Ik ging graag naar school, alleen de leerlingen die er rond liepen waren er te veel aan. Mijn schoolperiode had zoveel aangenamer geweest zonder die pestkoppen.
Flair
Het pesten begon in het tweede leerjaar, en stopte ongeveer in mijn tweede keer vierde middelbaar. Toen ik terecht kwam in de klas met E. In drie verschillende scholen bleef het maar door gaan. Op de duur bleef ik zo vaak als mogelijk thuis om aan de andere leerlingen te ontkomen. Daardoor ben ik een paar keer blijven zitten omdat ik onvoldoende dagen aanwezig was op school. Als je de berekening maakt zijn de pesters mijn dus 2 jaarlonen schuldig. Want twee jaar dat ik niet heb kunnen werken omdat ik nog op school zat.
In 2013 heb ik in het tijdschrift Flair dezelfde bedenking gemaakt. Anyway, ik snap het gepest nog altijd niet. Want we (mijn zussen en ik) hadden heel wat buitenschoolse activiteiten. We zongen in het kerkkoor, zaten in een toneelgroep voor kinderen en gingen naar de Chiro. En bij die activiteiten, werd ik niet gepest. Had ik vrienden en vriendinnen die me aanvaardde voor wie ik was. Ook toen ik naar de cathegese les ging voor eerste en plechtige communie lag ik goed in die groepen.
De spreekbeurt die even het tij deed keren.
Opgelet, de schooltijd was niet de hele tijd slecht. Op sommige momenten leek ik wel aanvaard te worden en mocht ik meespelen of werd ik betrokken. Ik herinner me een moment in het derde middelbaar waar we voor het van Nederlands een spreekbeurt moesten geven. In die periode was ik al aangetrokken tot het hele mystieke gebeuren rondom de heksen. Ik heb toen dan ook een spreekbeurt gehouden over traditionele hekserij en de symbolen. Op het einde van de spreekbeurt vroeg de leerkracht (Mr. Ghysels, iedereen vond dat ne knappe hihi) waarom ik dat als onderwerp had gekozen.
Op dat moment ging het vliegensvlug in mijn hoofd en dacht ik, ik ga ze allemaal eens choqueren. En ik antwoordde spontaan en ondoordacht: “Omdat ik zelf een heks ben.” Het was muisstil in de klas. En Mr. Ghysels reageerde daar zo aanvaardend op, zalig moment. De rest van dat schooljaar werd ik gewoon aanvaard door de klas en kon ik met de glimlach naar school. Dat veranderde dan weer in het vierde middelbaar. Toen kwam er een nieuwe pestkop bij in de klas. Werd het schooljaar ervoor van zijn school gestuurd omdat hij het te bont maakte. En zocht dus van de eerste schooldag een slachtoffer en blijkbaar stond er op mijn hoofd geschreven: “Introvert, Raar, pest haar maar”.
De leerkracht die mee roddelde.
En dat ging op en af, want een deel van de klas aanvaardde me nog steeds, ander deel ging mee met de nieuwe pester. Kon soms binnen het lesuur wijzigen. Op een dag zijn ze tegen een leerkracht over mij beginnen te roddelen terwijl ik er bij zat. Zonder mijn naam te noemen. Die op haar gemakje luisterde en vragen stelde en blijkbaar niet door had dat het over mij ging. En ik zat daar, zo had mijn tranen proberen te verbijten. Verschrikkelijk. Achteraf stuurde die leerkracht een kieken van het CLB op mij af. Toen was mijn schooljaar helemaal verkorven.
Ik kreeg de welgekende gesprekken dat je maar moest negeren wat er over je gezegd wordt. Pesters worden dat beu als je niet reageert. Factcheck, dat klopt niet. En dan de gesprekken dat ik zelf maar wat assertiever moest zijn. Heu, ja dat wordt je overnacht zonder enige hulp. En ook dat helpt niet, als iemand je kiest als slachtoffer dan ben je dat, eendert welke strategie je ingepland hebt om je te verweren. Het is de dader die aangepakt moet worden. En dan nog zo een argument dat je door je strot geduwd krijgt: “Het is omdat ze zich zelf niet goed voelen”. Daar heb je niets aan op het moment dat ze jou in de grond boren. Echt niet.
Vriendschappen zijn de redding.
Toen ik dan uiteindelijk in de klas terecht kwam met E. Begon mijn schoolleven er beter uit te zien. We waren ons vriendengroepje van vier. Maar ik had ook nog andere die ik onder het hoedje “vrienden” kon onderbrengen. Er werd nog geroddeld, maar minder en ik was weerbaarder. Ik had nog altijd de gewoonte zo veel mogelijk “ziek” thuis te blijven. En op een moment dat ik echt ziek thuis was reageerde één van mijn vriendinnen dat het thuis blijven soms ook wel de oorzaak van de roddels was. Dat was dus een vicieuze cirkel. Maar die heb ik doorbroken door die laatste twee schooljaren niet meer vals ziek thuis te blijven. Het hoefde ook niet, ik had vriendschappen die mij sterk maakte en die ervoor zorgde dat ik het (school)leven aan kon. Vriendschappen die ook buiten het (school)leven bestonden. En sommige die nu nog bestaan.
Dankzij deze vriendschappen heb ik mijn laatste twee schooljaren mooi kunnen afsluiten. Het schoolgaan werd aangenaam en de andere leerlingen waren er minder te veel aan. Op een bepaald moment zaten we zelf meer op school dan thuis. We hadden als eindproef een mini-onderneming en daar staken we toch wel redelijk wat werkuren in. En ook de GWP naar Italië was een hele leuke beleving. Ook als is daar de afbrokkeling van één bepaalde vriendschap van start gegaan.
Mijn dochter is ook één schooljaar gepest geweest. Door één bepaalde leerling. Gelukkig vertelde ze het ons snel genoeg en heeft de school het goed aangepakt. Dat was toen ze in het zesde leerjaar zat. In het tweede middelbaar kwam één van deze pesters opnieuw bij haar in de klas terecht. Maar van pesten is geen sprake, want mijn tiener die blijkbaar meer zelfvertrouwen heeft dan ik toen had heeft haar snel de mond gesnoerd. Mijn dochter staat veel sterker in het leven. En af en toe denk ik dan: we zijn goede ouders, want we bieden haar de kans om zichzelf te ontwikkelen en zelfvertrouwen te hebben.
Keep on smiling!
Tiernnadrui 