Familietradities – een onderwerp dat me echt doet stilstaan. Het lijkt wel alsof een groot deel van onze familietradities verdwenen is, vooral na het overlijden van mijn ouders. Zelfs de jaren getekend door Covid hebben enkele van onze tradities stilgelegd, en die zijn nooit meer hersteld. Het is nu een lastige vraag om te beantwoorden. Terwijl ik dit typ en nadenk, komt er niets specifieks naar boven.
Misschien maak ik het te groot in mijn hoofd. Zouden het niet ook die kleine dingen kunnen zijn die we constant doen omdat het gewoon de manier is waarop we het altijd doen? Bijvoorbeeld, als ik met mijn dochter ga winkelen in Aalst, volgen we altijd dezelfde route. Is dat eerder een gewoonte dan een traditie? Traditioneel gezien lijken tradities te ontstaan uit gewoontes. Misschien denk ik er nu te diep over na.
Vroeger was het een traditie om op kerstavond als dessert een stukje Viennetta te eten. Dit jaar dacht ik: laten we dat nog eens doen. We kochten een Viennetta. Helaas, het recept is veranderd en het smaakt niet meer zo lekker. Een oud nostalgisch gevoel werd beschadigd.
Volgens het woordenboek is de definitie van een traditie: een gebruik of gewoonte die van de ene generatie op de andere wordt doorgegeven.
Bij het lezen van deze zin realiseer ik me dat ik misschien wel een traditie-dooddoener ben. Ik heb veel familiegewoontes simpelweg naast me neergelegd omdat ik er niet meer de waarde van zag. En andere gewoontes heb ik misschien zo sterk overgenomen dat ze nu deel uitmaken van mijn persoonlijkheid, zonder dat ik me er bewust van ben dat ik ze uitvoer als traditie.
Tijdens deze overpeinzing bedenk ik me dat mijn dochter eigenlijk een mooie traditie heeft. Mijn ouders hadden, sinds de geboorte van een van hun kleinkinderen, een houten kistje staan. Niet erg groot, maar groot genoeg om te vullen met doosjes kinderchocoladerepen. Voor mijn vader overleed, kreeg mijn dochter dat kistje. Nu staat het op haar kamer en vult ze het nog steeds met kinderchocoladerepen. Ik ben ervan overtuigd dat ze dit nog heel lang zal blijven doen. Het is mijn favoriete traditie die mijn dochter van haar grootouders heeft overgenomen – een prachtig symbool van de liefde die ze voor elkaar hadden.
Tiernnadrui 