Tiernnadrui

Een liefdesbrief de maand oktober

Oktober, dit magische moment in het jaar. Net voordat de bomen echt kaal zijn, lijkt de wereld een pauze in te lassen. De herfst is dan op haar prachtigst: diep goud, vurig rood, en de dagen die merkbaar korter worden. Dat vind ik heerlijk. Het is niet de hectiek van de zomer of het frisse optimisme van de lente; dit is de tijd waarin het donker de wereld zachtjes begint te dempen. Als een dik deken over de dagelijkse ruis. En soms, heb ik die zachte demping gewoon nodig.

Kijk naar de bomen: ze staan op hun allermooist. Ze pronken nog even fier met hun vurige kleuren, alsof ze een laatste groet brengen voordat ze de overgave accepteren en zich voorbereiden op het afscheid nemen.

Het veranderende licht is fascinerend. De zon staat lager, haar gloed is minder fel en dwingend, maar eerder zacht en honingkleurig. Overdag hangt er soms een mysterie: de ochtendmist die traag optrekt, waardoor de horizon verdwijnt en enkel de geur van natte aarde en houtrook overblijft. Zodra de zon begint te zakken, valt die zachtheid over de wereld. De kleuren vervagen in een rijk, gedempt palet dat de stilte aankondigt. De aarde trekt zich terug, de ruis van de groei is voorbij. Ze wacht.

Als er één kleur is die dit hele seizoen kan samenvatten, dan is het wel oker. Niet het schreeuwende rood, of het vrolijke geel. Oker is de rijke, gebakken kleur die de wereld krijgt zodra de herfstzon begint onder te gaan. Het is de rustige belofte dat alles wat nu tot stilstand komt, veilig opgeborgen wordt.

De herfst is de ultieme periode voor een boswandeling. Geen strakke wandeling met een doel, maar eerder een dwalen en observeren. Het ideale moment om in stilte de kleine bosbewoners, die zich klaarmaken voor de winter, bezig te horen. De stilte van het bos klinkt nu anders dan in de zomer. Het is het knisperen van de bladeren onder je voeten, dat bijna klinkt als zacht, geritmeerd fluisteren. De bomen, met hun kortere “werkdagen”, staan statig en kalm. Je loopt er rond in een soort natuurlijke, geluidsdichte bubbel, omarmd door de geur van vochtige aarde, paddenstoelen en dennennaalden.

Buiten het dwalen, is het de tijd voor het rapen van herfstvruchten: denneappels, kastanjes en eikels. En natuurlijk, in de aanloop naar november, is er de aanzet naar Samhain (of het commerciële Halloween). Oktober is hierdoor niet enkel de mooiste herfstmaand, maar ook de griezelmaand. Ideaal voor een goeie griezelfilm! De decoratie in huis krijgt nu niet alleen de diepe herfstkleuren, maar ook de griezelige details. Van feloranje pompoenen tot hoed dragende doodshoofden. Donkere kaarsen brengen extra sfeer in schalen met oranje, rode en gele details.

’s Ochtends moet je een jas aan bij vertrek, overdag heb je het te warm met die gezellige trui die je besloot aan te trekken (oké, dat is minder aangenaam), en ’s avonds kom je toch met koude wangen thuis. Dit maakt de beloning des te groter: genieten van een heerlijke, stomende kop warme chocomelk of thee, rustig onder een dekentje in de zetel.

Het lege doek in mijn hoofd.

Als creatieve generalist (dat vat mijn veelzijdigheid het beste samen) leef ik voor die high: de creatieve overdrive. Het voelt alsof iemand een kraan in mijn hoofd opendraait en de ideeën beginnen te stromen.

De energie lijkt eindeloos, ik word meegesleurd door alweer een nieuw project. Onstuitbaar. In die periodes lééf ik echt. Het is de uitbarsting van een vulkaan, de orkaan die een prachtig nieuw landschap achterlaat.

En dan… dan komt de stilte.

Het is niet gewoon moe zijn. Het voelt eerder alsof niet alleen de kraan werd dichtgedraaid, maar de hele watervoorziening is afgesloten. Het ene moment zit je hoofd vol kleurrijke schetsen, to-do-lijsten van honderd punten en een constante buzz van nieuwe concepten. En dan, plots, staar je naar een scherm (of een boek) en is er alleen… het lege doek in je hoofd.

De prijs van de creatieve orkaan: creatieve vermoeidheid. De wereld ziet het (al dan niet afgewerkte) project, maar niet de compleet uitgeputte, door schuldgevoel geplaagde persoon die achterblijft. De stem in je hoofd fluistert: “Je hebt tijd! Schrijf nu een nieuwe blog! Begin aan dat nieuwe project!” Maar het lukt niet. Je wilt wel, maar je brein is een bibliotheek waar alle boeken op de grond liggen. En die moeten eerst één voor één terug in de rekken.

Die stem die roept dat je lui bent omdat je niet non-stop blijft produceren? Die mag je gerust negeren. Soms is oppervlakkig zijn juist een diepgaande daad van zelfzorg.

Want als we erkennen dat de energie die we verbruiken tijdens een creatieve overdrive even zwaar kan voelen als het lopen van een marathon, dat we onze mentale spieren gescheurd hebben en ons zenuwstelsel op overdrive staat, dan beseffen we dat we geen “beetje pauze” nodig hebben, maar tijd voor diep herstel.

Ondanks dat ik nu deze blog schrijf, zou je me op dit moment geen taak moeten geven die mijn volle creativiteit vereist. Je krijgt dan waarschijnlijk een blik ergens tussen een moordenaar en een natte dweil. Ik lach erom, maar het is gewoon zo. De beste ideeën ontstaan niet onder dwang, maar juist in de stilte, als de as van de vulkaanuitbarsting even mag bezinken.

Hoe vul je dat lege doek in je hoofd weer met frisse energie? Geduld. Erken de chaos. Accepteer dat sommige projecten even stilvallen of misschien nooit afgemaakt worden. Druk op de echte helende pauzeknop en doe eens lekker iets oppervlakkigs. We hoeven nu geen antwoorden te vinden op grote levensvragen. Kijk een domme serie (of schrijf over niets), speel een videogame, of lees een fictieboek zonder enige educatieve waarde (misschien zelfs eentje vol taalfouten, gewoon omdat het kan). Ons brein heeft soms simpele input nodig. Zo kunnen we resetten en de oververhitte draden ontwarren. We hebben veel emotionele en intellectuele ballen in de lucht gehouden; soms moeten we ze gewoon even laten vallen.

Creëer iets zonder doel. Teken een banaan met een snor. Bak iets waarvan je weet dat het niet gaat lukken (en eet het met plezier op). Door te creëren voor het pure plezier van het creëren, bouwt je stroom zich weer langzaam op. Zonder de druk dat het een meesterwerk moet worden.

En zo respecteren we onze eigen cyclus, wetende dat de volgende creatieve high weer komt. Want die komt altijd terug, soms sterker en helderder. We leren telkens opnieuw te herstellen. De rust is geen onderbreking van ons creatieve leven, maar een essentieel onderdeel. Het lege doek is nodig om straks weer met de mooiste kleuren gevuld te worden.

Deze blog heb ik geschreven omdat ik mezelf heb voorgenomen minstens één blog per week te posten. En ja, soms ontstaat er iets uit pure overdrive, en soms is het gewoon even tijd voor een domme serie. Beide zijn helemaal oké.

Tiernnadrui | Cynthia

Too much love will kill You

Dit nummer van Queen galmde gisteren, misschien nét iets te luid, door de boxen in de auto. Het was lang geleden dat ik het nog gehoord had. Het algoritme van Spotify kan ons soms toch nog verrassen😉.

Telkens als ik het nummer hoor, blijft er één zin in mijn hoofd hangen. Zo’n zin die kippenvel bezorgt.

“I feel like no one ever told the truth to me
About growing up and what a struggle it would be.”

Oké, Brian May schreef dit over een liefdesdilemma, maar die zin is toch veel universeler? Geen enkele volwassene kan een kind echt waarschuwen voor hoe hard en complex het volwassen leven soms is.

Is er iemand die ooit werd verwittigd over hoe eenzaam het kan voelen? Niet op de manier van “geen vrienden hebben”, maar op de manier van écht niemand kunnen uitleggen wat je ziet, voelt en weet. Als kind kregen we allemaal de handleiding van een “zo normaal mogelijk leven”: werken, trouwen, huisje, tuintje, boompje… Maar niemand waarschuwt je dat jouw eigen handleiding er totaal anders uit kan zien.

Ik werd in elk geval niet voorbereid op het feit dat mijn neurodiverse brein voor een superzware, kleurrijke en buitenmaatse handleiding zou zorgen. Dat mijn sensitiviteit niet zomaar een eigenschap is, maar een fulltime job in energiebeheer. Dat mijn heks-zijn, mijn intuïtie en mijn verbondenheid met cycli me soms in een spagaat zouden zetten tussen mijn innerlijke wereld en mijn professionele, aardse rol. De strijd gaat niet alleen over het overwinnen van de buitenwereld.

De diepste worsteling is ontdekken dat je je eigen grootste leugen leeft. Het moment waarop je beseft dat de persoon die je dacht te moeten zijn voor je carrière of omgeving, slechts een schaduw is van wie je werkelijk bent.

En toch… zit er in het nummer ook een bevrijdend inzicht. (Jullie dachten al dat ik hier een depressieve blog aan het neerpennen was, hé? 😉) De liefde doodt je niet, maar de voortdurende façade wel.

We zijn allemaal artiesten en architecten van een deel van ons eigen innerlijke lijden, door krampachtig vast te houden aan de “normale” handleiding die we meekregen (van onze voorouders). We denken dat we onszelf moeten verkleinen of bewijzen om in de wereld te passen. Maar het moment dat we stoppen met die schaduw te zijn, is het begin van bevrijding. Angstaanjagend, maar bevrijdend.

De sleutel? Het omarmen van die complexe, buitenmaatse handleiding. Mijn sensitiviteit is geen energievreter, maar een innerlijk kompas. Mijn heks-zijn is geen spagaat; het is een vermogen om mijn keuzes en mijn leven te verankeren in de cyclische waarheid van het bestaan, in plaats van in de lineaire eisen van de maatschappij.

De “struggle” (waar Brian May het over heeft) is de weg naar onze eigen bevrijding. Door trouw te blijven aan de stem die fluistert wat we zien, voelen en weten (ook al begrijpt niemand anders het) transformeren we de leugen in onze meest krachtige, authentieke waarheid.

Het is een helse rit, met vallen en opstaan, maar het is onze eigen rit. En stiekem hoop ik ook dat deze blog jullie allemaal aanzet tot het nummer nog eens loeihard te luisteren.

Warme groet,
Cynthia