Tag archief: heks

Leiderschap met een Spirituele Twist

De werkdruk kan soms overweldigend voelen. Als ik aan het einde van de werkdag volledig leeg ben, voel ik mij niet de beste leider die ik kan zijn voor mijn team. Jarenlang leefde ik met twee compleet gescheiden persoonlijkheden: de ‘zakenvrouw’ op het werk, en de spirituele vrouw die dankzij haar heksenidentiteit in evenwicht bleef. En eerlijk gezegd, wie heeft dat niet? We passen ons allemaal aan de omgeving aan. Thuis zing je misschien keihard en vals mee met de radio omdat muziek je energie geeft. Op de werkvloer houd je het bij stilletjes onopvallend neuriën, toch?

Toen ik de kans kreeg om de rol als teamleader achter mij te laten en manager werd, begon deze manier van doorgaan echter te wringen. De complexiteit nam toe; naast mijn natuurlijke coachende competenties, moest ik er nieuwe ontwikkelen. De menselijke kant van leiderschap werd op een andere manier belangrijker. Ik voelde dat ik meer moest bieden dan wat enkel de zakenvrouw kon. Ik ging op zoek naar manieren om mijn beide persoonlijkheden te verzoenen, om nog authentieker te zijn in mijn rol. Het was dan ook een geschenk toen ik de kans kreeg om deel te nemen aan het opleidingstraject rond sensitief leiderschap.

Thuiskomen in Leiderschap

Dit opleidingstraject voelde eigenlijk een beetje als thuiskomen. De trainster, Ann Baeke, die ook uitstekende boeken over dit thema heeft geschreven, was absoluut niet bang om de zachte, menselijke kant te verkennen in de groepsopleidingen. Met name de ‘check-ins’, waarbij écht wordt geluisterd naar wat er op dat moment bij iemand speelt, heb ik vrij snel op mijn manier geïmplementeerd als meetingstarter in mijn eigen vergaderingen met teamleaders.

Ik kreeg ook de kans om te ervaren hoe ik de dag kon onderbreken voor meditaties en ademhalingsoefeningen om weer even tot mezelf te komen. Iets wat ik buiten mijn werk al bijna mijn hele leven doe, en waarvan ik nu besefte: waarom eigenlijk niet op kantoor? Als de concentratie wegzakt en je toch tien minuten pauze neemt, waarom dan niet mediteren? Er zijn genoeg plekjes in ons gebouw waar dat kan, en op thuiswerkdagen heb ik alles bij de hand.

Het besef dat je niet alleen staat in je rol was ook enorm versterkend. Dat je niet de enige manager bent met die sensitieve kant; die kant die oprecht wil en kan luisteren naar wat er speelt bij mensen en mee op zoek gaat naar oplossingen. Of die op buikgevoel kan aanvoelen dat een project enkel zal slagen als we bepaalde elementen toevoegen. Of dat je niet de enige bent die op de werkvloer rondloopt en aanvoelt dat de energie van een medewerker verschoven is en je best even tijd neemt voor een babbel. Dit besef was echt een gamechanger!

Het Aha-Moment: Bouwen op Authentieke Kracht

Het ware ‘aha-moment’ kwam tijdens één van de individuele coachingsessies die Ann ons aanbood. Daar, in een diepgaand gesprek, realiseerde ik me dat ik mezelf als nieuwbakken manager helemaal niet opnieuw hoefde uit te vinden. Ik had immers al de juiste fundamenten: mijn jarenlange ervaring als coachende en intuïtieve teamleader. Die bagage hoefde ik absoluut niet overboord te gooien en achter me te laten. Tijdens die sessie werd het kristalhelder: ik kon juist verder bouwen op wie ik al was. Mijn natuurlijke neiging tot coachen, mijn empathie en mijn intuïtieve aanpak waren geen zwaktes die ik moest camoufleren, maar juist krachten die mijn leiderschap als manager zouden versterken. Het voelde alsof ik mezelf eindelijk de toestemming gaf om mijn ‘persoonlijkheden’ – de zakenvrouw, de sensitieve leider én de spirituele heks – te omarmen als één geheel. Dit inzicht was bevrijdend en geeft me tot op de dag van vandaag een boost om mijn eigen, authentieke leiderschapsstijl te ontwikkelen.

Sensitieve Leiders: De Nieuwe Golf?

Ondanks deze bevrijdende inzichten en de groeiende erkenning van de kracht van sensitief leiderschap, besef ik nog steeds dat wij, de sensitieve leiders, in de minderheid zijn in de bedrijfswereld. We zijn vaak de buitenbeentjes – degenen die (nu nog) anders denken, anders voelen en anders leiden. Maar eerlijk gezegd? Ik vind dat helemaal niet erg. Als ‘heks’ en als iemand die altijd haar eigen pad heeft gevolgd, ben ik gewend om een buitenbeentje te zijn. Het is juist in die unieke positie dat mijn kracht ligt. Bovendien weet ik dat ik niet alleen ben. Er is een bloeiende community van sensitieve leiders die, net als ik, klaar zijn om hun plek op te eisen en de bedrijfswereld te transformeren. Want geloof me: we zijn hier, we bestaan, en we zijn klaar om het roer over te nemen – op onze eigen, empathische en intuïtieve manier.

Gepest

Ik ging graag naar school, alleen de leerlingen die er rond liepen waren er te veel aan. Mijn schoolperiode had zoveel aangenamer geweest zonder die pestkoppen.

Flair

Het pesten begon in het tweede leerjaar, en stopte ongeveer in mijn tweede keer vierde middelbaar. Toen ik terecht kwam in de klas met E. In drie verschillende scholen bleef het maar door gaan. Op de duur bleef ik zo vaak als mogelijk thuis om aan de andere leerlingen te ontkomen. Daardoor ben ik een paar keer blijven zitten omdat ik onvoldoende dagen aanwezig was op school. Als je de berekening maakt zijn de pesters mijn dus 2 jaarlonen schuldig. Want twee jaar dat ik niet heb kunnen werken omdat ik nog op school zat.

In 2013 heb ik in het tijdschrift Flair dezelfde bedenking gemaakt. Anyway, ik snap het gepest nog altijd niet. Want we (mijn zussen en ik) hadden heel wat buitenschoolse activiteiten. We zongen in het kerkkoor, zaten in een toneelgroep voor kinderen en gingen naar de Chiro. En bij die activiteiten, werd ik niet gepest. Had ik vrienden en vriendinnen die me aanvaardde voor wie ik was. Ook toen ik naar de cathegese les ging voor eerste en plechtige communie lag ik goed in die groepen.

De spreekbeurt die even het tij deed keren.

Opgelet, de schooltijd was niet de hele tijd slecht. Op sommige momenten leek ik wel aanvaard te worden en mocht ik meespelen of werd ik betrokken. Ik herinner me een moment in het derde middelbaar waar we voor het van Nederlands een spreekbeurt moesten geven. In die periode was ik al aangetrokken tot het hele mystieke gebeuren rondom de heksen. Ik heb toen dan ook een spreekbeurt gehouden over traditionele hekserij en de symbolen. Op het einde van de spreekbeurt vroeg de leerkracht (Mr. Ghysels, iedereen vond dat ne knappe hihi) waarom ik dat als onderwerp had gekozen.

Op dat moment ging het vliegensvlug in mijn hoofd en dacht ik, ik ga ze allemaal eens choqueren. En ik antwoordde spontaan en ondoordacht: “Omdat ik zelf een heks ben.” Het was muisstil in de klas. En Mr. Ghysels reageerde daar zo aanvaardend op, zalig moment. De rest van dat schooljaar werd ik gewoon aanvaard door de klas en kon ik met de glimlach naar school. Dat veranderde dan weer in het vierde middelbaar. Toen kwam er een nieuwe pestkop bij in de klas. Werd het schooljaar ervoor van zijn school gestuurd omdat hij het te bont maakte. En zocht dus van de eerste schooldag een slachtoffer en blijkbaar stond er op mijn hoofd geschreven: “Introvert, Raar, pest haar maar”.

De leerkracht die mee roddelde.

En dat ging op en af, want een deel van de klas aanvaardde me nog steeds, ander deel ging mee met de nieuwe pester. Kon soms binnen het lesuur wijzigen. Op een dag zijn ze tegen een leerkracht over mij beginnen te roddelen terwijl ik er bij zat.  Zonder mijn naam te noemen. Die op haar gemakje luisterde en vragen stelde en blijkbaar niet door had dat het over mij ging. En ik zat daar, zo had mijn tranen proberen te verbijten. Verschrikkelijk. Achteraf stuurde die leerkracht een kieken van het CLB op mij af. Toen was mijn schooljaar helemaal verkorven.

Ik kreeg de welgekende gesprekken dat je maar moest negeren wat er over je gezegd wordt. Pesters worden dat beu als je niet reageert. Factcheck, dat klopt niet. En dan de gesprekken dat ik zelf maar wat assertiever moest zijn. Heu, ja dat wordt je overnacht zonder enige hulp. En ook dat helpt niet, als iemand je kiest als slachtoffer dan ben je dat, eendert welke strategie je ingepland hebt om je te verweren. Het is de dader die aangepakt moet worden. En dan nog zo een argument dat je door je strot geduwd krijgt: “Het is omdat ze zich zelf niet goed voelen”. Daar heb je niets aan op het moment dat ze jou in de grond boren. Echt niet.

Vriendschappen zijn de redding.

Toen ik dan uiteindelijk in de klas terecht kwam met E. Begon mijn schoolleven er beter uit te zien. We waren ons vriendengroepje van vier. Maar ik had ook nog andere die ik onder het hoedje “vrienden” kon onderbrengen. Er werd nog geroddeld, maar minder en ik was weerbaarder. Ik had nog altijd de gewoonte zo veel mogelijk “ziek” thuis te blijven. En op een moment dat ik echt ziek thuis was reageerde één van mijn vriendinnen dat het thuis blijven soms ook wel de oorzaak van de roddels was. Dat was dus een vicieuze cirkel. Maar die heb ik doorbroken door die laatste twee schooljaren niet meer vals ziek thuis te blijven. Het hoefde ook niet, ik had vriendschappen die mij sterk maakte en die ervoor zorgde dat ik het (school)leven aan kon. Vriendschappen die ook buiten het (school)leven bestonden. En sommige die nu nog bestaan.

Dankzij deze vriendschappen heb ik mijn laatste twee schooljaren mooi kunnen afsluiten. Het schoolgaan werd aangenaam en de andere leerlingen waren er minder te veel aan. Op een bepaald moment zaten we zelf meer op school dan thuis. We hadden als eindproef een mini-onderneming en daar staken we toch wel redelijk wat werkuren in. En ook de GWP naar Italië was een hele leuke beleving. Ook als is daar de afbrokkeling van één bepaalde vriendschap van start gegaan.

Mijn dochter is ook één schooljaar gepest geweest. Door één bepaalde leerling. Gelukkig vertelde ze het ons snel genoeg en heeft de school het goed aangepakt. Dat was toen ze in het zesde leerjaar zat. In het tweede middelbaar kwam één van deze pesters opnieuw bij haar in de klas terecht. Maar van pesten is geen sprake, want mijn tiener die blijkbaar meer zelfvertrouwen heeft dan ik toen had heeft haar snel de mond gesnoerd. Mijn dochter staat veel sterker in het leven. En af en toe denk ik dan: we zijn goede ouders, want we bieden haar de kans om zichzelf te ontwikkelen en zelfvertrouwen te hebben.

Keep on smiling!