Generalist

Op Instagram volg ik een paar life coaches. Zo ook studiodroom coaching. Onlangs plaatste ze een post waar ik mij vrij snel in herkende. Ik wist het niet tot ik haar post las.

Ze beschreef zichzelf als een creatieve generalist. Mooie term, die mijn aandacht trok dus ben ik verder blijven lezen. Wat bedoelde ze juist met deze term? Ze beschreef zichzelf als iemand die creatief is en nood heeft aan afwisseling. Eenmaal ze iets onder de knie heeft is het tijd voor iets anders. En dat gevoel heb ik ook. Daar herken ik mij volledig in.

Ik kan niet in één specifieke materie een expert worden. Ik ben eindeloos nieuwsgierig en leergierig. Ik wil van vanalles kennis hebben en die moet daarom niet ontzettend uitgediept zijn. Een beetje zoals een arts die er voor kiest om huisarts te worden en niet neurochirurg of elk andere medische specialisatie.

Door deze post te lezen besefte ik waar ik eind 2020 tegen aan liep, en ook waarom ik om de zoveel tijd echt wel nood heb aan iets anders. Ik kan er zelf een tijdsperiode op plakken, ongeveer 3 jaar.

Toen ik een drietal jaar werkte bij mijn vorige werkgever, ging ik op zoek naar een andere baan, er was wat misnoegdheid binnen het bedrijf, maar vooral ik had het allemaal gezien en wou iets anders doen.

Terecht gekomen in de verzekeringswereld waar ik schadebeheerder voor de woningverzekering werd. Daar een kleine vier jaar mee zoet geweest voor ik er een taak als “begeleider” bij nam. Zodoende kon ik mijn kennis rond woningverzekering blijven gebruiken om mij te verdiepen in het begeleiden en opleiden van mijn collega’s. Kleine drie jaar later ben ik coach geworden van het team waar ik al al die jaren in werkte.

Ik was coach van mijn “Dream Team” een top team, echt, stuk voor stuk super mensen. Bijna drie jaar lang hebben we samen aan dit team gebouwd, dat was de echte uitdaging voor mij gedurdende die periode. In 2020 was het team ER, ondanks de corona-crisis bleven we alles onder controle houden, deed iedereen zijn taak zoals het hoorde. De ideale werksituatie. De mensen waarmee ik over de onrust in mij sprak begrepen het dus niet helemaal. Ik miste namelijk afwisseling (ook al is het een afwisselende job).

Dus eind 2020 besloot ik mijn kans te wagen om coach te worden van een ander team, binnen onze dienst. Redelijk impulsief en met pijn in het hart. Want afscheid nemen van zo een mooi team is niet gemakkelijk. Als je een geïnvesteerde liedinggevende bent laat je medewerkers niet zo gemakkelijk los. Toch ik niet. En dan beseffen dat ik vaak zeg dat ik geen mensen-mens ben ;-).

Januari 2021, het begin van een nieuw hoofdstuk in het grote verzekeringsverhaal. En het is een uitdaging die mij af gaat. Langs de ene kant kan ik mijn coachervaring aanwenden om ook van deze groep (ook stuk voor stuk mooie mensen) stapsgewijs een Team te maken. Mijn nieuwsgierigheid en leergierigheid worden gevoed door de nieuwe materie die ik mij eigen wil maken zodat ik er weer een “specialisatie” bij heb en nog ruimere kennis kan ontwikkelen. Ik vind het zeer belangrijk dat je als leidinggevende weet waar je mensen mee bezig zijn, en je zelf in tijden van nood de handen uit de mouwen kan steken en kan helpen. Of op z’n minst een klankbord kan zijn en weet waarover het gaat. Een zoethouder voor de komende drie jaar? Misschien langer? Misschien korter?

Al moet ik toegeven dat de onrust op dat gebied nog niet helemaal gaan liggen is. Om de materie onder de knie te krijgen heb ik al drie dagen opleiding gevolgd. Zo echt een hele dag les door een “professor” type die het verhaal heel goed kon brengen, en mee geeft hoe de linken gelegd moeten worden enzo. Dagen die normaal heel vermoeiend zijn, maar mij om één of andere reden extra energie gaven. Na elke lesdag kwam er een gesprek met mijne man waarin ik aangaf dat opnieuw gaan studeren misschien ook wel iets is waar ik voor open sta. Enkel zou het in combinatie zijn met werken. Een voltijdse job, een tiener opvoeden en studeren… is dat wel haalbaar? Ik ben er diep over aan het nadenken. Weeg regelmatig alles af, en onderzoek alle opties die zich bieden.

Keep on smiling!

Over boeken denk ik

Als kind had ik niet veel gezelschap nodig. Nu ook niet, hoewel met die aanhoudende gezondheidscrisis en die maatregelen waar je zo weinig mensen kan zien begin je toch een beetje drang te krijgen naar andere gezichten. Maar ik geniet nog altijd enorm van die momenten alleen. Echt opladen doe ik dan.

Ik ben opgegroeid met twee zussen, telkens ongeveer 3 jaar tussen ons in. Vaak werd er dan met twee opgetrokken en viel de derde uit de boot. Ik vond dat niet erg. Ik herinner mij een moment dat ik in mijn kamer zat op mijn poef met het licht uit gewoon rustig te fantaseren. Mijn vader kwam binnen en schrok een beetje dat ik daar zo alleen zat, en vroeg of ik dat vaak deed. Ik zal maar een jaar of negen geweest zijn. Ja, ik deed dat wel regematig.

Er zijn ook gewoon dingen die ik liever doe zonder gezelschap, niet dat niemand mag weten wat ik aan het doen ben. Het is gewoon een moment om op te laden. Veel introverten zullen zich hierin wel herkennen. Als je met drie in een appartement woont met twee slaapkamers en open keuken/living, zijn de plaatsen beperkt om alleen te zijn. Ook dan lukt het meestal nog wel, zoals nu, terwijl ik dit blogbericht schrijf. De dochter ligt al in haar bed (zou moeten slapen maar ik hoor nog gerommel) en de man zit in de living naar de voetbal te kijken. Stilte in de slaapkamer dus.

Deze namiddag ben ik met mijn dochter naar het bos geweest, we hebben gemediteerd, verbinding gezocht met de natuur en onze tarotkaarten. Het was vooral een moment van ons twee, een moment van stilstaan en rust vinden. Toen we terug naar de auto stapte zei mijn dochter dat het nooit echt stil was, je hoorde op de achtergrond toch nog auto’s, en er was ook nog redelijk wat passage van lopers. Ze vond het heel moeilijk om het geruis buiten te sluiten. En dat is ook moeilijk, ik heb ook nog van die momenten waar ik er niet in slaag om al het geruis buiten te sluiten. Vaakt komt dit voor in die periodes waar het ook extreem luidruchtig is in mijn hoofd. Zo een periode heb ik achter de rug. Ik heb de rust te danken aan mijn week verlof, waar we sowieso niet veel gepland hadden en er ruimte is om regelmatig echt ontspanning op te zoeken.

Zo heb ik de eerste dagen paar keer echt ononderbroken kunnen lezen. Een vlot leesbaar boek, beetje melig en voorspelbaar, maar het verhaal had mij beet. En dat heb ik niet vaak met chicklits. Ik lees veel liever Fantasy waar je in andere werelden terecht komt, of Young Adult waar vreemde wezens heersen, of magie bestaat. Dat is pure escapisme. Soms moet je gewoon de volwassene uithangen zeker. Kort voor ik aan dit bericht begon te typen heb ik een vijftal minuten naar de boekenkast staan staren. Ze zit goed vol, en eerlijk het ritme waarop ik boeken koop is groter dan het ritme waarop ik ze lees. Mijne man zei deze voormiddag nog dat we met alle boeken die in de kelder liggen nog twee boekenkasten zouden kunnen vullen. Ze weg doen wil ik niet. Als we naar een huis verhuizen zal er ruimte genoeg zijn om ze allemaal in beeld te zetten. Komt wel.

Maar dus, ik heb een vijftal minuten naar de boekenkast zitten staren. Lezers zoals ik zullen het wel herkennen, nog in de roes van het pas uitgelezen boek op zoek naar iets dat je evenveel gaat innemen. En dan wil je het gevoel van dat boek nog niet kwijt, dus besluit je toch een dag of twee te wachten voor je aan een ander begint. Ik heb in de boekenkast een zestal boeken van Jill Mansel liggen. Drie dat ik mij zelf heb gekocht overlaatst met een actie. Van die drie heb ik “Je bent geweldig” in een vorige verlofperiode in enkele rukken uitgelezen. Toen begon ik aan een ander boek van Mansel en het boeide niet. Voorbije weekend ging ik langs bij mijn zus (coronaproof). Ik had haar het boek “Kalme Chaos” meegenomen zodat ze dat kon lezen, en ze gaf mij in de plaats nog enkele Jill Mansel boeken. Het boek dat ik deze week zo snel uit had was “Stuur me een berichtje”. Ik kan nog steeds de titel niet bij het verhaal plaatsen, al doet dat er niet toe. Ik kon dus niet meteen een ander boek van dezelfde schrijfster vast nemen, want zie dat ik hetzelfde voor had. Het probleem is, als ik aan een boek begin en dat neer leg omdat ik niet in het verhaal kan verdwijnen, dan vrees ik dat ik het nooit uitgelezen krijg.

Morgen dus nieuwe boeken zoektocht. En maandag weer aan het werk, dus misschien weer minder energie, tijd om te lezen. Zolang ik energie en tijd kan hebben voor de dochter en hare papa en soms voor mezelf is het oké.

Keep on smiling!

Persoonlijke zoektocht

Op één of andere manier zijn we allemaal ergens wel bezig met spiritualiteit. Zelf een atheïst, die niet in opperwezens gelooft heeft een spirituele kant die misschien minder grondig aanwezig is dan bij andere.

In België heeft een gezin vaak een Rooms Katholieke oorsprong, waar spiritualiteit vooral ervaren wordt door de toepassing van de bijbel, het naar de kerk gaan en het volgen van de verschillende eucharistievieringen. We hebben net nog Pasen gevierd. De herrijzenis van Jezus Christus. De Paashaas heeft dit weekend bij menig kind in de tuin, woonkamer, slaapkamer, keuken paaseieren verstopt. Met rieten mandjes in de hand werd er naarstig gezocht naar al dat lekkers. Om de herrijzenis van Jezus te vieren met onze kinderen grijpen we terug naar een geschiedkundige gebeurtenis die voor de geboorte van Jezus zijn oorsprong vond.

Waar komt de Paashaas vandaan?

Google maar eens “Waar komt de Paashaas vandaan?”. Ik heb genoten van de lectuur in ieder geval. Zoals bij vele “bijverschijnselen” bij feestdagen is het vaak een mengeling van heidense gebruiken en katholieke feesten. Zo vond ik bij mijn zoektocht naar de herkomst van de Paashaas een verhaal rond de Godin Ostara. Volgens dat verhaal zou een klein meisje een gewond volgetje hebben gevonden, om het te kunnen redden bad ze tot Ostara om hulp. De toegesnelde Godin zag dat het vogeltje niet te genezen viel en veranderde het in een haas. De Godin vertelde aan het meisje, dat éénmaal per jaar deze haas terug zou komen om gekleurde eieren te leggen.

Bovenstaande vind ik één van de mooiste versies, ook een versie die aantoont dat de Germaanse stam waar dit verhaal zijn oorsprong zou vinden in wedergeboorte geloofde. Een vogel komt terug als haas.

Als je verder graaft zal je nog verschillende mythes terugvinden. Na het lezen van de verschillende mythes maakte ik mij nog steeds de bedenking waarom de paashaas of paas klokken verbonden zijn aan Pasen? Daarover vond ik dan toch een artikel op een Nederlandse website. Al mogen we niet alles zomaar geloven wat er op het internet staat, het is niet de moeite waard om zwaar wetenschappelijk onderzoek te doen en de geschiedenisboeken uit te pluizen, toch? Het is maar de Paashaas, net zoals de Sint iets wat onze ouders gebruikte om het leven wat meer kleur te geven. En om die reden geven we het ook door aan onze eigen kinderen en gaven ons grootouders het door aan onze ouders, en ga zo maar generaties verder.

De meeste plaubisele uitleg lijkt mij dat dit het werk is van de zendelingen die vroeger op pad werden gestuurd om de heidenen te bekeren tot het Christendom. In een poging tot het bekeren werden Heidense en Christelijke rituelen gecombineerd.

Mijn 14-jarige dochter is op spirituele zoektocht.

Wat een uitleg om te komen aan wat ik effectief wilde vertellen vandaag. Mijn 14-jarige dochter is op spirituele zoektocht. Na haar geboorte hebben we de keuze gemaakt om haar te laten dopen, echter op haar zes jaar mocht ze zelf kiezen of ze haar eerste communie deed of lentefeest. Ze heeft dus twee maal lentefeest gedaan en volgde in de lagere school Zedenleer. Voor een stuk onze keuze omdat ik het onnodig vond om haar op jonge leeftijd een geloof op te leggen. We leven in de vrije Westerse wereld, en keuze van geloof is één van deze vrijheden. Of zou dit toch moeten zijn.

Ik heb een Katholieke opvoeding genoten, deed mijn eerste communie (2 keer) en mijn plechtige + vormsel. Ons mama was cathechiste en papa was ook actief in de kerk. We zongen mee in het kerkkoor. Op zatervoormiddag repetitie en op zondag de mis zingen. We gingen dus wekelijks naar de kerk. Dat veranderde toen we vanuit het Brusselse Laken vertrokken en in Oost-Vlaanderen gingen wonen. Er werd niet meer zo vaak naar de kerk gegaan, we maakte geen deel meer uit van het kerkkoor, …

Als er een opperwezen bestaat die ons de juiste richting moet uitwijzen, dan is dat een verdomd gruwelijk wezen, een psychopaat!

Rond mijn 16 jaar, midden in de puberteit, een periode waar ik veel in vraag stelde begon ik interesse te krijgen in andere godsdiensten, geloven, spirituele dingen. Ik heb toen veel gelezen over het boedhisme, hindoeïsme, … . Na een tijd kwam ik Wicca tegen, een natuurreligie die in de jaren 1950 werd gepopulariseerd door Gerald Gardner. Zeer interessant, maar ik kon mij er nog niet in vinden. Wicca is net zoals het Boedhisme, het Katholisisme, en andere een georganiseerd geloof met regeltjes en verplichtingen tot gevolg, waarin het vereren van een God, Godin of beide of meerdere Goden nog steeds een belangrijke rol spelen. En net daar kon ik mij niet in vinden. Als er een opperwezen bestaat die ons de juiste richting moet uitwijzen, dan is dat een verdomd gruwelijk wezen, een psychopaat!

Een deel van de moderne Wicca had mij wel voor zich gewonnen, het deel waar je samen leeft met de natuur, waar energie een grote rol speelt. Zo kwam ik ook terecht bij het Paganisme en nog andere soorten natuurrelegies. Uit al die verschillende stromingen neem ik de zaken die het beste bij mij passen als individu. Ik deed aan Mindfullness nog voor het in de mode was om mindfull te zijn. En dat wou ik voor mijn dochter ook. Niet dat ze eclectische heks werd (om het toch maar een stempel te geven) maar dat ze haar eigen spirituele weg vond/vindt, door gebruik te maken van de invloeden van de verschillend religies, zijnde het Godvereringen, natuurvereringen, volledig ongelovig zijn. Het maakt niet uit, zolang ze de kans krijgt om uit te groeien tot de persoon die ze wil zijn.

Dus heb ik haar een eigen dek tarotkaarten cadeau gedaan.

Onlangs lagen we samen in mijn slaapkamer tv te kijken, hare papa was voetbal aan het kijken in de woonkamer. Vaak zijn dat ook momenten waar de mama-dochter babbels onstaan en ik meer te weten kom over wat er in de mooie hoofdje van haar rond gaat (ja ik weet het, elke mama vindt haar eigen kinderen mooi, maar ik heb echt wel een knappe dochter, hahaha). Zo kwam ons gesprek ineens uit bij Astrologie, ze had een app geïnstalleerd die de daghoroscooop aan geeft. Ik vertelde haar dat ik mij ooit verdiept had in de astrologie. Door er verder over te babbelen kwam het gesprek ineens uit bij mijn Tarot-kaarten, die ik haar toonde. Ik heb haar dan ook wel moeten uitleggen dat ze ze

niet mocht aanraken om vermenging van energie tegen te gaan. Ze vertelde toen dat ze daar wel wou leren mee om gaan en meer over wou te weten komen enzo. Dus heb ik haar een eigen dek tarotkaarten cadeau gedaan. Eigenlijk twee, de basis Riders Waite Tarot, maar ook één voor de Moderne Heks. De tekeningen zijn leuker en misschien voor haar jonge geest makkelijker te interpreteren.

Nu is het hopen dat het tijdens mijn week verlof volgende week toch maar wat mooi weer is, dat we de natuur kunnen in trekken en ik haar kan vertellen over de energie van zichzelf en van de natuur die de tarot kaarten nodig heeft om als goede raadgever met haar mee door het leven te gaan. Al ben ik mij bewust dat ze er waarschijnlijk ook speels mee zal om gaan en dat ik op TikTok vermoedelijk filmpjes ga zien verschijnen waar ze waarzeggertje speelt enzo. Ach dat mag. Hoe meer ze de kaarten in de hand neemt hoe beter ze haar leren kennen. En wanneer ze dan echt hun raad nodig heeft zullen ze helpen.

En voor de pessimisten die dit lezen. Mijn leven als heks is afgedekt gebleven voor haar, mijn spirituele beleving is van mij persoonlijk noch mijn man noch mijn dochter werden beïnvloed. Dus de aantrek van mijn dochter naar deze spirituele weg werd haar niet ingeprent door mij. De keren dat ze als peuter/kleuter mee was naar een paranormale beurs zullen niet de grote invloed zijn geweest. Ze zit nu op een katholieke school waar ze enkel Rooms Katholieke Godsdienst kan volgen, en nog maakt ze haar vrije keuze over wat ze wil. Indien ze mij vraagt om mijn spiritualiteit te delen zal ik dit natuurlijk doen, want dat zijn kwaliteitsmomenten met je kinderen dat elke ouder wel wil hebben.