Fotomaandag

Woorden, taal, … daarmee drukken we ons uit. Maar dat is niet de enige manier. We kunnen dingen ook duidelijk maken door beelden, gebaren, gestes, een simpele glimlach. Daarom zal ik op maandag mijn voorbije week vertellen op basis van foto’s.

Bijna dagelijks nemen velen onder ons foto’s om op Instagram of Facebook of elk andere sociale media te delen. Ook tijdens deze 14 maanden dat ons sociale leven meer digitaal plaatsvindt dan fysiek delen we rustig verder. De zoveelste online bestelling die toegekomen is, de glimlach van de kinderen die het leven verrijken, de aanpassingen dat we in onze woning hebben gedaan, of gewoon een online inspirational quote die we wel toepasselijk vinden. Dus zal het niet zo moeilijk zijn om op maandag 3 foto’s te selecteren die weergeven wat de week voordien is gebeurd. Voor mij ook een mooi moment om stil te staan bij de voorbije 7 dagen en verder te kijken naar de volgende.

Dit zijn de eerste drie foto’s van de “Fotomaandag”:

Twee boeken die ik besteld had in het weekend ervoor. “De Weg van de Heks” ben ik beginnen lezen, ik lees hoofdstuk per hoofdstuk en dan laat ik het boek enkele dagen liggen. Het andere boek ligt nog te wachten, ik had besloten eerst nog “De Celestijnse Belofte” en “Het Tiende inzicht” opnieuw te lezen voor ik hier aan begin. Zodat ik het hele verhaal in één flow kan lezen. De voorbije week redelijk lange werkdagen gewerkt en nood aan andere ontspanning ook dus het lezen gaat iets trager vooruit, maar wel leuk de anticipatie naar de inhoud van een boek. Het komt zeker niet terecht in de boekenkast op de plank bij andere ongelezen boeken. Dat heb ik mezelf beloofd.

Zaterdag een wandeling gaan maken in regio Erps-Kwerps met 3 directe collega’s. Twee van hen had ik al meer dan een jaar niet meer in het echt gezien. Het was een gezellige wandeling, zeker voor herhaling vatbaar.

Tweede zondag van mei, Moederdag, dus het Moederdaggeschenk kon niet ontbreken. Al ging ik er van uit dat mijne tiener mij niets zou geven. Ze zit op de leeftijd waar het kinderlijke er uit is, maar ze is ook nog niet volwassen genoeg om te beseffen wat deze kleine geste doet voor een moederhart. De cactusjes staan mooi bij elkaar. Ik weet dat ik hare papa dankbaar mag zijn dat hij haar zo ver gekregen heeft om mij toch een kleinigheidje te geven. Ik kreeg ze wel met de mededeling: “Vermoordt ze niet zoals uw vorige cactusjes”. Maar nu heb ik geleerd wat ik fout deed waardoor het vorige cactusje de ziel gegeven heeft. Deze blijven zeker jaren staan. Duimen jullie mee?

Verder heb ik van deze moederdag gebruik gemaakt om even langs de rustplaats van mijn eigen mama te gaan. Daar even stilgestaan bij hoe hard ik haar nog steeds mis. Aangezien we in de omgeving waren zijn we binnen gesprongen bij mijne papa die toch ook geen gemakkelijk dag had. Trouwens, voor iedereen die naar het Hallerbos trekt (of andere bossen), bij mijn papa staan de Blue Bells (of boshyacinten) gewoon in de voortuin.

Manlief is nog eens met mij meegereden, in plaats van mij te vervoeren en vond de vorderingen in het rijden die ik gemaakt heb, sinds ik mijn rijbewijs heb, mooi om te zien.

Keep on smiling!

Hoe mijn vriendschap met E begon

Laten we nog eens terug gaan naar het verleden. In het middelbaar (eind jaren 1990 is dat) gingen we elke twee jaar op GWP. Je kon kiezen tussen een projectweek op school, of mee gaan naar het buitenland. Behalve in het zesde middelbaar heb ik altijd gekozen voor projectweek op school. 

Al horen we elkaar een hele tijd niet, we vervallen snel in dat thuisgevoel.

Tijdens zo een projectweek heb ik één van mijn beste vriendin leren kennen. Mijn duurzaamste vriendschap. Tweede helft van het middelbaar waren we een vriendinnengroepje van vier. Bijna onafscheidelijk. In het ons allerlaatste schooljaar samen begon de vriendschap toch al beetje andere kanten uit te gaan, door verschillende interesses en ook de verschillende stadia waarin ons leven zich bevond. Toch hield de vriendschap nog enkele jaren stand. Uiteindelijk is de enige band die nog effectief bestaat tussen E en mij. En al horen we elkaar een hele tijd niet, we vervallen snel in dat thuisgevoel als we met elkaar praten. Zo hoort een vriendschap toch te zijn. 

Het is tijdens zo een GWP (geïntegreerde werk periode, denk ik) dat E en ik een klik maakte. Ik weet niet meer precies waarover die projectweek ging en waarom we in Brugge waren. In de voormiddag waren we in een groot gebouw, ik denk dat het iets te maken had met bier. In ieder geval. Tijdens zo een projectweek, als je thuis bleef kwam je terecht met leerlingen uit verschillende klassen. Die voormiddag stonden we te wachten in dat gebouw in Brugge aan een grote trap. Iedereen druk pratend. Ik denk dat E en ik de enige waren die alleen stonden en eigenlijk weinig andere leerlingen kende. Wat een sociale beestjes waren we toch he. Zo zijn we aan de praat geraakt, en hebben we samen de voormiddag doorgebracht.

We besloten samen dat die juwelen niet duur genoeg waren voor ons.

Als lunchpauze kregen we een paar uur vrije tijd om rond te lopen in het centrum van Brugge. Shoppingtijd! Na het opeten van onze boterhammetjes zijn we samen beginnen rondwandelen. We kwamen aan een straat met verschillende juwelierszaken. Daar bleven we voor de vitrines staan kijken naar al dat blinkend moois. Ringen met een prijs van 4 cijfers voor de komma en dergelijke. Dat was het moment dat de klik er effectief kwam. We besloten samen dat die juwelen niet duur genoeg waren voor ons en gingen verder met naar de volgende zaak. 

Op dat moment volgde er jaren van gesprekken, fietstochten door ons dorp, achteraf als volwassene tv-avondjes. Samen The Vampire Diaries kijken of The Secret Circle. De eerste paar seizoenen van Glee waren er ook bij. Terwijl mijn echtgenoot weg was naar het voetbal, had ik gezelschap van E en hadden we onze vriendinnen avond. 

E bedankt voor je vriendschap!

Wanneer we samen zijn kan het  twee kanten uit gaan, of we zijn lawaaierig en babbelen als zot, of we zijn stil en genieten van mekaars stilte. E is zo een vriendin waar je niet moet babbelen, we kunnen enkele uren samen doorbrengen waarvan het overgrote deel stilte is en toch afsluiten met een “het was gezellig, dank u”. En dat is zalig.

Dankzij het covid-virus is onze vriendschap nu al even beperkt tot het naar elkaar SMS-en en via die weg ons hart uitstorten, elkaar raad geven of gewoon een ik begrijp u zeggen. Intussen is ze ook mama geworden. Jammer dat ik nog maar alleen foto’s heb kunnen zien van haar dochter, maar dat maken we achteraf wel weer goed. 

E bedankt voor je vriendschap! Ik sta nog altijd altijd voor je klaar. 

Keep on smiling!

Scenario’s in je hoofd

Gisterenavond terwijl ik aan het lezen was kreeg ik een blogidee. Ik heb de moeite niet genomen om het snel te noteren, of in te geven in de notitie app in mijn iPhone. En nu zit ik hier te staren voor een leeg blogbericht, niet meer wetende wat ik wilde vertellen.

Hier kan ik twee zaken uit besluiten:

  • Ik moet dringend opnieuw leren de moeite te doen om ideeën neer te schrijven in plaats van te denken dat ik het wel een dagje kan onthouden.
  • Het is niet het juiste moment om de blog te schrijven die ik in gedachten had.

Over naar iets anders dan maar.

Wat hierboven staat doet mij toch aan iets denken, voornamelijk introverten zoals ik zullen zich in het volgende herkennen. Soms, als ik een “moeilijk” gesprek moet aangaan kan ik daar de nacht voordien over wakker liggen, en speel ik het gesprek in 100 verschillende scenario’s af in mijn hoofd. Dan probeer ik te onthouden welke de beste reactie uitlokte, wel beseffende dat de reactie van een door mij gecreëerde gesprekspartner komt en niet de persoon zelf. En op het moment van het gesprek zelf loopt er een scenario af dat niet voorgekomen is in die honderden die mijn nachtrust hebben verstoord.

Ik heb mezelf dus moeten leren om gepast te reageren, niet vanuit emotie, maar vanuit rede. Toen ik de allereerste keer solliciteerde om people coach te worden kreeg ik de feedback dat ik onvoldoende “ad rem” was om een goede people coach te zijn. Ik zou nooit genoeg mondelinge overtuigingskracht hebben om een heel team de juiste richting uit te sturen. Toegegeven, die allereerste keer dat ik people coach wou worden was ik er nog niet klaar voor, moest ik nog een heel groeiproces ondergaan.

Toen ik enkele jaren later eindelijk people coach werd had ik een enorme groei gemaakt, mijn communicatie skills waren er beter op geworden en ook nog een hele reeks andere softskills. Ik was niet meer dat verlegen meisje dat probeerde door te groeien. Ik had al een paar jaar een begeleidende rol, wat een mooie eerste stap is naar een leidinggevende rol. En ja, ik ben de juiste mensen tegen gekomen die in mij geloofde en er voor zorgde dat ik deuren begon te openen. Daar ben ik ook enorm dankbaar voor. Toch kreeg ik bij die sollicitatie te horen dat ik een a-typisch profiel had om people coach te worden. Een a-typisch profiel. Mooi woord. In die periode mocht ik beroep doen op een personnal coach om het allemaal werkbaar te maken voor mezelf.

Toch kreeg ik nog de opmerking dat ik net iets meer “ad rem” moest worden. Toen ik dit vertelde aan mijn personnal coach (een top man, veel van geleerd) reageerde die dat ik eerder die zaken als kracht moest gebruiken in plaats van als zwakte. Er is niks mis aan even stilte te laten tijdens een gesprek, of tegen een groep te zeggen dat je de opmerking meeneemt en er later op terug te komen. Eén van mijn grootste troeven als leidinggevende is dat ik kan luisteren, echt luisteren. Niet het horen wat er gezegd wordt om onmiddellijk te kunnen reageren. Ik ken een paar mensen die die skill ook eens wat meer onder de knie mogen krijgen.

Anyway, ik zie het leidinggeven niet als “Ik weet alles en ik zeg wat jullie moeten doen”. Ik maak deel uit van het team, heb gewoon andere taken, één van die taken is ervoor te zorgen dat elk teamlid zich op zijn plaats voelt, zich gehoord voelt en uitgedaagd wordt om het beste uit zichzelf te halen. Toegegeven niet altijd een gemakkelijke opgave, en soms moet je daar fluïde in zijn, af en toe moet je gewoon zeggen zo is het. En bij die momenten komt het dan voor dat ik achteraf van mijn eigen denk dat ik tekort schoot en beter zo of zo had gereageerd. Jullie weten wel, die momenten waar je achteraf wel die ene vinnige opmerking in je hoofd krijgt, of waarvan je weet dat een totaal andere reactie leuker of beter had geweest.

Keep on smiling!