persoonlijke groei – Tiernnadrui

Samhain (2025)

Met de soundtrack van Clair Obscur: Expedition 33 in mijn headphones, open ik mijn laptop om een nieuwe blog te schrijven. Na al het goud, oker en vurig rood van oktober, komt Samhain (31 oktober) eraan. Een adempauze, een stil moment waarop de Aarde zelf zachtjes haar zwaarste deken over zich heen trekt. De officiële overgang naar de donkere helft van het jaar. Ik kan alleen maar houden van de eerlijkheid van dit moment. De natuur liegt niet meer: er is geen groei meer, alleen nog de rust. Er wordt gesproken over de “dunne sluier” tussen de werelden. Die voelt voor mij aan als een oproep tot stilte.

Stilte, als een voorwaarde voor inkeer. Op Samhain kunnen we onszelf vragen te kijken naar onze eigen “oogst”. Wat is er het voorbije jaar in bloei gekomen, en vooral ook, wat heeft zijn tijd gehad? De natuur geeft ons het voorbeeld in dit proces: de bomen hebben hun bladeren eerst in al hun glorie laten zien, van bloesem tot de bladeren in warme herfsttinten, en laten ze ze nu vallen.

Ze laten de ballast los om de winter in te gaan. Dit is een les voor ons, de personen die soms te veel hooi op onze vork nemen. Het is de ideale tijd om bewust de overbodige ballast van het afgelopen jaar te erkennen en zacht te accepteren dat het voorbij is. Geen drama, maar een zucht van verlichting.

Laat het ons dan even hebben over de “dunne sluier” waar het over gaat als je de geschiedenis van Halloween opzoekt. In tegenstelling tot de verhalen, gaat voor mij deze sluier niet over spoken of geesten, maar over de herinneringen die helderder opgelicht worden door de stilte en het donker. Van daaruit ontstaat vanzelf het eren van degenen die ons zijn voorgegaan. Het is onnodig om één specifieke dag te hebben om dankbaar te zijn voor hun invloed, tegelijkertijd nodigt deze periode ons wel uit om bewust stil te staan bij de wortels van ons bestaan. Wie zijn de mensen die de fundering van ons leven hebben gelegd? Zelfs als ze fysiek afwezig zijn, hun lessen en hun liefde zijn nog steeds een onzichtbare maar krachtige brandstof. Het gaat erom dat je voelt dat hun verhaal door jou heen verder leeft. Zij zijn de stille getuigen en de zachte echo’s in het donker.

Nu de natuur haar adem inhoudt en de duisternis de overhand neemt, krijgen we een krachtige herinnering aan de noodzaak van licht. De kaars die we aansteken op Samhain is dan ook meer dan alleen een klein, warm puntje. Het is onze eigen, innerlijke vlam die we zichtbaar maken, een teken dat het leven en de hoop doorgaan, zelfs wanneer het diepste van de winter eraan komt. Het is ook een symbool van de levensvlam van onze voorouders. Een manier om hun warmte en hun levensverhaal vast te houden, als een baken. Een herinnering dat de zaden van hun lessen en hun liefde, net als de wortels van de planten onder de koude aarde, veilig zijn, wachtend om in de lente weer tevoorschijn te komen.

Dit moment, waarvan we de symboliek sterker maken door het aansteken van kaarsen, markeert ook het definitieve afscheid van de lichte helft van het jaar. We laten de lange, heldere dagen en de uitbundige energie van de zomer los. We laten het oker, goud en vurig rood van de afgelopen herfstweken los. Door deze overgave aan de duisternis, creëren we de ruimte om het licht te waarderen. We weten dat deze donkerste tijd niet permanent is. Het is een periode van inkeer, van wachten. Het licht dat we nu aansteken is een zachte, koppige herinnering dat in december, met de Yule-tijd, het licht opnieuw uitnodigen en de terugkeer vieren. De vlam van Samhain is de voorloper, het kleine vuurtje dat brandt tot de zonnewende de vlam weer aanwakkert.

Natuurlijk is er naast al deze contemplatie ook ruimte voor pret. Oktoberpret. Samhain is dan wel een moment van diepe inkeer, maar het is ook het hart waarmee de “griezelmaand” wordt afgesloten. We kunnen alleen maar blij zijn dat de Kelten ons deze zalige dualiteit geschonken hebben.

Foto door cottonbro studio op Pexels.com

Het ene moment zit je bij kaarslicht te mijmeren over het leven, het volgende zet je een griezelige pompoen aan je voordeur. En als je je verkleed als heks, weet dan: je bent in goed gezelschap. En ik zou mezelf niet zijn, als ik niet ook zo zou houden van deze speelse kant: de feloranje pompoenen, de lachende doodshoofden en de perfecte en cheesy griezelfilms. De griezeltochten waar je van schrikt en hard lacht. Het contrast. Het leven bestaat uit donkere en lichte, serieuze en absurd. Ga dus gerust de diepte in, en vergeet niet daarna gewoon popcorn te eten en je de stuipen op het lijf te laten jagen. Vier de stilte, vier de lach.

Ho ja, dit hele blog is geschreven op één nummer, op repeat: Une vie à t’aimer. Soms is één melodie genoeg.

Warme groet

Tiernnadrui | Cynthia

Mini-serie: Emotionele intelligentie ~ deel 2

Empathie en intuïtie

Het magische trio

We weten inmiddels dat intuïtie en emoties onmisbare schakels zijn in leiderschap (of dat nu in je werk, gezin of persoonlijke groei is). Maar er is nog een derde speler die er een magisch trio van maakt: empathie.

Empathie is meer dan alleen begrijpen wat iemand doormaakt.

Laten we meteen even helder zijn: empathie is meer dan alleen begrijpen wat iemand doormaakt. Het gaat erom dat je echt kunt invoelen, dat je je letterlijk in de schoenen van de ander plaatst. Maar let wel op: empathie is niet hetzelfde als een menselijke spons zijn. Je hoeft niet alle emoties van de ander te absorberen om te voelen wat er is. Het is voelen met behoud van je eigen grens; en dat is soms best een kunst. Zeker als je sensitief aangelegd bent (of gewoon een wandelende voelspriet).

De valkuil van de menselijke spons? Daar ben ik vroeger zelf meer dan eens ingetuimeld. De beslissingen die je dan neemt, zijn allesbehalve objectief: je spiegelt de situatie en ervaart het alsof het je eigen probleem is. Dan ga je al snel in over-beschermen of proberen de ander te ontlasten, vaak ten koste van iemand anders, of van jezelf. Een spons die altijd nat blijft, gaat op den duur een beetje muf ruiken.

Luisteren, niet redden

Maar het is niet omdat iemand door een moeilijke periode gaat, dat die persoon plots van porselein is en zomaar zal breken. Vaak heeft iemand gewoon even een luisterend oor nodig, iemand die oprecht begrijpt. Niet per se iemand die alles meteen wil oplossen (hoe verleidelijk dat soms ook is).

Er wordt wel eens gezegd (onder andere door Simon Sinek) dat als je iemand acht minuten van je tijd geeft, die persoon zich al echt gehoord en ondersteund voelt. We hoeven dus niet iedereen te redden omdat we voelen dat ze verdrietig zijn of door een andere emotie worden overmand. Je bent er al door te luisteren. En als je toch graag redt: begin met een kat uit de boom, niet met heel de brandweer.

Wanneer empathie je intuïtie overstemt

Soms kunnen we zo diep in het meevoelen zitten dat het onze intuïtie volledig overstemt. Dat buikgevoel dat ons zachtjes influistert dat het verhaal niet helemaal klopt, raakt ondergesneeuwd. De empathie is op zo’n moment zo luid, dat we niet meer willen (of kunnen) luisteren naar die stille, waarschuwende stem van onze intuïtie. Het lijkt alsof we een dikke mist van andermans emoties inwandelen, waardoor we onze eigen richtingaanwijzers niet meer zien. En zeg nu zelf: wie heeft er ooit een goede beslissing genomen in dichte mist?

Ik heb het zelf meegemaakt: het meevoelen met iemand kan zo sterk zijn, dat ik mijn eigen innerlijke alarmbellen negeerde. Die stem die fluisterde: “Opgelet, dit is niet jouw strijd,” of “Dit voelt niet juist.” Het is de klassieke strijd tussen ons hart en onze onderbuik. Juist dan vraagt het moed om te durven luisteren naar onze intuïtie, ook al druist dat in tegen wat we op dat moment voelen.

“Opgelet, dit is niet jouw strijd” of “Dit voelt niet juist”.

Wanneer we volledig meegaan in het verhaal van onze gesprekspartner en ons buikgevoel negeren, gebeurt er iets met meer dan alleen onze intuïtie: we krijgen een energielek. We denken vaak dat energie geven en nemen vanzelf in balans is, maar in de praktijk loopt dat regelmatig scheef.

Kleurige aura’s en energiewissel

Zie het als volgt: ieder van ons heeft een eigen, kleurige gloed rond zich, als een onzichtbare beschermlaag. In een normaal gesprek vermengen de kleuren zich. De persoon die spreekt, stuurt een kleurige “mist” vanuit het hoofd naar jouw aura, en jij luistert: jouw kleur vertrekt vanuit je buik naar diens buik. Een mooie, wederkerige uitwisseling.

Maar zodra we onze innerlijke alarmbellen uitzetten en de emotie van de andere absorberen, verandert die uitwisseling in een eenrichtingsverkeer. Onze gesprekspartner neemt onze energie in ontvangst, maar houdt de eigen energie stevig bij zich. Ons energieveld wordt steeds zwakker, alsof we langzaam leeglopen. We worden moe, prikkelbaar of zelfs een beetje “blanco”. Geen paniek: zelfs de beste batterij heeft af en toe een nachtje aan de lader nodig. Chocolade werkt trouwens ook, heb ik uit betrouwbare bron.

Natuurlijk kunnen we niet altijd voorkomen dat een gesprekspartner wat van onze energie snoept. Sommige mensen laden nu eenmaal zo op, en dat is oké. Gelukkig voeden wij onze eigen energie op andere manieren: door te wandelen in het bos, even alleen te zijn, of keihard mee te zingen met onze favoriete muziek.

Wil je er bewuster mee omgaan? Maak het opladen dan eens visueel voor jezelf. Stel je voor dat de bomen in het park je omhullen met hun eigen groene gloed, en dat je dat energieveld als een warme jas aantrekt. Of voel hoe een zonnestraal, een kop thee of een goed boek je batterij weer vult. Zo geef je jezelf actief toestemming om op te laden; en dat is minstens zo belangrijk als het delen van je energie.

De dans van empathie en intuïtie

Misschien heb jij zelf wel eens meegemaakt dat je zo werd meegezogen in iemands verhaal, dat je je buikgevoel negeerde en achteraf dacht: “Maar allé José, hoe ben ik daar nu weer ingetrapt?” Herkenbaar? Je bent zeker niet alleen.

We zien empathie en intuïtie vaak als losstaande krachten. Empathie is het vermogen om te voelen wat de ander voelt; intuïtie is dat stille, innerlijke weten. Ze lijken soms tegenpolen, maar in werkelijkheid zijn ze elkaars perfecte danspartner. Geen zorgen, je hoeft geen dansschoenen aan, een beetje wiebelen op je eigen ritme is genoeg.

Empathie geeft ons de informatie: het is onze radar die de emotionele sfeer in een kamer scant en de signalen van anderen opvangt. Intuïtie is de vertaler van die informatie. Het is de stille stem die uit al die emotionele signalen filtert wat voor ons klopt en ons influistert welke actie we kunnen ondernemen.

Ze zijn dus geen concurrenten, maar juist bondgenoten. Door bewust te voelen en te luisteren, geven we onszelf de kans om verder te kijken dan de oppervlakkige emotie en de juiste weg te bepalen.

Tools voor balans

Ingewikkelde rituelen zijn niet altijd nodig. Kleine, dagelijkse gewoontes maken al een wereld van verschil. Dit zijn vier van mijn favoriete ‘tools’ die ik regelmatig toepas om mijn empathie en intuïtie in balans te houden.

Buik- & Hart-Check

Voordat je helemaal wordt meegezogen in het verhaal van een ander, neem een halve minuut om bij jezelf in te checken. Wat voel ik? Voel ik mijn eigen emoties, of die van de ander? En wat voel ik in mijn hart? Kan ik open blijven, zonder mezelf te verliezen? Een paar diepe ademhalingen helpen je om je eigen energie terug te vinden. Merk je dat je energie verschuift of dat je onrustig wordt? Dit is je intuïtie die een seintje geeft. Luister ernaar. En als je per ongeluk toch in de emotionele achtbaan stapt: vasthouden en achteraf goed uitblazen!

Visualiseer je Energieveld

Stel je voor dat je een kleurige cirkel of gloed om je heen trekt, jouw persoonlijke energieveld. Alles wat niet van jou is, blijft daarbuiten. Je kunt dit ook hardop denken om het kracht bij te zetten, en voel je vrij om letterlijk met je handen de cirkel te trekken. Bonuspunten als je er een jazzhand bij doet.

Aarden: Voeten op de Grond

Zet je voeten stevig op de grond; onder je bureau, bij het koffieapparaat, waar dan ook. Adem diep in en stel je voor dat er wortels uit je voeten groeien, diep de aarde in. Laat je spanning via die wortels wegstromen en voel hoe je steviger en rustiger wordt. Niemand die het ziet, behalve jij die je energie weer terugwint. En als iemand je vraagt wat je doet, kan je zeggen dat je je innerlijke boom aan het water geven bent.

Geef Jezelf Tijd voor Stilte

Na een intens gesprek of een drukke meeting: neem drie minuten voor jezelf. Kijk uit het raam, adem diep in en uit, of maak een korte wandeling. In die stilte hoor je je intuïtie het best. En als je ineens een briljant idee krijgt: schrijf het op voor je het vergeet; of voor je collega ermee vandoor gaat.

De dans van je leven

Empathie & Intuïtie: het zijn danspartners in het grote bal van emotionele intelligentie. We moeten niet te kiezen tussen de één of de ander, en we moeten ze zeker niet te negeren. Ze zijn er allebei om ons te gidsen, te beschermen en ons pad te verlichten. We zijn niet zwak omdat we voelen. Het is juist krachtig als je leert luisteren naar wat je gevoelens je vertellen. En nee, het is niet egoïstisch om je eigen energie te bewaken; het is simpelweg wijsheid in actie.

Door bewust om te gaan met onze emoties en onze intuïtie, krijgen we niet alleen meer inzicht in onszelf, maar ook in de mensen om ons heen. Die reis is soms hobbelig, vol vallen en opstaan. Maar elke keer dat we kiezen om te luisteren, even te vertragen, of een stap terug te zetten om te aarden, worden we beter in deze dans.

Neem die dansvloer voluit in bezit.

Dus, neem die dansvloer voluit in bezit. Voel, luister en laat je leiden door wat er in jou leeft. En als je toch op iemands tenen trapt? Gewoon even lachen, excuses maken en weer vrolijk verder dansen. Zo word je niet alleen een betere leider, maar vooral een completer mens.

Warme groet

Tiernnadrui | Cynthia

De dans tussen moeder en manager

De dans tussen moeder en manager

Gisteren zat ik nog in de auto, met mijn tiener op de passagiersstoel, te luisteren naar de nieuwste aflevering van de Grafspraak-podcast. Vandaag zit ik dan weer midden in een overleg over een project dat, ahum, niet helemaal loopt zoals gepland. Ken je dat gevoel? Die constante dans tussen het zorgende van het ouderschap en de besluitvaardigheid van het leidinggeven. Het voelt soms alsof je letterlijk van kostuum moet wisselen elke keer je de deur uitgaat.

Het energielek van rolwisselingen

Die schakelaar tussen de verschillende rollen? Die hapert bij mij regelmatig. Soms ben ik mijn iPhone kwijt, neem ik voor elk drankje een nieuwe kop of glas (die dan overal in het appartement rondslingeren), en ja, soms verlies ik zelfs mijn innerlijke rust. En dan is het noodzakelijk om even stil te staan.

Wat mij daar ondertussen bij helpt, is simpelweg aanvaarden wie ik ben. Helemaal zijn wie ik ben, in elke rol die ik aanneem. Een cruciaal onderdeel van mij is die spirituele kant, het besef dat er zoveel meer is dan de vaste materie die we zien en voelen. Dat we door intentie en door te luisteren naar ons innerlijk kompas zoveel meer kunnen bereiken. Dat is de rode draad die nu alles bij elkaar houdt. Zeker wanneer mijn hersenen in overdrive gaan en zowel mijn thuis- als werkomgeving me in een figuurlijke spagaat trekt. En nee, ik ben niet sportief genoeg voor een échte spagaat, dus die figuurlijke is al pittig genoeg!

Als leidinggevende ouder ervaren we iets wat ik de “identiteitswisseluitputting” noem. (Jep, ik denk dat ik net een nieuw woord heb uitgevonden!). We denken soms dat we compleet moeten omschakelen tussen onze rollen, alsof we verschillende personen zijn. En laat dat nu net iets zijn wat enorm veel energie vreet en ervoor kan zorgen dat we ons gefragmenteerd voelen, alsof we nergens onszelf kunnen zijn. Er heerst bovendien nog steeds de perceptie dat we in de bedrijfswereld onze ‘persoonlijke kant’ thuis moeten laten om professioneel over te komen. Wel, ik ben ervan overtuigd dat we voluit onszelf kunnen zijn én tegelijk een professionele uitstraling kunnen hebben. Ik denk dat het zelfs een superkracht is!

Jep! Ik denk dat ik net een nieuw woord heb uitgevonden!
Tiernnadrui, in dit blog zelf.

Spiritualiteit als praktische superkracht

En precies om die reden kan het gebeuren dat ik, midden op de werkvloer, op een professionele wijze, mijn spirituele kant aanspreek. Dat kan zo simpel zijn als even in mindfulness gaan en op mijn ademhaling letten, of een korte meditatie inlassen. Of mijn geliefde stenen boven halen en me door hen laten helpen om naar mijn innerlijke kompas te luisteren. Dat kompas bevestigt dan: “Cynthia, je mag ook gewoon even zijn.” En dat allemaal tussen de dynamische chaos door, jawel.

Drie prinicpes die mij helpen

Ik hoor je al denken: “Ja, ja, Cynthia, je vertelt er mooi over, maar kan het wat concreter?” En ja hoor, dat kan! Ik geef jullie graag drie ‘principes’ mee die ik gebruik om niet in die valkuil van identiteitswisseluitputting te vallen.

Aanwezigheid als Anker

Dat betekent: écht aanwezig zijn, in het moment. In plaats van mentaal al bij mijn volgende rol te zijn, probeer ik volledig aanwezig te zijn in de rol die hier en nu actief is. Op dit moment ben ik bijvoorbeeld blogger en inspirator, want ik ben dit blog aan het schrijven.

Toegegeven, dit is een hele moeilijke. Zeker in onze huidige samenleving, waar we constant geconnecteerd zijn. Ik kan hier wel mooi neerpennen dat wanneer ik met mijn echtgenoot en tiener in de woonkamer ben, ik volledig echtgenoot en mama ben. Maar ik ben me er pijnlijk van bewust dat die iPhone nog vaak in mijn hand ligt en dat werkmails af en toe toch even gescand worden. Ik werk eraan, hoor! Bijvoorbeeld: als we aan tafel zitten om te eten, ligt de iPhone bewust ver weg. Al moet ik zeggen dat het in de omgekeerde richting, van thuis naar werk, me een stuk vlotter afgaat.

Waar het op neerkomt, is dat ik mezelf regelmatig bewust moet vertellen dat ik op dit moment in rol “Y” of “X” ben. En ja, natuurlijk zullen die rollen zich af en toe nog vermengen. Ik ben ook gewoon maar Cynthia, die creatieve duizendpoot die graag multitaskt en soms in overdrive is. En dat is oké.

Intentie als Kompas.

In elke rol die we in het leven opnemen – of die nu vrijwillig is of ons door de maatschappij wordt opgelegd – zit een diepere intentie. Als mama wil ik bijvoorbeeld liefde, veiligheid en groei bieden. Als leidinggevende wil ik mijn team ondersteunen, sturen en een positieve impact hebben. Als we leren deze onderliggende intenties te (h)erkennen en er bewust mee omgaan, gaan we zien dat ze elkaar versterken in plaats van tegenwerken.

Neem mijn eigen voorbeeld: mijn moederlijke empathie heeft van mij een betere leidinggevende gemaakt. Net zoals de competenties die ik als leidinggevende heb opgebouwd me ook enorm hielpen bij de opvoeding van mijn kind. Want nee, ze zijn niet gescheiden; het zijn simpelweg verschillende facetten van dezelfde persoon. Ik.

Energie-Management in plaats van Time-Management.

En hier komt een basis van mijn spirituele achtergrond echt tot leven. Alles is energie; materie is ook energie. En wij? Wij zijn ook pure energie. Enkel focussen op ons timemanagement is dus he-le-maal niet hulpvol. Ons energie bewust managen, dat dan weer wel.

Want op sommige dagen zal het ouderschap veel emotionele energie opeisen. Op andere dagen zal de leidinggevende rol meer mentale scherpte vragen. Hoe balanceer je dit dan als je enkel focust op ‘van 9 tot 5 werken’ en alles rond proberen te krijgen, zonder jezelf volledig te verliezen? Dat is de hamvraag.

Over dit thema ben ik trouwens de laatste puntjes van een werkboek aan het afwerken. Volg zeker mijn Facebook-pagina, Instagram, of schrijf je in voor de nieuwsbrief voor meer updates. (Sorry dat ik dit er even in frommel, maar kon het niet laten!). Kleine teaser, mijn favoriete energieboosters zitten er in, zoals bijvoorbeeld een wandeling tussen de bomen.

Mijn mini-ritueel: de jas & de kapstok

Soms, om die “rollen” wat duidelijker te scheiden, voer ik een klein mini-ritueel uit. Als ik naar de hoofdzetel vertrek, neem ik bewust afscheid van de mama die in het appartement nodig is en visualiseer ik hoe ik mijn managers-energie aantrek als een warme, en toegegeven, best coole jas. En ’s avonds? Dan doe ik precies het omgekeerde: ik hang mijn managers-jas aan die denkbeeldige roze kapstok en laat mijn gezin weer helemaal binnen.

De kracht van integratie

Jouw zachtheid is geen zwakte in de meetingroom, je directheid is geen hardheid bij je thuis
Tiernnadrui

Het mooie aan deze spirituele benadering (en dit is puur mijn mening, ik leg jullie niets op, al hoop ik stiekem dat er onder jullie gelijkgestemden zijn, of mensen die denken: met Cynthia wil ik hierover wel eens in gesprek gaan!) is dat je niet tegen jezelf hoeft te vechten. Je bent gewoonweg één volledig mens, niet moeder/vader/broer/zus ÓF leider. Nee, we zijn personen die onze rollen met liefde en intentie willen vervullen. Jouw zachtheid is geen zwakte in de meetingroom, je directheid is geen hardheid bij je thuis.

Wanneer we onze rollen vanuit spirituele (of noem ze gerust zachte) principes benaderen, ontdekken we dat we rijker, wijzer en krachtiger worden. We hoeven dan geen energie meer te verspillen aan het onderdrukken van delen van onszelf, want die “dans tussen moeder en manager” wordt plots een choreografie die je met plezier uitvoert.

Doe mee & ontvang een cadeau

Herken jij die dans tussen je verschillende rollen? Die strijd, die zoektocht naar balans, maar ook de kracht die je eruit put? Deel gerust jouw ervaringen hieronder in de reacties, op Instagram, of waar jij je maar comfortabel voelt. Ik lees en luister graag mee!

Wil je nog meer verdieping, inspiratie en herkenning? Dan nodig ik je van harte uit voor de besloten Facebookgroep ‘Leiders met een Spirituele Twist’. Dit is dé plek voor exclusieve content, zachte reflecties, eerlijke verhalen en creatieve uitspattingen, altijd met die onmisbare spirituele knipoog.

En als welkomsgeschenk krijg je als nieuw lid meteen toegang tot mijn allereerste werkboek: “De eerste 3 stappen naar leiderschap met een spirituele twist.” Dit werkboek is nu exclusief beschikbaar voor groepsleden en wordt pas in september openbaar gedeeld. Klinkt dat goed? Je bent van harte welkom!

Schrijf je ook in voor mijn nieuwsbrieven voor nog extra exclusieve content en extra updates over het aankomende e-book.

Warme Groet

Cynthia | Tiernnadrui
Inspirator, Blogger, Leider met een Spirituele Twist