Oh la la, klagen, staat dat echt in mijn woordenboek? Hoewel ik me graag aansluit bij de dertig dagen zonder klagen initiatieven en bekend sta als een “het glas is halfvol” persoon, moet ik eerlijk toegeven dat zelfs positivo’s af en toe klagen.
Laten we eens nadenken over mijn persoonlijke klaagtriggers. Mensen die zelf constant klagen, daar kan ik stiekem ook wel over klagen. Ik bedenk dan dat het eigenlijk helemaal niet zo moeilijk is om wat meer te relativeren. Of wat dacht je van in de rij staan in de winkel of wachten op een bestelling die niet snel genoeg komt? Dan raak ik ongeduldig en vrees ik dat ik bij anderen overkom als een klager.
Een andere trigger is mensen die hun verantwoordelijkheid niet nemen en de slachtofferrol zo goed spelen dat ze zelf gaan geloven dat ze het slachtoffer zijn van beslissingen van anderen. Of diegenen die liever zeuren en klagen dan even na te denken of iets een probleem is of een beperking. Een probleem kan je gemakkelijk aanpakken en een beperking leer je gewoon te accepteren.
We hebben niet altijd controle over ons hele leven, maar we hebben wel invloed op hoe we met uitdagingen omgaan en welke rol we zelf willen spelen. Persoonlijk wil ik niet de rol van de klager op me nemen, dat maakt me gewoon ongelukkig. Dat betekent niet dat het nooit goed voelt om dramatisch te zijn over iets en het vervolgens los te laten, maar jezelf wentelen in medelijden heeft weinig nut.
Natuurlijk, we zijn allemaal uniek. Voor sommigen is het gemakkelijker dan voor anderen om de cirkel van klagen te doorbreken en hun eigen cirkel van invloed te bepalen om een gevoel van ongeluk te beperken. En laten we eerlijk zijn, als we moe zijn of veel te verwerken hebben gehad, is de verleiding om te klagen over kleine en grote dingen een gemakkelijke weg. Alleen kost klagen zoveel energie, en die investeer ik liever in plagen ;-).
Tiernnadrui 