Enige tijd geleden kocht mijn echtgenoot de tweede biografie van Xander De Rycke. Waarop ik zijn eerst biografie ben beginnen lezen. In zijn boek haalt hij momenten aan van op school, momenten die zijn bijgebleven en die hem gevormd hebben. Tussen het lezen door kwamen er bij mij ook herinneringen naar boven. Zaken waarvan je je afvraagt waarom dit opgeslagen zit in je geheugen.
Na even afstand te nemen van dergelijke herinneringen besef ik wel dat dit eigenlijk momenten zijn die verklaren waarom mijn persoonlijkheid zich ontwikkelt zoals het deed en nog doet. Ik ben een vrij doorsnee persoon, met mijn rare kantjes zoals iedereen. Ik geloof dat iedereen uniek is. Maar ik geloof soms ook rotvast in het feit dat ik saai ben voor andere mensen. Het is moeilijk om mensen te vinden met dezelfde interesses. Dat heb je als je introvert bent en constant zegt dat je geen mensen mens bent. Al zijn er collega’s die het mensen-mens gedeelte zeker zullen tegen spreken. En gelijk hebben ze. Ik ben een bron van tegenstrijdigheden en ben in mijn job mezelf maar toch ook anders dan in mijn privé waar ik ook mezelf ben.
Maar we wijken af. Mijn bedoeling was die eerste vreemde herinnering te delen.
Ik ben niet meer zeker of het de tweede of derde kleuterklas was, maakt ook niet uit. Ik weet wel nog dat de juf Wis heette, Wis en niet Wiske zoals “Sukes & Wiske”. Ze speelde gitaar maar zong niet zo goed. Mijn herinnering start bij het kleuren van een margriet, zoals deze op de afbeelding ongeveer. Ik was de bloemblaadjes roos en paars aan het kleuren, inderdaad meerkleurig. Er gebeurde iets waardoor ik ineens met mijn paarse potloodje haastig de roos gekleurde blaadjes overkleurde. Achteraf had ik hier spijt van.
Aan een ander tafeltje, we zaten aan ronde tafeltjes met een stuk of vier kleuters per tafeltje, zat een jongetje (naam onbekend) die de bloemblaadjes groen aan het kleuren was. Juf Wis merkte dit op, naam zijn blad in de hand en hield het omhoog. Terwijl ze het blad, de groene bloem, aan iedereen toonde vroeg ze wat hier fout aan was. Een ander kindje riep vrolijk dat er geen enkele bloem bestond die groene bloemblaadjes had. Dit is het moment dat ik besloot om mijn meerkleurige bloem toch maar helemaal paars te kleuren. Ik ging mijn bloem op het bord hangen. Zo een kurken bord waar je met een prikker keifier als kleuter je eigen werkjes kon op hangen. Juf Wis kwam mij helpen, want het bord hing toch redelijk hoog en we moesten op een stoel klauteren. Ik kwam van de stoel af, er wachtte al een ander kindje om zijn bloem te laten op hangen. Een bloem in alle kleuren van de regenboog. Juf Wis nam de tekening aan en zei vrolijk dat dit een hele mooie bloem was, zo kleurrijk en vrolijk. En ik? Ik snapte het niet. De ene mocht geen onbestaande groene bloem kleuren, de andere mocht wel een onbestaande regenboogbloem kleuren.
Een eerste herinnering waar ik toon dat mijn zelfvertrouwen niet groot was en ik soms te veel belang hechte aan wat mensen van mij dachten. Dit laatste noteer ik in verleden tijd, maar er zullen wel nog momenten zijn dat dit toepasbaar is.
Keep on smiling!
Tiernnadrui 