Met de soundtrack van Clair Obscur: Expedition 33 in mijn headphones, open ik mijn laptop om een nieuwe blog te schrijven. Na al het goud, oker en vurig rood van oktober, komt Samhain (31 oktober) eraan. Een adempauze, een stil moment waarop de Aarde zelf zachtjes haar zwaarste deken over zich heen trekt. De officiële overgang naar de donkere helft van het jaar. Ik kan alleen maar houden van de eerlijkheid van dit moment. De natuur liegt niet meer: er is geen groei meer, alleen nog de rust. Er wordt gesproken over de “dunne sluier” tussen de werelden. Die voelt voor mij aan als een oproep tot stilte.
Stilte, als een voorwaarde voor inkeer. Op Samhain kunnen we onszelf vragen te kijken naar onze eigen “oogst”. Wat is er het voorbije jaar in bloei gekomen, en vooral ook, wat heeft zijn tijd gehad? De natuur geeft ons het voorbeeld in dit proces: de bomen hebben hun bladeren eerst in al hun glorie laten zien, van bloesem tot de bladeren in warme herfsttinten, en laten ze ze nu vallen.
Ze laten de ballast los om de winter in te gaan. Dit is een les voor ons, de personen die soms te veel hooi op onze vork nemen. Het is de ideale tijd om bewust de overbodige ballast van het afgelopen jaar te erkennen en zacht te accepteren dat het voorbij is. Geen drama, maar een zucht van verlichting.
Laat het ons dan even hebben over de “dunne sluier” waar het over gaat als je de geschiedenis van Halloween opzoekt. In tegenstelling tot de verhalen, gaat voor mij deze sluier niet over spoken of geesten, maar over de herinneringen die helderder opgelicht worden door de stilte en het donker. Van daaruit ontstaat vanzelf het eren van degenen die ons zijn voorgegaan. Het is onnodig om één specifieke dag te hebben om dankbaar te zijn voor hun invloed, tegelijkertijd nodigt deze periode ons wel uit om bewust stil te staan bij de wortels van ons bestaan. Wie zijn de mensen die de fundering van ons leven hebben gelegd? Zelfs als ze fysiek afwezig zijn, hun lessen en hun liefde zijn nog steeds een onzichtbare maar krachtige brandstof. Het gaat erom dat je voelt dat hun verhaal door jou heen verder leeft. Zij zijn de stille getuigen en de zachte echo’s in het donker.
Nu de natuur haar adem inhoudt en de duisternis de overhand neemt, krijgen we een krachtige herinnering aan de noodzaak van licht. De kaars die we aansteken op Samhain is dan ook meer dan alleen een klein, warm puntje. Het is onze eigen, innerlijke vlam die we zichtbaar maken, een teken dat het leven en de hoop doorgaan, zelfs wanneer het diepste van de winter eraan komt. Het is ook een symbool van de levensvlam van onze voorouders. Een manier om hun warmte en hun levensverhaal vast te houden, als een baken. Een herinnering dat de zaden van hun lessen en hun liefde, net als de wortels van de planten onder de koude aarde, veilig zijn, wachtend om in de lente weer tevoorschijn te komen.
Dit moment, waarvan we de symboliek sterker maken door het aansteken van kaarsen, markeert ook het definitieve afscheid van de lichte helft van het jaar. We laten de lange, heldere dagen en de uitbundige energie van de zomer los. We laten het oker, goud en vurig rood van de afgelopen herfstweken los. Door deze overgave aan de duisternis, creëren we de ruimte om het licht te waarderen. We weten dat deze donkerste tijd niet permanent is. Het is een periode van inkeer, van wachten. Het licht dat we nu aansteken is een zachte, koppige herinnering dat in december, met de Yule-tijd, het licht opnieuw uitnodigen en de terugkeer vieren. De vlam van Samhain is de voorloper, het kleine vuurtje dat brandt tot de zonnewende de vlam weer aanwakkert.
Natuurlijk is er naast al deze contemplatie ook ruimte voor pret. Oktoberpret. Samhain is dan wel een moment van diepe inkeer, maar het is ook het hart waarmee de “griezelmaand” wordt afgesloten. We kunnen alleen maar blij zijn dat de Kelten ons deze zalige dualiteit geschonken hebben.
Het ene moment zit je bij kaarslicht te mijmeren over het leven, het volgende zet je een griezelige pompoen aan je voordeur. En als je je verkleed als heks, weet dan: je bent in goed gezelschap. En ik zou mezelf niet zijn, als ik niet ook zo zou houden van deze speelse kant: de feloranje pompoenen, de lachende doodshoofden en de perfecte en cheesy griezelfilms. De griezeltochten waar je van schrikt en hard lacht. Het contrast. Het leven bestaat uit donkere en lichte, serieuze en absurd. Ga dus gerust de diepte in, en vergeet niet daarna gewoon popcorn te eten en je de stuipen op het lijf te laten jagen. Vier de stilte, vier de lach.
Ho ja, dit hele blog is geschreven op één nummer, op repeat: Une vie à t’aimer. Soms is één melodie genoeg.
Warme groet
Tiernnadrui | Cynthia
Tiernnadrui 