Twee en halve bus zonnecrème hebben we opgebruikt in Kreta. Een zalige week vakantie achter de rug. S en ik, zonder de dochter want ze bleef in België bij haar grootouders.
Het voelde eerst raar om te vertrekken zonder haar, maar elke ouder met tieners zal begrijpen hoeveel deugd het ook kan doen. We hebben ze niet achter gelaten, ze wou gewoon niet meer mee. En om dan een tiener te verplichten en mee te sleuren, leek ons geen goed idee. Het zou voor niemand aangenaam geweest zijn.
Nooit meer via Eindhoven
We hadden onze reis in de zomer van 2020 geboekt, denkende dat de covid-19-crisis al achter de rug zou zijn. Geboekt via Tui.nl want op het moment dat we boekte konden we nog niet voor dezelfde periode boeken via Tui.be.
Waar we toen niet bij stilgestaan hadden is dat we sowieso via een Nederlandse luchthaven zouden moeten vertrekken in plaats van Zaventem of een andere Belgische luchthaven. Oorspronkelijk hadden we ook geboekt om naar Portugal te gaan, samen met onze dochter. Maar omdat ze niet meer mee wou hebben we omgeboekt en kwamen we uit om een resort in Kreta dat voor ons beide iets meer kostte dan wat de reis voor ons drie naar Portugal had gekost. We waren geen geld verloren dat vonden we oké.
Vertrek in Eindhoven rond 14.30 uur. Vooraf hadden we uitgezocht wat het ons zou kosten om vervoer aan te vragen dat ons thuis kwam ophalen en afzette bij de luchthaven. Het leek ons veel beter in Eindhoven parking te betalen en zelf te rijden. Door de Covid-19-maatregelen zeggen alle maatschappijen dat je best drie uur voor vertrek in de luchthaven bent in plaats van de welgekende twee uur. Ook al naar Griekenland kun je niet online inchecken, dus nog de wachtrij bijtellen aan de loketten om de boarding pass te bekomen. We moesten sowieso over de Brusselse en Antwerpse ring, dus zeker ruim genoeg genomen. Dit al heeft gemaakt dat we thuis tussen 8.30 uur en 9 uur vertrokken zijn, en toekwamen in het resort om 22u. Langer dan twaalf uur onderweg. Daarom nooit meer via Eindhoven.
Lang wachten op de bagage
In Iraklion aangekomen hebben we meer dan een uur gewacht op onze bagage. De eerste koffer kwam vrij snel, de tweede bleef ergens achter en kwam dus een uur later door. Gelukkig maar, want op dat moment denk je toch echt dat die in land van vertrek is blijven staan of verdwenen is.
Toch wel een mooie week gehad
We hadden vooraf niets gepland. Geen excursies of zo. De bedoeling was echt wel gewoon rusten en genieten van mekaars gezelschap. Overdag was het ook wel te warm om echt grote wandelingen te doen. En de zon was echt prikkend, ondanks het insmeren met zonnecrème toch lichtjes rode verbrande huid gekend.
Het zwembad was mooi, de ligbedden ruim verdeeld en we hebben nooit “te veel” volk bij elkaar gehad. Het water werd proper gehouden met zoutoplossing in plaats van chemische chloor, want dan ook het voordeel meebracht dat je amper onder gaat. Beetje zoals in de dode zee.
Trappen en bergop
Bij aankomst werden we met zo een golfkarretje met onze bagage naar het gebouwtje gereden waar onze kamer was. En als snel begrepen we waarom. Het nadeel van een resort dat op een bergkam wordt gebouwd is dat je bergop en bergaf moest. Onze kuiten hebben dus extra spieren gekweekt met al de trappen die we hebben gedaan tijdens de week, en het bergop wandelen. Het zwembad lag op het bovenste verdiep van het resort net als onze kamer. Hoewel ik denk dat er nog paar gebouwtjes hoger lagen.
Om te gaan eten en voor de bar moesten we dus helemaal naar beneden. De laagste verdiepingen konden via een schamele lift, die toch ook wel af en to “out of order” stond.
Om naar het kiezelstrand te wandelen was het ook helemaal de berg af gaan. Hetzelfde om naar het centrum van het naast gelegen dorpje te gaan.
Avondwandelingen
Zoals eerder gezegd blijven we overdag in het resort voornamelijk aan het zwembad. Boeken lezen, water in gaan, rusten, muziek luisteren. Volledig genieten dus. Ook één of twee meditaties kunnen doen.
’s Avonds na het avond eten deden we wandelingen, naar het kiezelstrand of naar het dorp. Ook wel met het oog om op tijd terug te keren, want éénmaal de zon onder ging werd het snel donker. Schemertijd was beperkt. De maan verscheen al rond 17u dus daar had je wel de hele avond mooi zicht op.
Op onze wandeltocht naar het dorp kwamen we eerst voorbij één of twee restaurants/bars, dan een prachtig kerkhof, en dan terecht in een doodse straat waar ik niet in het donker wou lopen. Tien minuten verder stappen en je kwam terug in leven terecht aan een haven en de winkelstraten. Met een strand met zand in plaats van kiezels en verschillende eetgelegenheden. Allemaal winkeltjes met souvenirs, een beetje zoals in de straten rond de Grote Markt in Brussel.
Als we de andere richtig op wandelde, naar het kiezelstrandje in de omgeving. Kwam je ook uit op een stroom (rivier) die uitmond in de zee. Echt mooi klaar en zoet water. Iets verder had je dan het zoute warme zeewater. Zo klaar mooi water. Ik had er uren kunnen blijven zitten, was het niet dat de zon al begon onder te gaan en ik voor donker terug in het resort wou zijn.
Geen echte golden hour
Het resort is gebouwd aan de ene kant van een soort baai dat zorgt ervoor dat je de zee ziet en dan vrij dicht bij bergen aan de overkant van het water. Ideale setting om een zonsondergang te zien en ook het bijbehorende gouden moment wanneer de zon net onder is en de horizon goud kleur. Alleen hebben we dit niet echt gezien, omdat er de hele tijd een soort mist in de bergen leek te hangen. We vermoeden door de branden die aan het woeden waren op het Griekse vaste land. Op de laatste avond, na een wandeling naar het kiezelstrand hebben we even kunnen genieten van mooie hemelkleuren als gevolg van de zonsondergang.
Eetprobleem
Waar ik het nog niet over heb gehad is het eten. Dat je geen culinaire hoogstand kan verwachten van een buffetrestaurant dat weten we al. Maar het eten was toch wel een probleem. Zo internationaal was de internationale keuken niet, en ook zeer weinig variatie. De eerste maaltijden had S geluk met de stukjes vis die er lagen, voor mij was het vooral gevogelte dat te eten viel. Wat echt lekker was was de aardappelpuree die we gedurende die week drie keer konden nuttigen. Ook als het gaat om desserts was het niet zo gevarieerd. IJsjes en wat rare gebakjes, heel soms chocomousse of kleine taartjes.
Het ontbijt was goed, maar ja, koffiekoekjes en American pancakes, daarmee overtuig je veel mensen.
In een all-inclusive formule heb je ook recht overdag om “snacks” te nuttigen. In de voormiddag kregen we elke dag wraps met kaas, hesp, sla en mayonaise aangeboden of minipistolets met Griekse dingen op en meloen. En in de namiddag lag er soms een stukje cake of een mini-donut of muffin en meloen. Daarnaast warme Griekse bladerdeeg gebakjes. Echt beperkt. De vraag is, is het daar altijd zo beperkt? Of kregen we een beperkt aanbod omdat ze maar op halve krachten werkten door de Covid-19-maatregelen? Geen idee.
Herinneringen
Al bij al hebben we onszelf weer mooie herinneringen gegeven. Enkele mooie foto’s die verdwijnen in een cloud en af en toe eens terug zullen opduiken. Voor mezelf heb ik een Grieks vaasje gekocht. Voor onze puber een geluksuiltje. Ik heb ook de gewoonte van stenen en / of schelpen mee te brengen van op vakantie. De pot met stenen werd dus bij thuiskomst aangevuld met twee stenen van op het kiezelstrand in Kreta.
De terugkeer
Bij de terugkeer werden we door het transfervervoer van Tui opgepikt en gedropt voor de luchthaven van Iraklion. Kleine luchthaven. Je kwam meteen in de file terecht aan de balies en kon amper bewegen. Het nadeel van verschillende bussen die tegelijk aankomen. De check-in ging gelukkig vlot. En éénmaal ingestapt in het vliegtuig zaten we toch wel op ons gemak.
Terug aangekomen in Eindhoven hebben we ongeveer een half uurtje op ons bagage moeten wachten en algauw zaten we in de auto richting België terug.
Keep on smiling!
Tiernnadrui 