Tag archief: mensen

Nog nooit maakte we dit mee.

Even geen tijd voor randactiviteiten buiten het werk. De overstromingen van 14 en 15 juli zorgen voor een drukte van jewelste. Lange werkdagen, extra werkdagen. Voor het eerst in mijn loopbaan gewerkt op een zondag!

Het eerste wat dan weg valt in deze periode zijn de zelfzorg momenten, het bloggen, het creatief bezig zijn, de hekserij, … Maar vandaag een rustige zondag. Ook al zagen we gisteren alweer berichten verschijnen van nieuwe overstromingen. Katten om morgen te geselen.

Op 10 juli hebben we mijn papa zijn 70ste verjaardag gevierd met een “verrassingsfeestje”. We hadden hem uitgenodigd en gezegd dat het voor onze huwelijksverjaardag was. Er stiekem voor gezorgd dat mijn zussen enzo hier waren. Zalig om zijn gezichtsuitdrukking te zien op het moment dat hij door had dat we allemaal bijeen waren om zijn verjaardag te vieren. En dan de week erna was ik ziek, hebben jullie in mijn blog “ziek” kunnen lezen natuurlijk.

Ondertussen heb ik ook mijn examen afgelegd van de “Mindfulness Coach” cursus. Nu aan het wachten op het attest. Ik kreeg al een mail van de lesgeefster dan ik erdoor ben. Dus éénmaal het attest ontvangen kan ik me officieel een mindfulness coach noemen. Dat in een periode waar bewust leven en in het nu leven eigenlijk nodig is, maar niet lukt door de werkdruk. Al neem ik mijn pauzes, elke dag, want het is nodig. Hoe minder pauze je neemt, hoe meer je bezig blijft met het werken, hoe minder productief je wordt.

Daarom ook dat ik nog steeds grapjes maak naar mijn medewerkers toe, tijdens het werken zelf. Gewoon even een skypeberichtje sturen en vragen of ze mijn concentratie niet langs hun raam hebben zien passeren. Het zorgt voor een lach, het zorgt voor een kort moment van afleiding. Het zorgt voor nieuwe moed om aan het volgende dossier te beginnen.

We zijn nog steeds voornamelijk aan het telewerken, wat bij zo een grote crisis toch moeilijker maakt om de dynamiek staande te houden. Je kan niet eens langs lopen voor een schouderklopje, of snel de koppen bijeen steken om een dossier uit te pluizen. De drempel om iets te bespreken is net iets groter, want je moet ofwel een gesprek inboeken, of iemand aanspreken zonder dat je echt weet of die beschikbaar is. Maar ieder van ons doet zijn uiterste best. Zoals ik deze week al enkele keren tegen mijn team heb gezegd: sommige doen meer dan wat van hen verwacht kan worden. En dat is iets waar ze absoluut fier op mogen zijn. Ik ben trots om deel uit te maken van een dienst waar ondanks alles er altijd mensen zijn die denken aan de mensen achter het klantennummer en zich ten volle geven om mensen verder te helpen.

Toen telewerk nog niet de norm was brachten we regelmatig gezonde en minder gezonde snacks mee naar de hoofdzetel om elkaar een hart onder de riem te steken. Dat is nu ook moeilijker. Er kan achteraf beloond worden met aan drink en dergelijke, maar je mist toch het momentum door in het heetst van de storm niet te kunnen ludiek belonen. Uitgezonderd virtuele schouderklopjes.

But we keep on smiling!

Een groene bloem bestaat niet, een regenboog bloem ook niet.

Enige tijd geleden kocht mijn echtgenoot de tweede biografie van Xander De Rycke. Waarop ik zijn eerst biografie ben beginnen lezen. In zijn boek haalt hij momenten aan van op school, momenten die zijn bijgebleven en die hem gevormd hebben. Tussen het lezen door kwamen er bij mij ook herinneringen naar boven. Zaken waarvan je je afvraagt waarom dit opgeslagen zit in je geheugen.

Kleurbloem

Na even afstand te nemen van dergelijke herinneringen besef ik wel dat dit eigenlijk momenten zijn die verklaren waarom mijn persoonlijkheid zich ontwikkelt zoals het deed en nog doet. Ik ben een vrij doorsnee persoon, met mijn rare kantjes zoals iedereen. Ik geloof dat iedereen uniek is. Maar ik geloof soms ook rotvast in het feit dat ik saai ben voor andere mensen. Het is moeilijk om mensen te vinden met dezelfde interesses. Dat heb je als je introvert bent en constant zegt dat je geen mensen mens bent. Al zijn er collega’s die het mensen-mens gedeelte zeker zullen tegen spreken. En gelijk hebben ze. Ik ben een bron van tegenstrijdigheden en ben in mijn job mezelf maar toch ook anders dan in mijn privé waar ik ook mezelf ben.

Maar we wijken af. Mijn bedoeling was die eerste vreemde herinnering te delen.

Ik ben niet meer zeker of het de tweede of derde kleuterklas was, maakt ook niet uit. Ik weet wel nog dat de juf Wis heette, Wis en niet Wiske zoals “Sukes & Wiske”. Ze speelde gitaar maar zong niet zo goed. Mijn herinnering start bij het kleuren van een margriet, zoals deze op de afbeelding ongeveer. Ik was de bloemblaadjes roos en paars aan het kleuren, inderdaad meerkleurig. Er gebeurde iets waardoor ik ineens met mijn paarse potloodje haastig de roos gekleurde blaadjes overkleurde. Achteraf had ik hier spijt van.

Aan een ander tafeltje, we zaten aan ronde tafeltjes met een stuk of vier kleuters per tafeltje, zat een jongetje (naam onbekend) die de bloemblaadjes groen aan het kleuren was. Juf Wis merkte dit op, naam zijn blad in de hand en hield het omhoog. Terwijl ze het blad, de groene bloem, aan iedereen toonde vroeg ze wat hier fout aan was. Een ander kindje riep vrolijk dat er geen enkele bloem bestond die groene bloemblaadjes had. Dit is het moment dat ik besloot om mijn meerkleurige bloem toch maar helemaal paars te kleuren. Ik ging mijn bloem op het bord hangen. Zo een kurken bord waar je met een prikker keifier als kleuter je eigen werkjes kon op hangen. Juf Wis kwam mij helpen, want het bord hing toch redelijk hoog en we moesten op een stoel klauteren. Ik kwam van de stoel af, er wachtte al een ander kindje om zijn bloem te laten op hangen. Een bloem in alle kleuren van de regenboog. Juf Wis nam de tekening aan en zei vrolijk dat dit een hele mooie bloem was, zo kleurrijk en vrolijk. En ik? Ik snapte het niet. De ene mocht geen onbestaande groene bloem kleuren, de andere mocht wel een onbestaande regenboogbloem kleuren.

Een eerste herinnering waar ik toon dat mijn zelfvertrouwen niet groot was en ik soms te veel belang hechte aan wat mensen van mij dachten. Dit laatste noteer ik in verleden tijd, maar er zullen wel nog momenten zijn dat dit toepasbaar is.

Keep on smiling!