rijbewijs

Veertig

Op 9 maart ben ik 40 jaar geworden. Sommige zeggen: “een nieuwe voordeur”, andere zeggen: “welkom op tram vier”.

Het is waar dat er weer een tijdvak van tien jaar in het boek van mijn leven is volgeschreven. Het was een indrukwekkend hoofdstuk. Net zoals bij iedereen, zijn de afgelopen tien jaar gevuld met mooie herinneringen, uitdagingen, groeipijnen, moeilijke momenten, maar ook met momenten waarop we trots mogen zijn.

Mijn dochter is van kleuter naar tiener gegroeid. Nu een prachtige 16-jarige dame die goed weet hoe ze in het leven wil staan.

Ik heb in de flair gestaan, in 2013, een artikel over het leven na pesten tijdens de jeugdjaren.

In de afgelopen decennium kregen we de kans om onszelf echt te verwennen met een vakantie, en we hebben inmiddels diverse andere reizen achter de rug. Met de auto naar het Noorden van Frankrijk. Maar we hebben ook de kans gekregen om vliegvakanties te doen.

We zijn in Brussel blijven werken en de metro nemen wanneer nodig, ook na de aanslagen in 2016. Ik vind het nog steeds een beetje eng als ik aan die tijd denk, toen er overal militairen waren.

We zijn naar een meer aangename en gezonde woning verhuisd. Hebben ons voor het eerste een nieuw wagen kunnen kopen in plaats van een tweedehands. Waren toen wel verdrietig dat we Alfred de PT Cruiser moesten afgeven.

Ik heb mijn mama moeten afgeven aan het hiernamaals. Vijf jaar later, als ik een leuke gebeurtenis meemaak of een fier moment over mijn dochter wil delen, heb ik nog steeds de reflex om haar een sms’je te sturen.

Er zijn prachtige mensen in mijn leven gekomen. Er zijn nieuwe vriendschappen gesloten, en bestaande vriendschappen zijn weer nieuw leven ingeblazen.

We zijn niet gek geworden tijdens de quarantaine van de gezondheidscrisis, en hebben in de nasleep een nieuw ritme opgebouwd met evenwicht tussen gezin en werk (zie, zie, ik heb eerst gezin gezet en dan werk he!).

Het behalen van mijn rijbewijs heeft ertoe bijgedragen dat ik minder afhankelijk ben geworden van anderen. Hoewel ik het nog steeds prettig vind als mijn man voor me rijdt en me ergens naartoe brengt.

Dankzij de kansen die ik kreeg of die ik zelf gegrepen heb, ben ik enorm kunnen groeien op werkgebied.

In het algemeen kijk ik uit naar het volgende decennium in mijn leven, dat zal beginnen met een zware beproeving, want we weten dat ik mijn vader ook vrij snel zal moeten afstaan aan het hiernamaals. Het is daarom zo belangrijk voor me dat ik mijn leven en dat van de mensen om me heen vier.

We hebben minder tijd dan we denken, dus laten we ervoor zorgen dat het de moeite waard is.

Terugkommoment rijbewijs

Voorbije woensdag ben ik helemaal naar Brugge gereden, naar ProMove. Voor het verplichte terugkommoment na het halen van het rijbewijs voor de wagen.

Het is geen opleiding, geen beoordeling, gewoon een sensibilisering. Dat zei de heer die ons ontving voor het eerste half uurtje uitleg.

Waaruit bestaat het terugkommoment juist?

Een inleiding
Drie praktische oefening met de wagen:
- Een slalom (+ wandeling met dronkenschapsbril)
- Slippen met de wagen
- Remoefening
Een groepsgesprek over de al opgedane ervaring.

We waren met 14 aanwezig. Dertien personen jonger dan 25 jaar en dan ik die ja, heu laattijdig mijn rijbewijs heb gehaald zeker. Na het inleidende gesprek werden we in groepjes verdeeld. Twee groepjes van vijf en een groepje van vier. En konden we om beurten elke oefening doen. Gelukkig was het zonnig weer want eigenlijk zit je maximum vijf minuten in de wagen en de rest van de tijd sta je te wachten.

Mijn eerst oefening was de slalom. Die bestaat er uit de wagen uit een parkeerplaats te rijden, slalom uit te voeren en dan terug te parkeren. Zoals het hoort via S-parkeren. En daar verschoot ik. In ons groepje van vijf waren er drie die mondelinge hulp nodig hadden om de wagen geparkeerd te krijgen. Hoor je dat niet te kunnen als je je rijbewijs krijgt? De begeleider gaf de uitleg dat veel mensen na hun examen niet meer parkeren omdat ze gewoon op zoek gaan naar gemakkelijke plekjes om te parkeren of naar parking waar ze vooruit in kunnen rijden. En ik ben het kieken dat op de eerste plaats gaat parkeren ook al is die smal en moeilijk.

Eén van de dames uit mijn groepje gaf toe dat ze nooit heeft kunnen S-parkeren en gewoon het geluk had dat ze dat manoeuvre niet heeft moeten doen tijdens het afleggen van het praktisch examen. Ik pleit ervoor om terug ALLE manoeuvres te moeten uitvoeren.

Volgende oefening was het slippen met de wagen. Daar had ik echt wel iets aan. Je mag een paar keer aan verschillende snelheden over een nat wegdek rijden (30 km / u, 35 km / u, 40 km / u). Eerst krijg je de uitleg dat wanneer je de wagen voelt slippen je gas moet lossen en de koppeling moet induwen, en belangrijk: kijken naar waar je naartoe wilt, want daar stuur je automatisch naar. Aan 30 km / u slip je nog niet, of zo weinig dat je niet moet bij sturen. Eenmaal daarover is het adrenaline. Bij 35 km / u slip je wel, en de eerste keer sloeg alles tilt in mijn hoofd en liet ik gewoon alles los. Niet slim. Ben helemaal rond gegaan. Daar is dat grappig, in een ongecontroleerde omgeving niet. Maar vanaf dat ik de klik had gemaakt koppeling induwen en sturen naar waar je kijkt ben ik elke keer recht gebleven. Zelf dat moment aan 40 km / u waar de begeleider me vlak voor het slippen een foto toonde van een giraf en vroeg wat dat was. Dan roep je: “GIRAF” terwijl je aan het stuur ligt te sleuren.

Als laatste hadden we dan de remoefening. Vooral om het gevoel te krijgen waarvoor een ABS dient. Niet veel over te vertellen. Je rijdt rechtdoor aan 30 km /u en twee maal aan 40 km / u en wanneer de fontein aanspringt (gestart door een sensor waar je over rijdt) noodstop uitvoeren en hopen dat je stil staat voor de fontein.

Dat heeft drie keer vijfenveertig minuten van de vier uur durende sensibilisering in beslag genomen.

Het groepsgesprek.

Het is tijdens het groepsgesprek dat ik echt mijn ogen open trok en me afvraag waarom we toestaan dat er zoveel gevaartes rondrijden.

De begeleider stelde verschillende vragen waar iedereen open op antwoorde.

Op de vraag hoeveel mensen er al een snelheidsboete hebben gehad reageerde negen van de veertien positief. Moet je weten dat zo een terugkommoment binnen de zes à negen maanden na het halen van je rijbewijs plaatsvindt. Toch wel snel om dan al een boete of twee voor snelheid in de bus te krijgen. Een van de aanwezige vertelde rustig dat haar boete eigenlijk niet zo erg was, en het bedrag niet zo hoog. En dat is dan weer een gat in onze wetgeving. In België krijg je de eerste twee jaar de stempel “jonge bestuurder” op je hoofd gekleefd. Dat zorgt ervoor dat je meer verzekeringspremie moet betalen, maar ook dat boetes en straffen hoger liggen. Natuurlijk, als je als negentienjarige van mama en papa mag rondrijden met hun wagen die op hun naam staat geregistreerd en verzekerd, heb je geen last van die “hogere boetes”. En dat geeft veel van die jongeren die recent achter het stuur zitten het gevoel dat ze er eigenlijk gewoon mee weg raken.

Een andere vraag die werd gesteld was wat er frustrerend was in het verkeer. De reacties die ik daar hoorde, ik kreeg er schrik van. Eén van de jonge mensen zei gewoon dat hij het frustrerend vond dat wanneer hij in iemand zijn gat gaat hangen die persoon niet versnelt of opzij gaat zodat hij door kan. Een jongedame reageerde dat ze gefrustreerd geraakt wanneer iemand afremt om een andere baan in te slaan of vertraagt bij het kruisen van een baan die voorrang van rechts heeft. Defensief rijden is helemaal niet nodig.

Van de veertien waren er al zeven die na het nuttigen van alcohol achter het stuur gekropen zijn. Een jongedame zei dat ze dan wel veel alerter reed. De begeleider reageerde dat ze de perceptie had veel alerter te zijn. Op de vraag waarom ze het deden reageerde een andere jongedame dat haar ouders het ook altijd gedaan hadden. Niet iedereen leert dus uit de fouten van de vorige generaties, en dat valt ook wel te snappen. Maar er is toch genoeg sensibilisering.

In ieder geval, binnen twee jaar mag mijn dochter aan het rijbewijs beginnen. En ik kan alleen maar hopen dat mijn dochter sneller wijs is dan de gevaartes waarmee ik in mijn terugkommoment zat en dat onze wetgever toch misschien nog verder denkt dan wat we nu hebben.

But keep on smiling and drive safe ;-).

Ik heb mijn rijbewijs gehaald op mijn 37ste. Dat is dus nog recent.

Toen ik nog bij mijn ouders woonde deed ik veel met de fiets, we woonde in een gemeente die toen al als fietsveilig gezien werd. Dan heb ik mijn echtgenoot leren kennen en die had rijbewijs en eigen wagen. Als we ergens naartoe gingen was het samen. Dus ik heb nooit echt de nood gevoeld om zelf een wagen te hebben en rijbewijs.

Redenen om er geen werk van te maken.

Pas op, ik dacht er af en toe wel over na maar meer dan denken “Ik zou mijn rijbewijs moeten halen” kwam er niet. En zeker niet toen redelijk wat mensen uit mijn omgeving mij begonnen verplichten om mijn rijbewijs te halen. “Het zal nuttig zijn”. “Wat als uwe man iets voor heeft en niet kan rijden”. En ga zo maar verder. Ergens overtuigde mij dat ik toch niet veel aan dat rijbewijs zou hebben want we konden ons amper een wagen veroorloven, en mijn echtgenoot (S) zou hem altijd nodig hebben.

Mijn hardnekkige nee en angst voor het rijbewijs veranderde in de loop van 2017 en 2018. In 2017 zijn we verhuist naar een deelgemeente, verder gelegen van het centrum en toch wel wat tussen de velden. Ook al wonen we op de hoofdstraat van de gemeente. Mijn pendeltijd werd dus een pak langer dan voor we verhuisden. Al wonen we nu ongeveer 3 of 4 km van onze vorige woning. Ik ging van een enkele bus nemen aan de bushalte niet ver van onze deur tot aan de bushalte niet ver van het werk naar debus nemen aan de bushalte op een halve km van thuis. Tot aan het station. Daar de trein nemen, drie stations verder overstappen tot in Brussel. Pendeltijd verhoogde ongeveer 1.15 uur naar 2 uur tot 2.30 uur. Te vermenigvuldigen met twee, ochtend en avond.

Het halen van een rijbewijs werd toch aanlokkelijker.

Want dat overstappen met de NMBS en De Lijn is geen pretje. Het is ettelijke keren voorgekomen dat ik ’s ochtends aan het station toekwam met de bus en mijn trein net zag weg rijden. Goed om 20 minuten tot een half uur te wachten op de volgende trein. Ook in het terug naar huis gaan kwam het wekelijks voor dat op het moment dat de trein het station binnen reed de bus weg reed. Met twee bussen per uur wil dat automatisch zeggen minstens een half uur geduld hebben. Met mooi weer valt dat mee. In de periode dat het rond 17u al echt donker is valt dat dik tegen. Hoe langer hoe meer ik dit voor had maakte dat rijbewijs toch aanlokkelijker.

Een volgende trigger was in 2018 toen mijn mama is overleden. Mijn papa belde mij ’s nachts in paniek op, dus wilden we er meteen naartoe. Maar ik had wel nog een kind in huis dat lag te slapen. Omdat ik niet zelf kon rijden moest S mee. Hebben we toen E uit haar bed gebeld en gevraagd of ze bij ons dochter wou blijven. Dat ze dit deed daar ben ik nog altijd dankbaar voor. Op dat moment heb ik mezelf dus vervloekt dat ik al die jaren koppig was en geen werk maakte van dat rijbewijs.

In mei van datzelfde verschrikkelijke jaar moest S in allerijl naar het ziekenhuis, met verschrikkelijk pijn in de maag- borststreek. Ze hebben toen het barretsyndroom vastgesteld. We konden gelukkig op mijn papa rekenen, ook al was hij nog aan het rouwen om mijn mama. In diezelfde week hadden we afgesproken dat mijn papa mij zou komen ophalen en dat we samen S zouden bezoeken. Want hij is toch een hele week in het ziekenhuis moeten blijven. Maar door het rouwproces was mijn papa redelijk verward nog, en hij was dat volledig vergeten. Ik ben dus die dag S niet kunnen gaan bezoeken. Een andere dag in die week kon ik rekenen op een schoolvriendin die mij naar het ziekenhuis bracht en mijn schoonouders die ons terug thuis brachten.

Het afhankelijk zijn van … werd me te veel.

En toen had ik het gehad met afhankelijk te zijn van iedereen. De drang naar het rijbewijs was eindelijk doorgedrongen. We kregen ook te horen op het werk dat we via een cafetariaplan een wagen zouden kunnen leasen, maar een voorwaarde was dat het personeelslid (ik dus) een geldig rijbewijs moest hebben. Ik viel dus uit de boot. Laatste trigger die nodig was om de stap te zetten.

Op 8 maart 2019 heb ik mijn voorlopig rijbewijs afgehaald in het gemeentehuis. De dag voor mijn verjaardag. Mijn doel was om ten laatste op mijn verjaardag 2020 mijn definitief rijbewijs te hebben. Een paar mislukte examenpogingen en COVID-19 hebben dat met nog een jaar verlengd. Uiteindelijk heb ik het gehaald in de tweede helft van januari 2021. En daar ben ik trots op.

Mijn voorlopig rijbewijs was de formule 36 maanden met twee vaste begeleiders. Ik was van mening niet langs de rijschool te moeten. In eerste instantie had ik S als begeleider. Hij was dat cursusuur gaan volgen bij de VAB en heeft dus een begeleidingsattest dat 10 jaar geldig is. De eerste lessen bestonden uit het starten en stoppen van de wagen (zoals bij de meeste dus) op de dakparking van de Carrefour op zondag. Dat ging redelijk vlot, soms minder vlot.

Oefenritjes.

De eerste keer dat we effectief op de openbare weg reden ging niet zo vlot. We reden in het industrieterrein en er was weinig (lees zo goed als geen verkeer). We hadden toen een Dacia Logan. Een logge break met een te lichte motor waar ik niet goed in zat. Dat speelde ook mee. Maar bon, ik dus mijn best aan het doen om de baan te volgen op het industrieterrein. Op een moment rijdt er een auto achter mij en slaat de paniek toe. Want wie had gedacht dat er een mens zo idioot zou zijn om achter mij te rijden! (grapje). S zegt mij pinker op zetten en dan bocht nemen. Maar de paniek was zo aanwezig dat ik niet meer wist hoe ik een pinker moest opzetten. Mij zo snel ik kon aan kant gezet en de les zat er op.

We hebben het toen een paar weken laten rusten, en dan terug op de parking van de Carrefour nog extra oefenen zonder verkeer. Maar de ervaring op het industrieterrein had mijn zelfvertrouwen gebroken en de helft van de tijd kon ik de auto niet in beweging brengen zonder stil te vallen.

Ik vertelde dit aan K en ze stelde voor om eens met haar wagen te proberen. Dus op een zondagvoormiddag afgesproken op de dakparking van de Carrefour. En ja, met haar kleine Kia van de eerste keer vlot vertrokken. Beetje over en weer gebabbeld en K was dus zo gek om ook voor mij begeleider te zijn. Samen met S heeft ze mij dus keiveel geleerd en geholpen om dat rijbewijs te halen. Vele zondagvoormiddagen samen rond gereden in de regio. En ook ’s avonds na het werk.

De mislukte examenpogingen.

Komen we in januari 2020. Eerste examen geboekt. Examen in Aalst. Daar ligt het examencentrum in het industrieterrein en ze sturen u steevast langst het drukste rondpunt van Aalst. Dat rondpunt had ik weliswaar overleefd. Maar enkele straten verder was ik door de stress zo verward dat ik besloot om spookrijder te worden. Ik negeerde een gebodsbord dat ik rechts van het platform moest blijven en passeerde links. Ik kan mij wel niet van het gedacht ontdoen dat het een stuk kwam door hoe de examinator zei naar waar ik moest rijden. Want ik was naar rechts aan het uitwijken en hij zei plotsklaps “Naar links”. Natuurlijk bedoelde hij na het platform naar links, maar het verwarde mij zo. Dus terug naar het examencentrum en afgelopen.

Februari 2020 nieuwe poging. Daar ben ik zelf de parking niet af geraakt! Ik reed met de zijkant van K haar wagen de nummerplaat van een geparkeerde wagen los. Precisiewerk! Maar wel van het verkeerde soort. En daar zat ik dan, rijp om geld aan de rijschool te geven en zes lesuren te volgen om opnieuw examen te mogen doen.

Nu de lessen met de rijschool hebben mij veel bijgebracht. Eigenlijk zou iedereen toch een paar uur rijschool moeten doen, al was het maar om een oefenexamen af te leggen. Hoe goed de privébegeleiders hun best doen, ze leren je hun eigen rijstijl aan en niet per se de zaken waar op het examen op gelet wordt. Op het moment dat mijn lessen met de rijschool zouden doorgaan sloeg het Coronavirus door. Maar uiteindelijk die lessen toch kunnen volgen.

Twingo.

In mei 2020 kreeg ik mijn Twingo geleverd. Want ik had een geldig (voorlopig) rijbewijs en viel dus niet langer uit de boot. Daar heb ik samen met S zo goed als dagelijks ritjes mee gereden toen de rijscholen en examencentra stil lagen. Wel pas na die lockdown waar onnodige verplaatsingen niet toegelaten waren. Het was een nieuw vast ritme in onze dagen. Opstaan, thuis werken, na het werken toertje met de auto, eten, avondbezigheid, slapen. Vrij ééntonig.

Oktober 2020, tijd voor derde poging examen. Een zo goed als perfecte rit gereden. Nu wel mijn examen gaan afleggen in Brakel. Want ik had lessen gevolgd bij VAB in Geraardsbergen en die gaan naar Brakel voor examen. Een ritje Brakel Zottegem. Ik had er een goed gevoel bij. Maar een moment van concentratieverlies heeft er voor gezorgd dat de examinator vond dat ik een gevaar in het verkeer was. Ik kwam van een zijstraat en moest naar rechts een grote baan op in Brakel. Er stond een voorrangsbord en van links kwamen wagens af, dus ik doe wat moest. Ik laat het verkeer door. Auto’s gepasseerd, ik kijk naar rechts, naar links. Niets, dus ik breng de wagen in beweging steek over en voeg in. En op dat moment is er toch een wagen rechts van mij die aan hoge snelheid aankomt, en moet vertragen. Bleek die van zijn oprit af te komen en gelijk zot te zijn vertrokken. De examinator vond dat ik daar had moeten op anticiperen. De begeleider van de VAB heeft een kwartier geprobeerd de examinator op andere gedachten te brengen, maar pech. Ik kon het allemaal nog eens overdoen.

Eindelijk het rijbewijs op zak.

Kregen we natuurlijk de tweede coronagolf, lockdown en sluiting van rijscholen en examencentra. Dus opnieuw dagelijkse Twingo ritjes met S. In januari 2021 kwam dan het besluit dat rijscholen en examencentra terug mochten openen. De begeleider van de VDAB belde mij om afspraak te maken, ik boekte nog enkele lessen (drie dagen achterelkaar) en meteen aansluitend het examen. Dat ik dan perfectissimo en zonder foutjes heb uitgevoerd. En dus rij ik nu rustig alleen rond in mijn Twingo. Is er het occasioneel uitstapje met de dochter. Kan ik naar mijn papa zonder dat ik telkens S mee moet slepen. Breng ik onze dochter naar school als S met zijn nonkel wil gaan fietsen. En pik ik onze dochter op aan school gewoon omdat ik het wil, of omdat zij het vraagt. Een zaligheid.

Nogmaals, ik wil geen reclame maken, maar echt, die paar uur met de rijschool zijn een verrijking voor het halen van je rijbewijs.

Van zodra we terug op de hoofdzetel mogen gaan werken zullen mijn pendelritten korter zijn. Met de wagen rij ik naar een groot station in de regio waar ik een rechtstreekse trein neem naar Brussel.

Ja, ik ben blij met mijn rijbewijs en de gevonden onafhankelijkheid. Nee, ik heb er geen spijt van dat ik er laat aan begonnen ben. Het is dat ik er nu klaar voor was.

Keep on smiling. En drive safely!