Ik had vorig weekend een paar blogconcepten in mijn hoofd zitten dat ik door de week zou schrijven. Gezien de lessen mindfulness coach er door zijn en ik wacht op het resultaat van het examen, heb ik toch terug wat meer tijd.
Maar zondagnacht besliste mijn lichaam er anders over. Rond 2 uur ’s nachts werd een emmer (om niet iedereen wakker te maken in het appartement, koos ik voor de emmer en niet het WC) mijn beste vriend, en die bleef dat tot de maandag namiddag.
Ik dacht, iets verkeerd gegeten dus zal wel vlotten. Eén dagje ziekte doorgegeven op het werk, en in mijn hoofd zou het dinsdag wel weer gaan. Wel dinsdag kon ik naar de dokter want ik voelde me helemaal niet goed. Fysiek als mentaal helemaal uitgeblust. Nog altijd misselijk, koortsig en pijn in mijn buik. En dat gevoel bleef de hele week. Eten, niet eten, water drinken, het veranderde niets aan dat lichaam dat zich ziek voelde.
Vandaag is de eerste dag dat ik me beter voel. Nog doodop dat wel. Maar ik ben al terug mens, en net iets meer aanspreekbaar ook. Met ineens downs waar alles rondom mij te veel wordt en ik terug misselijk ben. Maar het gaat over, gewoon even rustig proberen worden. En het schuldgevoel negeren.
Het schuldgevoel? Jeps, ik werk op de dienst schade van een verzekeringsmaatschappij. En met die verschrikkelijke overstromingen komt er ook verschrikkelijk veel werk op mijn collega’s af. En ik ben afwezig wegens ziekte. Dat zorgt dus voor een schuldgevoel. De voorbije jaren was mijn gemiddelde ziekteperiode 2 dagen per jaar (meestal migraineaanvallen). Nu ben ik voor de derde keer ziek sinds 2021 startte en dan ineens ook een volledige week. Een pech jaar dus.
But keep on smiling!
Tiernnadrui 