Auteur archief: Tiernnadrui

Ik zoek graag naar verhalen die die momenten aanraken waarop het leven niet logisch is, maar wel magisch voelt. Asakura levert dat op de perfecte, Japanse manier, zonder full on fantasy te worden.

De boekenwinkel (of is het een coffeeshop met boeken), die alleen tijdens de vluchtige periode wanneer de kersenbloesems in bloei staan opent, is zo’n plek. Er zijn drie regels om in de boekwinkel terecht te komen. Je komt er terecht bij wonderventers die helpen om je verdriet en/of verlies te plaatsen. Het is een soort healing fiction, geworteld in de troost van het alledaagse, maar overgoten met die subtiele, haast spirituele sfeer.

De schrijver weet een prachtige wereld te creëren. Elk hoofdstuk beschrijft het verhaal van andere personages, die ergens toch met elkaar verbonden lijken. En precies in die verbondenheid schuilt de ware kracht van dit boek. Het is een zachte, maar vastberaden herinnering dat iedereen iets met zich meedraagt dat nog niet geheeld is. Denk aan onverwerkt verlies, spijt, of die stille angst die je ’s nachts wakker houdt.

Naast al dit is het boek ook een ode aan boeken zelf. Elk personage dat in de boekenwinkel terecht komt houdt een boek vast dat een brug maakt tussen hun verleden en hun heden. Het boek dient als gids naar begrip en aanvaarding. Daarnaast krijg je leuke weetjes over de boeken die als toegang diende.

Je staat stil bij quotes zoals: “Je hoeft niet bang te zijn om te vergeten. Eenmaal gecreëerd blijven herinneringen en woorden onuitgewist. Ook als je het zelf volledig vergeet, zal dit nooit betekenen dat je niet hebt bestaan. Wanneer een boom in een leeg bos omvalt en er niemand om het te horen, maakt het toch geluid.”

Ik kan deze blog alleen maar afsluiten met nog een quote uit het boek dat alles zegt: “Een boek is een deur naar het onbekende; het heet iedereen die er binnenstapt van harte welkom en neemt hen mee naar allerlei verschillende tijden en plaatsen.” Dit boek maakte dit helemaal waar.

Warme groet
Tiernnadrui | Cynthia

Waarom “Hoe was je weekend?” één van de moeilijkste vragen is.

Het is maandagochtend, 8u30. De laptop gaat open, Teams start op, of je staat met je kopje in de koffiecorner. En dan komt het. Onvermijdelijk. Als een toets waar je niet voor gestudeerd hebt:

“En? Nog iets leuks gedaan dit weekend?”

En dan hoor je de antwoorden van anderen. De één heeft een halve marathon gelopen, de ander heeft een driegangenmenu gekookt voor twaalf man, en de derde is naar een super concert geweest. Het lijkt wel een auditie voor Het Perfecte Leven. Het weekend lijkt wel veranderd van een rustpunt in een prestatie. We moeten “beleven”, “genieten”, en vooral: content hebben om op maandag te delen.

Daar sta ik dan. Met mijn mond vol tanden en een hoofd dat nog in sluimerstand staat.

Mijn weekend? Ik ben in mijn jogging blijven rondlopen. Ik heb drie uur lang naar de regen gekeken. Ik heb de computer opgezet en heb acht uur lang de Sims gespeeld, het kan ook tien uur zijn. Misschien ben ik wat met mijn Tarotkaarten bezig geweest, heb ik een uur gereden om naar het kerkhof te gaan, of gewoon… stilte geademd.

Ik voel de sociale druk in mijn nek hijgen. Wat zeg ik? “Goh, ik heb vooral hard geprobeerd om zo min mogelijk prikkels binnen te krijgen.” Of ga ik voor het sociaal wenselijke antwoord: “Ja hoor, lekker rustig aan gedaan!” (Waarbij “rustig” klinkt als een bewuste keuze, en niet als pure noodzaak).

En dan volgt meteen dat andere dilemma. Moet ik nu echt vragen hoe jouw weekend was? Ik ga er eigenlijk van uit dat, als je iets te delen hebt, je weet dat je dat mag doen zonder dat ik ernaar vraag. Alleen lijkt dat standpunt niet te voldoen aan de sociale norm. Die norm die verwacht dat we voortdurend activiteiten met elkaar uitwisselen.

Want we leven in een maatschappij die geobsedeerd is door doen. Stilstand wordt al snel gezien als achteruitgang. Als je niet naar zee bent geweest, of je relatie hebt getest in de Ikea, heb je dan wel echt een weekend achter de rug?

Maar voor mensen zoals wij, de sensitievere soort, werkt het anders. Voor ons is het weekend geen podium, maar een oplader.

Soms is “niets doen” het hardste werk dat er is. Het is ruimte maken. Ruimte om alle indrukken van de week te laten zakken. Ruimte ook voor dat wat er niet is. Soms is het weekend ook gewoon confronterend. Als de werkruis wegvalt, wordt het stil. En in die stilte kom je jezelf tegen. Dat hoeft niet dramatisch te zijn, maar het kost wel energie. Energie die je niet kunt steken in het bakken van zuurdesembrood.

Ik heb voor mezelf besloten dat het tijd is voor mijn kleine maandagochtendrevolutie. De revolutie van mezelf die weigert zich te verontschuldigen voor mijn rust.

In de natuur bloeit ook niet alles het hele jaar door. De winter is er niet om mooi te zijn, de winter is er om ondergronds kracht op te doen. Waarom mag ons weekend niet gewoon even “winter” zijn? Laat ons ons niet schuldig voelen als we op maandag geen spectaculaire anekdotes bovenhalen.

Daarom antwoord ik vanaf nu wanneer men mij vraagt hoe mijn weekend was met een mysterieuze glimlach: “Dat was precies wat het moest zijn.”

En dan kan men zelf invullen wat dat betekent. Misschien ben ik naar het bos getrokken om een boom te knuffelen. Misschien heb ik gedanst in het maanlicht, of misschien heb ik Netflix zitten bingen. Maar het was mijn weekend. En dat is genoeg.

Prettig weekend!

Warme groet

Tiernnadui | Cynthia