Eind juni was het zover: we mochten de proclamatie van onze 19-jarige tiener bijwonen, vlak voordat we samen met de koffers op weg gingen voor een zonvakantie. Een mijlpaal, want dit was zogezegd de start van “het echte leven”; althans, dat durft de jongste generatie wel eens te beweren. Wij, met wat meer kilometers op de teller, weten intussen wel beter: dat ‘echte leven’ begint niet pas na zo’n felbegeerd diploma. Nee hoor, dat is al veel eerder begonnen!
Met de wijsheid van nu besef ik dat we toen misschien nog meer hadden moeten genieten van het moment. Die schooltijd, dat krijg je nooit meer terug. De zorgen waren van een heel ander kaliber (lees: toetsen, niet hypotheken), en er was een onbezonnenheid die we toen niet eens doorhadden. Achteraf gezien: een prachtige tijd om op terug te kijken.
Onze 19-jarige gunt zichzelf nu een welverdiende vakantieperiode. De allerlaatste “grote vakantie” voordat de zoektocht naar werk begint. Verder studeren? Dat zit er niet in—naar school gaan was al vaak een uitdaging op zich.
Voor mij lag dat anders: ik ging graag naar school. Alleen die andere leerlingen, die waren er soms een beetje te veel aan ;-). Mijn laatste jaar humaniora herinner ik me als het leukste schooljaar. Een jaar met een vriendenkring die nog jaren bleef plakken. Tot kinderen, werk en het leven ons allemaal weer andere paden op stuurden.
In dat laatste jaar trokken we met verschillende klassen op G.W.P. (Geïntegreerde Werkperiode) naar het zonnige Italië. Enkele dagen cultuur snuiven in Rome, daarna relaxen in Sorrento. Net die week was het uurwissel: winteruur werd zomeruur. En daaraan hangt mijn favoriete anekdote!
De avond van de uurwissel kwam een leerkracht aan onze tafel uitleg geven over de tijd. Volgens ons, mijn drie beste vriendinnen en ik, gaf zij de verkeerde info. Volgens haar hadden wij het verkeerd verstaan. Tja, pubers versus gezag, je kent het wel!
Het resultaat? Wij hadden onze horloges natuurlijk zelf verkeerd ingesteld. De volgende ochtend werden we pas wakker van zacht geklop op de deur en een leerkracht die onze namen riep! Paniek! Uit bed springen, in recordtempo aankleden en hopen dat we nog op tijd op de afgesproken plek kwamen – adrenaline gegarandeerd. Gelukkig waren de leerkrachten zo slim om onderweg nog snel een ontbijt te regelen. Uiteindelijk vertrokken we maar tien minuutjes later richting het Vaticaan. En ja hoor, bijna iedereen kon gewoon naar binnen en genieten van de mooie schilderingen daar.
’s Avonds kwam er opnieuw een leerkracht aan onze tafel zitten. Door ons ‘over-slaap-incident’ waren er blijkbaar een paar leerlingen niet op tijd in de wachtrij geraakt en hadden ze het Vaticaan gemist. Volgens ons lag dat niet aan ons, maar aan hun eigen lanterfanten (wij wisten precies wie!). Toch kregen wij, de braafste van de klas, de straf voor te laat komen. Tja, het leven is hard, zelfs voor modelleerlingen!
Onze straf? De volgende dag moesten we te voet naar het volgende bezoekpunt in plaats van met de metro. Wat een straf? Wij vonden het eigenlijk heerlijk! Een half uur vroeger opstaan en een rustige wandeling door Rome, in de koelte van de ochtend. Beste leerkrachten: bedankt voor die straf, we hebben ervan genoten!
Dat laatste schooljaar was niet alleen memorabel door die reis. Ik kon er eindelijk écht van genieten, verlost van een deel van mijn pesters. En dan was er nog het eindwerk: een mini-onderneming opzetten. Dat werd al snel een ‘zwarte boekhouding’, ons geheime grapje, waardoor we na de les vaak op school bleven hangen om te verkopen, pakketten samen te stellen en rond te brengen. Dat waren de momenten waarop je elkaar op een heel andere manier leert kennen. Net zoals collega’s die na het werk samen iets gaan drinken: het blijft professioneel, maar krijgt toch een extra laag.
Dus terwijl onze bijna 19-jarige nu klaarstaat om aan het “echte leven” te beginnen, hoop ik dat er voor haar ook van die onverwachte momenten en bijzondere connecties op haar pad komen. Zoals onze eigen ‘zwarte boekhouding’ en de vriendschappen die daaruit ontstonden. Want of het nu op school is of op de werkvloer: het zijn die buitenbeentjes en onverwachte wendingen die het leven kleur geven. En geloof me: die zijn goud waard.
Op jouw pad; en vergeet niet af en toe de tijd verkeerd te zetten, gewoon om te zien waar je uitkomt! 😉
Tiernnadrui – Cynthia
Tiernnadrui 