleidster stelde de vraag: “Wie heeft er regelmatig schrik om door de mand te vallen?”. Eerlijk gezegd was ik opgelucht dat ik niet als enige mijn hand weifelend omhoog stak.

Hoe sterk ik ook gegroeid ben in mijn persoonlijke als in mijn professionele leven, het stemmetje in mijn hoofd dat zich afvraagt wanneer iedereen eindelijk gaat merken dat ik eigenlijk niet weet waarmee ik bezig ben, blijft aanwezig. En dat komt doordat de verzameling van persoonlijkheidskenmerken die aan de basis liggen van het oplichterssyndroom. Waarmee ik ook “gezegend” ben. Ervoor zorgen dat ik mijn successen niet toeken aan mijn kunde en capaciteiten, maar eerder aan toeval, geluk en/of externe omstandigheden.

Je leest het ook in mijn blog “Scenario’s in je hoofd“. Waar ik vertel over mijn groei naar leidinggevende en alsnog de basis van deze groei toe-eigen aan de mensen die me deuren deden openen in plaats van aan het harde werk dat ik de afgelopen jaren heb verricht.

Kenmerken die kunnen aanwijzen dat iemand last heeft van het “oplichterssyndroom”:

denken dat je anderen een onrealistisch beeld van jezelf voorspiegelt;
angst hebben om “ontmaskerd” te worden;
je eigen competenties niet herkennen en bang zijn dat mensen merken dat je onvoldoende competent bent;
luisteren naar een strenge criticus in je hoofd;
successen buiten jezelf leggen, en ze toeschrijven aan externe factoren (geluk, toeval, …);
perfectionistisch zijn;
hard werken (vaak harder dan nodig).

Gelukkig kun je hier aan werken. Ik heb dit ook gedaan, en tot eind 2020 had ik er minder last van. Mijn zelfvertrouwen was enorm gegroeid, ik besefte regelmatiger dat mijn successen echt mijn successen waren.

De afgelopen maanden steekt het stemmetje steeds vaker de kop op. Ik ben in januari aan een nieuw avontuur begonnen door leidinggevende te worden van een ander team. Het besef dat ik ze technisch niet zo goed kan ondersteunen dan mijn vorige team zorgt ervoor dat ik op een andere manier moet leidinggeven. En dat lukt wel, alleen heb ik opnieuw moeite om het aan mijn eigen capaciteiten toe te kennen. Er is dus nog werk aan de winkel.

En over perfectionisme gesproken. Wat had ik het moeilijk om deze blogpost goed te krijgen, ondanks de voorbereidingen en het opzoekingswerk dat er aan vooraf gegaan is. Ik kreeg hem gelijk niet in de vorm gegoten dat ik wou. Hij is nog steeds niet perfect, maar toch besloten te posten.

Keep on smiling!