Tag archief: Snelle blog’s

Dagelijkse schrijfopdracht

Wat is je lievelingsdier?

Bekijk alle reacties

Als kind, een dolfijn, zo lief en fijn,
Symbool van jeugd, een wereld vol schijn.
Later de panda, WWF’s trots,
Met zwarte ogen, vol zorg en plots.

De leeuw werd mijn favoriet,
Na ‘De Leeuwenkoning’, dat vergeet ik niet.
Honden en katten, oh zo gewoon,
Rode panda, nu hip, in de volle zon.

De kangoeroe, met sprongen zo snel,
Koala schattig, eet bamboe, heel fel.
Kempische vechtvis, staart zo sierlijk,
In mijn aquarium, speels en vrolijk.

Een hamstertje, klein en zoet,
Cavia pluizig, knuffel zo goed.
De krokodil, stoer en straf,
Maar de olifant, majestueus, een krachtdier, echt gaaf.

Zie je nu, ik twijfel te zeer,
Mijn lievelingsdier, keer op keer.
Dieren, een lijst die nooit eindigt.

Dagelijkse schrijfopdracht

Denk terug aan je meest memorabele reis.

Bekijk alle reacties

Mijn meest onvergetelijke reis? Dat zou onze eerste autovakantie kunnen zijn, naar Noord-Frankijk. Waar mijn echtgenoot, dochter en ik, samen met mijn petekind, op vakantie gingen. Anderzijds keren mijn gedachten meteen terug naar onze eerste vliegreis naar Portugal met ons drietjes. Hoewel het misschien niet als een echte ontdekkingsreis kan worden beschouwd, was het zeker een heerlijke vakantie.

Als we reizen strikt definiëren als ergens naartoe gaan en echt op ontdekking gaan, dan denk ik aan het begin van de jaren 2000, toen we met school naar Italië trokken voor de GWP (geïntegreerde werkperiode). Het was een fantastische week, maar was het echt memorabel? Het legde in ieder geval de basis voor nieuwe hoofdstukken in ons leven.

Maar is het niet veel memorabeler om voor de allereerste keer echt als gezien op het vliegtuig te stappen, na jarenlang moeite om de eindjes aan elkaar te knopen? De opwinding van de achtjarige op weg naar het vliegveld, die eenmaal in de lucht verkondigde dat vliegen eigenlijk best een beetje saai is. En dan de busreis naar het resort, waar we direct konden inchecken en het leukste zwembad konden ontdekken. Zonnige dagen, familietijd, boeken lezen – alles vertraagde tot een heerlijk ritme.

Ik betwijfel of ik één meest memorabele reis kan kiezen, omdat elke trip zijn eigen gevoel van nostalgie en een mix van emoties met zich meebrengt.

Ik denk dan aan de laatste autovakantie in Boulogne-sur-Mer met mijn vader en ons gezinnetje. Of die keer dat ik met een vriendin naar Porto vloog, alleen wij tweetjes. De dagen in Porto, vol zon en bijzondere gesprekken, zijn nog altijd levendig in mijn herinneringen.

Of de vakanties zonder mijn dochter, waar mijn man en ik bijna zorgeloos tijd samen doorbrachten. Misschien was het hoogtepunt wel de last-minute reis naar Gran Canaria vorig jaar, waar we belandden in een 5-sterrenhotel met een warme, familiaire sfeer en onze tiener een zonnebril van 200 euro wilde (maar niet kreeg).

Misschien wacht de meest memorabele reis nog op ons, zoals deze die dit jaar staat gepland, naar Kos met mijn nichtje erbij. Of in 2028, voor onze 20ste huwelijksverjaardag, waar we verder en luxueuzer willen gaan. Het kiezen van dé meest memorabele reis blijft een heerlijk dilemma.

Dagelijkse schrijfopdracht

Beschrijf een object waar je in je jeugd heel erg aan gehecht was. Wat is ermee gebeurd?

Bekijk alle reacties

Geen gemakkelijke vraag:

Het is zo’n vraag die je laat graven in je herinneringen, want als kind hechtte ik me nooit echt aan spullen, maar eerder aan de mensen om me heen. Mijn geluk zat in het creëren van momenten en het koesteren van herinneringen, meer dan in het bezitten van materiële zaken. Later in het leven zijn er wel spullen gekomen die ik niet wil loslaten, niet omdat ze zo bijzonder zijn, maar omdat ze de laatste tastbare connectie vormen met dierbare mensen.

Een voorbeeld is de dubbeldeck cd-speler die mijn grootvader me gaf. Het is niet zozeer het apparaat zelf, maar de warme herinnering eraan die mijn hart verwarmt.

Een poging om de vraag toch te beantwoorden:

Mijn moeder droeg altijd een zilveren ketting met twee hangers aan. Een zilveren hartje met de melktandspoortjes van mijn oudste zus erin, en een zilveren rechthoekje met een klein diamantje dat mijn vader haar gaf nog voor ze trouwden. Het rechthoekje is één cm hoog en misschien wel maar 50 mm breed, in het midden zit een kleine diamant.

Te midden van haar diverse kettingen koesterde ze dat kleine diamantje, dat voor mij een symbool werd van wie ze was. Na haar overlijden spraken mijn zussen en ik af om mijn vader niet lastig te vallen met het vragen naar sieraden of andere spullen van mijn moeder; het voelde als een deel van hem. Maar toen gebeurde er iets bijzonders en hartverwarmends enkele weken na haar begrafenis.

Ik was bij mijn vader om te helpen met administratie toen mijn zilveren ketting, met daaraan mijn heksje (een geschenk van mijn beste schoolvriendin), op de grond viel. Mijn vader raapte hem op en beloofde het slotje te verstevigen. Terwijl hij in zijn werkplaats bezig was, hoorde ik wat gerommel. Toen hij terugkwam, hing niet alleen mijn heksje aan de ketting, maar ook het kleine diamantje van mijn moeder. Ik probeerde te protesteren, maar hij was vastberaden dat het nu aan mij toebehoorde.

Op deze manier draag ik niet alleen een sieraad, maar een stukje van mijn moeder met me mee. Af en toe hang ik iets anders aan mijn ketting, maar net zoals bij mijn moeder zal dat diamantje altijd schitteren, symbool voor de stralende herinneringen die we samen deelden.