Leiderschap met een Spirituele Twist

De werkdruk kan soms overweldigend voelen. Als ik aan het einde van de werkdag volledig leeg ben, voel ik mij niet de beste leider die ik kan zijn voor mijn team. Jarenlang leefde ik met twee compleet gescheiden persoonlijkheden: de ‘zakenvrouw’ op het werk, en de spirituele vrouw die dankzij haar heksenidentiteit in evenwicht bleef. En eerlijk gezegd, wie heeft dat niet? We passen ons allemaal aan de omgeving aan. Thuis zing je misschien keihard en vals mee met de radio omdat muziek je energie geeft. Op de werkvloer houd je het bij stilletjes onopvallend neuriën, toch?

Toen ik de kans kreeg om de rol als teamleader achter mij te laten en manager werd, begon deze manier van doorgaan echter te wringen. De complexiteit nam toe; naast mijn natuurlijke coachende competenties, moest ik er nieuwe ontwikkelen. De menselijke kant van leiderschap werd op een andere manier belangrijker. Ik voelde dat ik meer moest bieden dan wat enkel de zakenvrouw kon. Ik ging op zoek naar manieren om mijn beide persoonlijkheden te verzoenen, om nog authentieker te zijn in mijn rol. Het was dan ook een geschenk toen ik de kans kreeg om deel te nemen aan het opleidingstraject rond sensitief leiderschap.


Thuiskomen in Leiderschap

Dit opleidingstraject voelde eigenlijk een beetje als thuiskomen. De trainster, Ann Baeke, die ook uitstekende boeken over dit thema heeft geschreven, was absoluut niet bang om de zachte, menselijke kant te verkennen in de groepsopleidingen. Met name de ‘check-ins’, waarbij écht wordt geluisterd naar wat er op dat moment bij iemand speelt, heb ik vrij snel op mijn manier geïmplementeerd als meetingstarter in mijn eigen vergaderingen met teamleaders.

Ik kreeg ook de kans om te ervaren hoe ik de dag kon onderbreken voor meditaties en ademhalingsoefeningen om weer even tot mezelf te komen. Iets wat ik buiten mijn werk al bijna mijn hele leven doe, en waarvan ik nu besefte: waarom eigenlijk niet op kantoor? Als de concentratie wegzakt en je toch tien minuten pauze neemt, waarom dan niet mediteren? Er zijn genoeg plekjes in ons gebouw waar dat kan, en op thuiswerkdagen heb ik alles bij de hand.

Het besef dat je niet alleen staat in je rol was ook enorm versterkend. Dat je niet de enige manager bent met die sensitieve kant; die kant die oprecht wil en kan luisteren naar wat er speelt bij mensen en mee op zoek gaat naar oplossingen. Of die op buikgevoel kan aanvoelen dat een project enkel zal slagen als we bepaalde elementen toevoegen. Of dat je niet de enige bent die op de werkvloer rondloopt en aanvoelt dat de energie van een medewerker verschoven is en je best even tijd neemt voor een babbel. Dit besef was echt een gamechanger!


Het Aha-Moment: Bouwen op Authentieke Kracht

Het ware ‘aha-moment’ kwam tijdens één van de individuele coachingsessies die Ann ons aanbood. Daar, in een diepgaand gesprek, realiseerde ik me dat ik mezelf als nieuwbakken manager helemaal niet opnieuw hoefde uit te vinden. Ik had immers al de juiste fundamenten: mijn jarenlange ervaring als coachende en intuïtieve teamleader. Die bagage hoefde ik absoluut niet overboord te gooien en achter me te laten. Tijdens die sessie werd het kristalhelder: ik kon juist verder bouwen op wie ik al was. Mijn natuurlijke neiging tot coachen, mijn empathie en mijn intuïtieve aanpak waren geen zwaktes die ik moest camoufleren, maar juist krachten die mijn leiderschap als manager zouden versterken. Het voelde alsof ik mezelf eindelijk de toestemming gaf om mijn ‘persoonlijkheden’ – de zakenvrouw, de sensitieve leider én de spirituele heks – te omarmen als één geheel. Dit inzicht was bevrijdend en geeft me tot op de dag van vandaag een boost om mijn eigen, authentieke leiderschapsstijl te ontwikkelen.


Sensitieve Leiders: De Nieuwe Golf?

Ondanks deze bevrijdende inzichten en de groeiende erkenning van de kracht van sensitief leiderschap, besef ik nog steeds dat wij, de sensitieve leiders, in de minderheid zijn in de bedrijfswereld. We zijn vaak de buitenbeentjes – degenen die (nu nog) anders denken, anders voelen en anders leiden. Maar eerlijk gezegd? Ik vind dat helemaal niet erg. Als ‘heks’ en als iemand die altijd haar eigen pad heeft gevolgd, ben ik gewend om een buitenbeentje te zijn. Het is juist in die unieke positie dat mijn kracht ligt. Bovendien weet ik dat ik niet alleen ben. Er is een bloeiende community van sensitieve leiders die, net als ik, klaar zijn om hun plek op te eisen en de bedrijfswereld te transformeren. Want geloof me: we zijn hier, we bestaan, en we zijn klaar om het roer over te nemen – op onze eigen, empathische en intuïtieve manier.

Nog nooit maakte we dit mee.

Even geen tijd voor randactiviteiten buiten het werk. De overstromingen van 14 en 15 juli zorgen voor een drukte van jewelste. Lange werkdagen, extra werkdagen. Voor het eerst in mijn loopbaan gewerkt op een zondag!

Het eerste wat dan weg valt in deze periode zijn de zelfzorg momenten, het bloggen, het creatief bezig zijn, de hekserij, … Maar vandaag een rustige zondag. Ook al zagen we gisteren alweer berichten verschijnen van nieuwe overstromingen. Katten om morgen te geselen.

Op 10 juli hebben we mijn papa zijn 70ste verjaardag gevierd met een “verrassingsfeestje”. We hadden hem uitgenodigd en gezegd dat het voor onze huwelijksverjaardag was. Er stiekem voor gezorgd dat mijn zussen enzo hier waren. Zalig om zijn gezichtsuitdrukking te zien op het moment dat hij door had dat we allemaal bijeen waren om zijn verjaardag te vieren. En dan de week erna was ik ziek, hebben jullie in mijn blog “ziek” kunnen lezen natuurlijk.

Ondertussen heb ik ook mijn examen afgelegd van de “Mindfulness Coach” cursus. Nu aan het wachten op het attest. Ik kreeg al een mail van de lesgeefster dan ik erdoor ben. Dus éénmaal het attest ontvangen kan ik me officieel een mindfulness coach noemen. Dat in een periode waar bewust leven en in het nu leven eigenlijk nodig is, maar niet lukt door de werkdruk. Al neem ik mijn pauzes, elke dag, want het is nodig. Hoe minder pauze je neemt, hoe meer je bezig blijft met het werken, hoe minder productief je wordt.

Daarom ook dat ik nog steeds grapjes maak naar mijn medewerkers toe, tijdens het werken zelf. Gewoon even een skypeberichtje sturen en vragen of ze mijn concentratie niet langs hun raam hebben zien passeren. Het zorgt voor een lach, het zorgt voor een kort moment van afleiding. Het zorgt voor nieuwe moed om aan het volgende dossier te beginnen.

We zijn nog steeds voornamelijk aan het telewerken, wat bij zo een grote crisis toch moeilijker maakt om de dynamiek staande te houden. Je kan niet eens langs lopen voor een schouderklopje, of snel de koppen bijeen steken om een dossier uit te pluizen. De drempel om iets te bespreken is net iets groter, want je moet ofwel een gesprek inboeken, of iemand aanspreken zonder dat je echt weet of die beschikbaar is. Maar ieder van ons doet zijn uiterste best. Zoals ik deze week al enkele keren tegen mijn team heb gezegd: sommige doen meer dan wat van hen verwacht kan worden. En dat is iets waar ze absoluut fier op mogen zijn. Ik ben trots om deel uit te maken van een dienst waar ondanks alles er altijd mensen zijn die denken aan de mensen achter het klantennummer en zich ten volle geven om mensen verder te helpen.

Toen telewerk nog niet de norm was brachten we regelmatig gezonde en minder gezonde snacks mee naar de hoofdzetel om elkaar een hart onder de riem te steken. Dat is nu ook moeilijker. Er kan achteraf beloond worden met aan drink en dergelijke, maar je mist toch het momentum door in het heetst van de storm niet te kunnen ludiek belonen. Uitgezonderd virtuele schouderklopjes.

But we keep on smiling!