Tag archief: avontuur

Toetsenbord obsessie 2.0

De Grote Toetsenbordjacht: Een Klikkend Avontuur! ⌨️✨

Het is zover! Na een epische zoektocht, kan ik het eindelijk van de daken schreeuwen: ik heb een nieuw toetsenbord! En nee, het is niet dat Redragon-exemplaar met die “fairy sound” waar ik zo van droomde (blijkbaar een mythisch wezen in de Azerty-wereld).

Na mijn vorige blogpost dook ik diep in de wondere wereld van de artificiële intelligentie. Ik voerde dagenlang gesprekken met Gemini (Google’s AI – die toch al alles over ons weet, toch?), over hét perfecte toetsenbord voor mij en, belangrijker nog, waar ik het kon vinden.

Op een gegeven moment kwamen we tot de conclusie: ik moest een barebone kopen. Een toetsenbordgeraamte, zeg maar? En dan apart de switches (die het dichtst bij mijn droom-klikgeluid zouden komen) en keycaps. Klinkt gaaf, maar mijn portemonnee begon al te huilen bij het idee van die prijzen. 💸

Dus, ik voerde minstens vijf verschillende merken en series van toetsenborden aan Gemini, met de brandende vraag: “Leunt dit aan bij mijn eisen?” En weet je wat? Ik kreeg heel vaak een keiharde ‘nee’. Nochtans, ik had maar vier bescheiden eisen:

  • AZERTY (De Mount Everest van toetsenbordvereisten, want de hele mechanische-toetsenbordindustrie lijkt enkel Qwerty te kennen!)
  • RGB-verlichting (Voor een beetje disco op mijn bureau! 🕺)
  • Clicky sounds – oftewel: zalige aanslagfeedback.
  • Hot swappable (Voor als ik me toch bedenk, of als mijn buren klagen over de herrie 😉).

Bij bijna elk toetsenbord dat ik aan Gemini voorlegde, sneuvelde er wel één of twee van mijn eisen. “Linear en niet hot swappable,” klonk het dan. “Geen clicky sound, want de switches zijn verkeerd.” En vooral: “Geen AZERTY-versie beschikbaar.” Frustrerend!

Tijdens ons hele gesprek bleef Gemini maar webshops voor me opspeuren. Tot ze (noemen we Gemini een ‘ze’? Voor mij is ze vrouwelijk en superbehulpzaam!) plots met een juweeltje op de proppen kwam: een fysieke winkel én webshop in Aartselaar! Een Belgische webshop, gespecialiseerd in toetsenborden! Mijn hart maakte een sprongetje. Hier móést ik toch Azerty vinden?

En ja hoor! Na wat slim filteren in de webshop, verscheen daar het toetsenbord dat ik nu met zoveel liefde aan het beklikken ben voor deze blog. Oh, dat zalige klikgeluid tijdens het typen! 😍 Alhoewel, ik denk dat ik voor de spatiebalk een switch ga zoeken die iets minder feedback geeft. Het is een prachtig wit toetsenbord met een heerlijk nostalgische uitstraling, en die RGB-verlichting is helemaal instelbaar – het RGB-licht reageert als je een toets indrukt. En het beste van alles: het is hot swappable! Dus als het geklik me ooit begint te storen (want ja, er zijn periodes dat ik een stil toetsenbord wil), kan ik het gewoon aanpassen. Hoe handig is dat?!

Dus hier zit ik dan, met mijn gloednieuwe Ducky Zero 6108 toetsenbord, in de ultieme Azerty-uitvoering. Het weegt best wat, dus het is niet echt een reismaatje, maar hé: het staat wel rotsvast op mijn bureau. En dat is ook wat waard!

Verloren gelopen

Toen ik in het vijfde leerjaar zat heb ik eens een woensdagnamiddag doorgebracht bij mensen die ik niet kende. Ze hadden me wenend aangetroffen omdat ik verloren gelopen was toen ik van school naar huis ging.

Die dag moest ik met “de rij” mee.

Ik zat al jaren op dezelfde school. Het was het eerste schooljaar dat ik daar alleen school liep, zonder mijn zussen. Mijn zussen gingen intussen allebei naar de middelbare school. Ik moest dus alleen naar huis gaan als mijn papa mij niet kon komen halen. Er was tot ongeveer halverwege begeleiding. Een juf of een meester bracht leerlingen tot aan een plein met bushaltes. We noemden dat “de rij”.

Die dag moest ik met “de rij” mee. Vanaf daar kon ik te voet verder, helemaal over straat. Of het metrostation induiken en aan de andere kant terug boven komen waardoor ik de drukke baan niet over moest. Als het regende kon ik ook de bus nemen, de bushalte om af te stappen was niet ver van waar we woonde. De straat oversteken ongeveer.

Het regende, daarom nam ik de bus. Op woensdagmiddag nam ik die bus eigenlijk niet graag omdat die overvol zat met tieners en mensen die nog verder door moesten. Maar ja, regen. De bus zat nog extra vol door de regen natuurlijk. Ik stond ergens geplet tussen allemaal mensen en kon niet op de bel duwen om de halte aan te vragen. Ik wist dat de volgende halte niet ver af was, dus waagde een nieuwe poging. Maar de bus reed verder door. Sloeg de halte over. Vijf minuten later hield hij halt en er stapte een heleboel mensen uit. Ik stapte mee uit en wou naar de halte voor dezelfde lijn in omgekeerde richting gaan om zo terug naar huis te keren.

Een oud dametje kwam langs en vroeg me wat er aan de hand was.

Maar ik kende het daar helemaal niet, en het was een ingewikkeld kruispunt, een soort rotonde. En al gauw wist ik niet meer welke kant ik op moest. Ik bleef stappen en kwam een bushalte tegen. Ik keek op het bord waar de nummers van de bussen op stonden en zag dat bus 53 er niet stopte. Ik wist helemaal niet meer wat te doen. In die tijd liepen we nog niet rond met GSM’s of Smartphones. Dus ben ik op het bankje gaan zitten en beginnen wenen.

Een oud dametje kwam langs en vroeg me wat er gaande was. Ik deed mijn uitleg. Ze hield een andere dame tegen die rondliep met twee kinderen. Deze dame nam me mee naar huis. Ik kon niet anders, ik wist niet hoe ik anders zou thuis raken. Van daar belde we met de vaste lijn naar huis. De dame legde mijn papa uit wat er aan de hand was en probeerde uit te leggen waar ze woonde. De GPS was ook nog niet ingeburgerd.

Ik heb daar een boterham gekregen en de namiddag met de oudste dochter gespeeld, die een paar jaar jonger was dan ik. We hebben gekleurd, met de barbies gespeeld, mekaars haar gevlochten. Tot mijn papa aanbelde en ik eindelijk naar huis kon.

Alweer een avontuur rijker.

Keep on smiling!