Mijn vrienden weten maar al te goed dat mijn band met eten nogal gecompliceerd is. Ik ben kieskeurig, mijn eetpatroon is allesbehalve regelmatig en mijn culinaire variatie kan wel een boost gebruiken. Gezellig uit eten gaan? Niet echt mijn ding.
Er zijn maar weinig dingen waarvan ik denk: “Hmm, dat is echt verrukkelijk.” Dus als ik jouw eten proef en zeg: “Dit is lekker”, beschouw dat dan als een enorm compliment.
Welk knabbeltje ik nu zou willen? Tja, dat is een goede vraag. Gaat het om een zoete snack voor tussendoor? Of eerder een hartige lekkernij die me een paar uur zoet houdt?
Als het om iets hartigs gaat, verlang ik op dit moment naar verloren brood (vandaag staat er trouwens een eitje op het menu, dus misschien maak ik er mij gewoon). Of wat dacht je van zelfgemaakte Portugese pasteitjes? Niet helemaal zoals ze die in Portugal maken, maar ik kom aardig in de buurt.
Hoewel mijn connectie met eten nogal eigenaardig is, krijg ik energie van bakken wanneer de goesting toeslaat. Af en toe in de keuken staan kan ook behoorlijk ontspannend zijn; met een degelijk recept kun je bijna alles tot een goed einde brengen.
Maar als we het hebben over snoepachtige tussendoortjes, mag je me gerust een zak chips geven. En zoals bij velen geldt: eenmaal geopend, moet die zak leeg. Op dit moment gaat mijn voorkeur uit naar Lays Max, zowel naturel als paprika. Maar als ik erover nadenk, kunnen Pim’s koekjes of Tucjes ook wel mijn smaakpapillen verwennen.
Tiernnadrui 