De voorlaatste bloganuary. Eigenlijk wel een mooie vraag.
Ik denk niet dat ik meer tijd spendeer aan terugblikken dan aan vooruitkijken. Het verleden is als die ene rare knuffelbeer in je kast – het maakt deel uit van je verzameling, en elk moment heeft bijgedragen aan de eigenaardige persoon die je nu bent. Vandaag bepaalt wie we morgen worden, en dat is als een soort mysterie dat we nog moeten uitpakken. Soms is het gewoon heerlijk om in het verleden te duiken, als een soort tijdmachine voor herinneringen. Mijn allereerste blogberichten hier waren een soort wandeling door mijn geheugen, als een greatest hits-album van schakelmomenten die me zijn bijgebleven. Maar, rustig aan, mijn hoofd is geen spookhuis van constant ronddolende herinneringen.
En dan hebben we het over de toekomst – dat mysterieuze gedeelte waarin we nog geen gebruiksaanwijzing hebben ontvangen. Vooruitkijken naar zaken die we nu nog niet kunnen voorspellen? Dat voelt een beetje als een film zonder ondertiteling – je begrijpt er geen snars van en het veroorzaakt alleen maar angsten en verwachtingen. Angsten voor dingen die we misschien niet eens tegenkomen, en verwachtingen die we waarschijnlijk net zo snel zullen laten varen als onze pogingen om eenhoorns te trainen. Dat betekent niet dat we onze kop in het zand moeten steken als een struisvogel op vakantie. Vooruitkijken is handig, als een soort GPS voor je ambities, om te weten welke afslag je moet nemen op de snelweg van het leven.
Jullie snappen het al, mijn persoonlijkheid zoekt hier weer naar een soort balans tussen verleden en toekomst. Tussen wat was en wat zal zijn. Maar laten we eerlijk zijn, het heden is toch wel de rockster van het moment. Het is veel leuker om bewust te genieten van het hier en nu zonder te dagdromen over vorige week, je smartphone te vereren of je zorgen te maken over wat er volgende maand misschien zal gebeuren.
Ja, we moeten vooruitkijken om een soort levensvisie te creëren, en ja, we moeten achteromkijken om te leren van de flaters uit het verleden. Maar bovenal moeten we nu leven alsof het een groot feest is. Voelen, beleven, genieten – vooral bij eerste keren. Herinner je je die allereerste keer dat je een moelleux aanprikte met je dessertvorkje, de chocoladesaus als een waterval zag stromen, een hap nam en de smaken je mond lieten dansen? Op geen enkel ander moment smaakt een moelleux zo hemels als op dat specifieke moment. Jammer toch als je die herinnering hebt verpest door te mijmeren over het verleden, te scrollen op je smartphone, of je hersenen te pijnigen over wat er volgende week op je pad komt.
Tiernnadrui 