Het lege doek in mijn hoofd.

Als creatieve generalist (dat vat mijn veelzijdigheid het beste samen) leef ik voor die high: de creatieve overdrive. Het voelt alsof iemand een kraan in mijn hoofd opendraait en de ideeën beginnen te stromen.

En dan… dan komt de stilte.

Het is niet gewoon moe zijn. Het voelt eerder alsof niet alleen de kraan werd dichtgedraaid, maar de hele watervoorziening is afgesloten. Het ene moment zit je hoofd vol kleurrijke schetsen, to-do-lijsten van honderd punten en een constante buzz van nieuwe concepten. En dan, plots, staar je naar een scherm (of een boek) en is er alleen… het lege doek in je hoofd.

De prijs van de creatieve orkaan: creatieve vermoeidheid. De wereld ziet het (al dan niet afgewerkte) project, maar niet de compleet uitgeputte, door schuldgevoel geplaagde persoon die achterblijft. De stem in je hoofd fluistert: “Je hebt tijd! Schrijf nu een nieuwe blog! Begin aan dat nieuwe project!” Maar het lukt niet. Je wilt wel, maar je brein is een bibliotheek waar alle boeken op de grond liggen. En die moeten eerst één voor één terug in de rekken.

Die stem die roept dat je lui bent omdat je niet non-stop blijft produceren? Die mag je gerust negeren. Soms is oppervlakkig zijn juist een diepgaande daad van zelfzorg.

Want als we erkennen dat de energie die we verbruiken tijdens een creatieve overdrive even zwaar kan voelen als het lopen van een marathon, dat we onze mentale spieren gescheurd hebben en ons zenuwstelsel op overdrive staat, dan beseffen we dat we geen “beetje pauze” nodig hebben, maar tijd voor diep herstel.

Ondanks dat ik nu deze blog schrijf, zou je me op dit moment geen taak moeten geven die mijn volle creativiteit vereist. Je krijgt dan waarschijnlijk een blik ergens tussen een moordenaar en een natte dweil. Ik lach erom, maar het is gewoon zo. De beste ideeën ontstaan niet onder dwang, maar juist in de stilte, als de as van de vulkaanuitbarsting even mag bezinken.

Hoe vul je dat lege doek in je hoofd weer met frisse energie? Geduld. Erken de chaos. Accepteer dat sommige projecten even stilvallen of misschien nooit afgemaakt worden. Druk op de echte helende pauzeknop en doe eens lekker iets oppervlakkigs. We hoeven nu geen antwoorden te vinden op grote levensvragen. Kijk een domme serie (of schrijf over niets), speel een videogame, of lees een fictieboek zonder enige educatieve waarde (misschien zelfs eentje vol taalfouten, gewoon omdat het kan). Ons brein heeft soms simpele input nodig. Zo kunnen we resetten en de oververhitte draden ontwarren. We hebben veel emotionele en intellectuele ballen in de lucht gehouden; soms moeten we ze gewoon even laten vallen.

Creëer iets zonder doel. Teken een banaan met een snor. Bak iets waarvan je weet dat het niet gaat lukken (en eet het met plezier op). Door te creëren voor het pure plezier van het creëren, bouwt je stroom zich weer langzaam op. Zonder de druk dat het een meesterwerk moet worden.

En zo respecteren we onze eigen cyclus, wetende dat de volgende creatieve high weer komt. Want die komt altijd terug, soms sterker en helderder. We leren telkens opnieuw te herstellen. De rust is geen onderbreking van ons creatieve leven, maar een essentieel onderdeel. Het lege doek is nodig om straks weer met de mooiste kleuren gevuld te worden.

Deze blog heb ik geschreven omdat ik mezelf heb voorgenomen minstens één blog per week te posten. En ja, soms ontstaat er iets uit pure overdrive, en soms is het gewoon even tijd voor een domme serie. Beide zijn helemaal oké.

Tiernnadrui | Cynthia