Door de jaren heen krijgt de zomer, zonder dat je het beseft, geleidelijk aan een totaal andere invulling. Als kind is de zomer dé (voor sommigen zelfs te) lange periode voordat een nieuw schooljaar begint. Die eindeloze dagen vol buiten spelen en vrijheid. Als tiener is het die periode waarin je eindelijk anders optrekt met je vrienden, de dagen die je vult met hangen op pleinen, aan het water of misschien wel je eerste festival. Zonder klok, zonder zorgen.
Vakantiejobs, kermissen, terrasjes, chirokampen… dat waren mijn zomers. Zelfs toen ik het ‘volwassen leven’ instapte, behielden zomers altijd een net iets andere sfeer. Dat is een gevoel dat net zo uniek en herkenbaar is als de feestelijke lichten in het straatbeeld tijdens de kerstperiode. Het is een collectieve zucht van opluchting, een pauze in het jaar die net even anders is dan de rest.
En net zo’n moment van besef had ik deze voormiddag. Ik was samen met mijn tiener op pad voor wat boodschappen, gewoon even gezellig rondslenteren in de zomerse warmte. Onderweg terug naar de auto, hoorden we opeens luide, zomerse muziek. Iets verderop zagen we een afgebakende zone op het gras met een soort festivaltent. Die combinatie van de zon op mijn gezicht, die zomerse klanken en de aanblik van de tent deed me opeens beseffen: het is al even geleden dat wij nog op diezelfde, zorgeloze manier van de zomer genieten.
Die zomers van toen hadden een heel eigen, onmiskenbare vibe. Dat gevoel van eindeloosheid, van dagen die naadloos overliepen in nachten. Je herinnert je de geur van vers gemaaid gras, de barbecue in de avondlucht, de warmte van de zon op je huid tot diep in de schemering, of de geur van regen op warme grond. Die zomers hadden een bepaalde onbezonnenheid die we nu niet meer lijken te ervaren. We zaten in een bubbel van vrijheid en vriendschap, en het maakte niet uit wat je deed, zolang je het maar samen deed.
De voorbije jaren is die zomerse vibe niet verdwenen, maar wel veranderd en misschien ook een stukje kleiner geworden. Zolang je een schoolgaand kind hebt, verandert je dagelijks ritme gedurende twee maanden mee, zelfs als je zelf grotendeels blijft doorwerken. Na de werkuren trokken we toch nog even het centrum in om de circusacts of de muziekoptredens te bekijken die tijdens de zomermaanden werden georganiseerd. Die momenten van onbezonnenheid en net iets te laat naar bed gaan, bestonden dus nog steeds. Alleen zagen ze er anders uit dan vroeger.
Maar vandaag bekroop me ineens een ander gevoel. Alsof de zomerse vibe nu meer aanvoelt als ‘gewone’ tijd, en die speciale sfeer minder is. Of toch dit jaar. Het lijkt alsof die magie beperkt blijft tot de twee of drie weken vakantie die we nemen, maar de rest van de twee maanden zich niet meer uitstrekt over de dagen. Het is alsof de zomer haar magie een beetje is kwijtgeraakt, of dat ik haar niet meer zo kan zien.
Misschien is het gewoon zo dat de zomer met ons meegroeit. Waar het vroeger draaide om eindeloze vrijheid en onbezonnenheid, draait het nu om kleine geluksmomenten tussen de bedrijven door. Denk aan een onverwachte zonnestraal op je gezicht na een lange werkdag, samen met je tiener een ijsje eten op een doordeweekse avond, of gewoon even stilstaan bij het geluid van krekels als je het raam opendoet.
De magie zit ‘m niet meer in de grootsheid, maar in het kleine en het onverwachte. Het is een kwestie van de zomer op een nieuwe manier te leren herkennen, in plaats van haar te missen. En zeg nu zelf, een zomer zonder zand in je bed heeft óók zo zijn voordelen, toch?
Dus ja, het zomergevoel verandert. Maar als je goed kijkt, of gewoon je slippers aantrekt en naar buiten stapt, is het er nog steeds. Misschien net wat subtieler, maar minstens even waardevol.
Warme groet!
Tiernnadrui 