In balans: Leiderschap & Spiritualiteit
Grote uitdagingen? Ik kan er niet meteen één bedenken. Ik ben meer iemand van kleine successen. Natuurlijk, we kunnen praten over de standaard uitdagingen zoals gezonder eten, meer bewegen, en minder werken. Maar zijn dat echt de uitdagingen die we moeten aangaan?
Ik denk dat mijn grootste uitdaging dit jaar is om wat rust te vinden, mentale stabiliteit op te bouwen. Niet steeds van de ene passie naar de andere springen om mijn hoofd bezig te houden. Dat lijkt me pas echt een uitdaging.
Moge 2024 zich ontvouwen als een ongeschreven hoofdstuk vol wonderen en verrassingen. Laat de pennen van geluk en succes je levensverhaal kleuren, terwijl je door de pagina’s van de tijd bladert. Moge elke zonsondergang je vrede brengen en elke zonsopgang je hoop vernieuwen.
In de tuin van het nieuwe jaar groeien de bloemen van vriendschap. De bomen van liefde werpen schaduwen van geborgenheid en de paden van avontuur wachten op je ontdekking. Laat de vonken van je dromen het vuur van de realiteit ontsteken.
Open de deur naar 2024 met een glimlach op je gezicht, een sprankeling in je ogen en een hart vol moed. Laat de magie van het onbekende je gids zijn, en moge de komende dagen gevuld zijn met betoverende momenten.
Op een magisch 2024!!
In de stille schaduw van verlies en rouw ontvouwt zich een emotioneel landschap waarin de ziel ontworteld raakt na het overlijden van ouders. Het verlies van deze fundamenten van ons bestaan gaat verder dan de fysieke afwezigheid; het doorboort de diepste lagen van onze identiteit en laat een onuitwisbare stempel achter op wie we zijn.
Zoals eerder gedeeld, verloor ik mijn mama in 2018 en mijn papa in 2023.
In de nasleep van dit ingrijpende verlies werden mijn persoonlijke wortels losgewoeld, als een boom die zijn fundamenten verliest in een storm. De vertrouwde grond onder mijn voeten verdween, en ik bevond mij plotseling in een onbekend terrein van verdriet en verwarring. De hechte banden met het verleden, de vertrouwde stemmen die mij begeleidden, werden vervangen door een oorverdovende stilte die de leegte benadrukt.
En ik ga door, met mijn hart toegewijd aan mijn werk en mijn gezin, alles om deze stilte te vermijden. Dit jaar heb ik al mijn verlofdagen opgenomen, maar heb ik gecompenseerd met extra werkuren. Vrije dagen die niet volledig gevuld zijn, zijn moeilijk, niet alleen voor mij, maar ook voor mijn gezin. Ze moeten omgaan met de voortdurende onrust die naar boven komt. Ik ben vergeten hoe ik kan vertragen.
Het proces van ontworteling na het overlijden van ouders manifesteert zich op verschillende niveaus. Allereerst is er de confrontatie met de eindigheid van het leven, een harde realiteit die vaak gepaard gaat met existentiële vragen en diepe reflecties over onze eigen mortaliteit. Het besef dat we nu zonder degenen moeten navigeren die ons ooit de weg toonden, brengt een gevoel van desoriëntatie met zich mee.
Het besef dat mijn dochter ooit zal moeten navigeren zonder ons, maakt mij angstig. Het gevoel van eenzaamheid, ondanks mijn omringende steun, is een gevoel dat ik mijn dochter zou willen besparen. Maar daar staan we machteloos in.
De emotionele schokgolven van dit verlies resoneren in alle aspecten van mijn persoonlijkheid. Sommigen ervaren een verlies van identiteit, omdat ze zichzelf altijd in relatie tot hun ouders hebben gezien. De rol van zoon of dochter, vaak verweven met de kern van wie we zijn, wordt plotseling een lege huls. Anderen merken dat de kleuren van hun emoties veranderen; vreugde lijkt gedempt, terwijl verdriet intenser wordt.
Het is moeilijker geworden voor mij om te aanvaarden dat mensen boos kunnen worden om banale zaken of alleen de negatieve kant van de dingen zien. Mijn ongeduld voor mensen met een gesloten houding is sterker geworden.
De ontworteling na het verlies van ouders kan ook leiden tot een herdefiniëring van waarden en prioriteiten. Wat ooit belangrijk leek, kan nu triviaal lijken in het licht van de diepe leegte die is achtergelaten. Het besef van de fragiliteit van het leven kan een hernieuwde focus op essentiële aspecten van het menselijk bestaan aanwakkeren: liefde, verbondenheid en betekenis.
Die verbondenheid is ineens zo belangrijk geworden. Ik zoek de mensen op waar ik echt mezelf kan zijn, zij die aanvaarden dat ik nu net iets anders ben dan pakweg 6 maanden geleden.
Te midden van deze ontworteling is er echter ook ruimte voor groei. Uit de vruchtbare grond van verdriet kunnen nieuwe wortels ontspruiten, diepere verbindingen met onze innerlijke zelf en anderen. De reis door rouw en verlies biedt de mogelijkheid tot zelfontdekking en het cultiveren van veerkracht. Door de pijn heen kunnen we een hernieuwde kracht vinden, een herdefiniëring van wie we zijn en wie we willen zijn zonder onze dierbare ouders aan onze zijde.
Wanneer het leven moeilijk wordt, is het belangrijk om hoop en steun te vinden. Het is oké om professionele hulp te zoeken en de last te delen met getrainde professionals. Dit kan een belangrijke stap zijn op weg naar herstel en veerkracht. Het is ook waardevol om te praten met mensen die om je geven en die begrijpen dat gezelschap en steun soms meer betekenen dan medelijden.
En zelfs te midden van alle verdriet, begint het leven weer prachtig te worden. Langzaam maar zeker herwint veerkracht terrein, vergezeld van moed en hoop. Het hart, eens gebroken, bezit de kracht om te genezen. Zelfs in de donkerste dagen schemert er een nieuw licht, en elke stap voorwaarts brengt vernieuwde betekenis en schoonheid in het leven.
Tiernnadrui 