In het humaniora waren er elke twee jaar de GWP-projecten. In het zesde middelbaar was dat een reis naar Italië.
We hebben toen in Rome, Napels en Sorento enkele dagen en nachten doorgebracht. In die week was er net de omschakeling van winteruur naar zomeruur. De klok dus een uur vooruit schuiven. Een uur vroeger opstaan.
Maar, we hadden het foutief begrepen. Naar mijn herinnering had een leerkracht het ons foutief gezegd, maar dat debat gaan we niet meer openen. Conclusie, we hadden onze horloges een uur naar achter gezet. Waardoor we de daaropvolgende ochtend dus niet tijdig opgestaan waren.
Opeens hoorde we op onze kamerdeur kloppen. Een leerkracht onze naam roepen en vragen of we wilden opstaan en ons haasten. We gingen die dag het Vaticaan bezoeken. Wij ons dus in allerijl aangekleed en zonder ontbijt vertrokken. Door ons “overslapen” waren we later dan voorzien aan het Vaticaan waardoor er al een lange rij wachtende was. Je verloor er toen uren met aanschuiven en wachten om binnen te mogen. Als bijkomend gevolg heeft dit meegebracht dat een deel van de groep net buiten de aantallen viel die binnen mochten en het Vaticaan dus niet gezien hebben.
Of dat volledig ons fout was durf ik niet te zeggen, zij die niet binnen raakte waren degene die de hele reis constant hun zin deden en nergens tijdig waren. Maar, het was gemakkelijker om het te steken op die tien minuten later dat we vertrokken waren omdat die 4 meisjes te laat uit hun bed waren.
Bij het avondeten van die dag kwam dus de geschiedenisleraar in verongelijkte onschuld bij ons zitten. Hij vond het vervelend om net die tieners te straffen waar hij anders nooit last mee had, maar moest het wel doen. Als straf kregen we opgelegd dat we de volgende dag een uur vroeger moesten op staan om te voet naar het park te gaan dat we gingen bezoeken in plaats van met de metro. Een wandeling van veertig minuten ongeveer.
Wij vonden dit eigenlijk helemaal geen straf. Niet een van ons vier nam graag de metro in Rome. Veel te druk en te warm. Die wandeling was ook een zaligheid. De geschiedenisleraar, wij vier en nog twee mannelijke jaargenoten die ook om een of andere reden gestraft waren. Een groot contrast met het constant in de groep van 30 lopen, in lawaai en drukte.
Elke dag werden twee leerlingen gekozen om een opstel te schrijven over de activiteiten van die dag. En ja, net die dag was het aan ons. Lekker opgeschreven dat we de wandeling helemaal geen straf vonden.
Keep on smiling!
Tiernnadrui 