Brief naar mijn 16-jarige ik

Tijdreizen. Als tijdreizen zou bestaan, zou je dan terugkeren naar een bepaald punt in je leven om jezelf te verwittigen van wat komen zal? Denk je dat het zou helpen om fouten die je gemaakt hebt niet meer te maken? En mocht je terug gaan, of jezelf kunnen verwittigen voor de toekomst. Naar welke leeftijd zou je dan gaan? Wat zou je vertellen? Hier volgt mijn brief naar mijn 16-jarige ik.

Lieve Tiernnadrui,

Ik spreek je aan met “lieve” want lief dat ben je. Lang ga je denken dat dat de enige omschrijving is die aan je gegeven wordt, maar je bent zo veel meer dan dat. Je wordt zoveel meer dan dat.

Ik ga je niet vertellen welke keuzes je moet maken. Want deze keuzes bepalen wie ik ben in 2021. Graag geef ik je wel een tip die je in het achterhoofd moet houden en dat is de volgende: je kunt niet voor iedereen goed doen. Dus voel je zeker niet schuldig wanneer je eens nee zegt of voor jezelf kiest. Wat ik wel wil doen is even een deur open zetten naar je toekomst, zodat je beseft dat het echt wel allemaal goed komt.

Een spoiler over je leven dat ik je zeker wil mee geven is dat je in je 25ste levensjaar in het huwelijksbootje stapt. Stop dus maar gauw met verkondigen dat je nooit gaat trouwen en alleen gaat eindigen in een klein appartementje in Brussel. Samen met je echtgenoot (ja ja, wen er maar aan) overwinnen jullie zware obstakels waarmee jullie jullie liefde voor elkaar bevestigen. En oh ja, een prachtige dochter staat ook op het lijstje van wat je in de toekomst zal hebben.

Even nadenken, waarover kan ik je nog spoileren zonder je te veel te beïnvloeden. Ik weet het. Dat gebouw, waar je van droomt in te gaan werken. Die toren dat uitkijkt op de Nieuwstraat in Brussel. Well, hello little witch, you made it ;-).

Zoals je ziet, bereik je veel in de 22 jaar die ons scheiden van elkaar. Stop dus zeker niet met dromen. Omarm je innerlijke heks, want jezelf accepteren zorgt voor het uitkomen van de spoilers die ik je mee geef. En besef dat heel binnenkort het leven je begint toe te lachen. Die positiviteit die je als kind had komt terug en opent deuren voor je. Je zult prachtige mensen leren kennen, die je bijstaan om deuren te openen, om doelen te bereiken. En jij op je beurt gaat mensen bijstaan. Op het pad dat je bewandelt ga je zoveel mooie mensen tegen komen die het beste met je voor hebben. En soms, heel soms, ga je dat te laat beseffen.

Binnen 22 jaar, lieve Tiernnadrui, gaat “lief” niet meer het enige woord zijn om je te beschrijven. Binnen 22 jaar wordt je omschreven als sterk, behulpzaam, veerkrachtig, empathisch, betrokken, … . En, oh ja, voor ik het vergeet, dat zelfvertrouwen dat komt er ook aan, met de nodige hoogtes en laagtes. Het allerbelangrijkste stop niet met je intuïtie te volgen, je buikgevoel heeft zelden ongelijk.

Blessed be,

Tiernnadrui

Beste lezers, wat zouden jullie tegen mijn 16-jarige ik nog willen zeggen? Ik lees het graag in de reacties.

Keep on smiling!

Fotomaandag 17 mei 2021

Wat ging de week snel voorbij. Ook moeilijk om drie foto’s te kiezen die mijn week samenvatten. Heb enkele mooie momenten gehad die de moeite waard zijn om bij te blijven stil staan.

Foto 1

Woensdag, mijn “mental health day”. Rond de middag mijn dochter van school gaan halen. Normaal parkeer ik iets verder van school, in een stuk straat waar je gemakkelijk een u-bocht maakt. En op woensdag is het nog beter om op de parking van het zwembad te gaan staan. Omdat alle scholen in de omgeving op hetzelfde uur gedaan hebben. Uit verstrooidheid reed ik toch tot aan het schoolgebouw. Er was een open parkeerplaats redelijk dichtbij. Natuurlijk, daar kon ik niet terugdraaien dus moest ik volledig het centrum door. In de file gestaan. Het volledig centrum staat op woensdagmiddag geblokkeerd. Wel goed gelachen omdat ik de foute beslissing nam. En meteen begrepen waarom mijn echtgenoot echt aan het zwembad gaat staan op woensdag.

Foto 2

Vrijdag, in de voormiddag mijn dochter bij haar vriendje gaan afzetten. Dan doorgereden naar mijn papa waar ik dit boeddhabeeldje mee kreeg. Ik herinnerde mij een bronzen beeldje dat vroeger altijd in de living stond. Wist niet dat hij er ook nog een in steen had staan. Past wel mooi in ons interieur. Toen ik thuis kwam was PostNL al langs geweest met mijn Chakra Gift Set van The Light House. Ik vind de combinatie van de chakrasteentjes en kaars met het Boeddhabeeldje wel iets hebben. Denk dat ik wel nog op zoek ga naar een bergkristal en een Amethyst om er een gouden driehoek van te maken.

Foto 3

Op pad met mijn dochter. Oorspronkelijke bedoeling: naar de Ava gaan voor decoratie. Regelmatig verander ik de decoratie in huis. Aangepast aan de seizoenen en de feestdagen / periodes. Voor de zomer heb ik vrij weinig liggen. Toen ik klaar was met de stukken te wisselen waren we beetje ontgoocheld. Niets fris, altijd hetzelfde. Dus eens nieuwe spulletjes gaan halen. Terug in de auto wou mijn dochter nog naar de Shop for Geeks. Volgens Google is die in de Kattestraat in Aalst. Helemaal voor niets tot daar gewandeld, want die is daar helemaal niet meer. De Fnac binnen geglipt, daar is deze foto getrokken. Mijn dochter die moeite heeft om te kiezen aan welk K-Pop album ze haar gespaarde zakgeld zal spenderen. Over het verkeerd rijden en de onnodig afgelegde kilometers en de hierdoor voorzaakte slappe lachbuien zal ik niet uitweiden.

Nu bedenk ik mij net… helemaal naar de Ava gereden in Aalst terwijl ik al enkele weken zin heb om te gaan snuisteren in de Kringloopwinkel. Zal voor één van de komende weekends zijn.

Keep on smiling!

Appels en Smarties

Mijn verjaardag is midden maart. Zij die een Katholieke opvoeding genoten weten dat dit midden in de “vasten” is. In het lager onderwijs was het (en is het?) de gewoonte om met je verjaardag iets te trakteren.

Tijdens de Vastenperiode verjaren was op dat gebied geen pretje, iedereen bracht voor zijn verjaardag snoepgoed mee, of cakes en dergelijke. Maar toen ik jarig was mochten we 40 dagen lang niet snoepen. Mijn mama loste dat op door een beetje vals te spelen. De eerste jaren van de lagere school kreeg ik appels mee en tubes Smarties. Zo was het gezond, maar was er toch iets van snoep mee.

In het tweede leerjaar werd ik door mijn papa naar school gereden met mijn zak appels en Smarties. Vlak voor de eerste speeltijd maakte de juf tijd om uit te delen. In een eerder blog vertelde ik al over de tweeling van de juf van het eerste leerjaar. De tweeling zat toen nog in mijn klas. Eén van de twee lustte geen appels en wou absoluut twee doosjes Smarties. Ik gaf dus mijn eigen doosje aan haar. En ging na het school terug naar huis met mijn twee overblijvende appels en zonder Smarties voor mezelf.

Enkele dagen later sprak juf M me aan op de speelplaats, ze was boos omdat ik die ene tweelingzus twee doosjes Smarties had gegeven en geen appel. Waarom had ze geen recht op een appel? Er was niets tegen in te brengen. Ze geloofde niet dat haar dochter op mijn gevoelens had ingespeeld om toch meer snoep te krijgen. Of het was gewoon gemakkelijker om mij te straffen in plaats van haar eigen kinderen?

Ben ik achteraf nog altijd te braaf gebleven voor anderen? Tuurlijk, het zit gewoon in mijn nature. Ik zal eerst de andere proberen plezieren voor ik aan mezelf denk. En dat speelt in mijn nadeel, want je kan niet iedereen plezieren. Het heeft er wel voor gezorgd dat ik de jaren daarna geen snoepgoed meer wou meenemen naar school tijdens de vaste. Mama moest dan steeds wafels of een cake bakken.

Toen mijn dochter, midden in de grote vakantie geboren werd dacht ik: “Jep, geen school – trakteer – perikelen”. Tot ze op de kleuterschool kwam en de juf zei dat ze op het einde van het schooljaar mocht trakteren voor haar verjaardag. Mijn dochter haar verjaardag werd dus enkele jaren twee keer gevierd. Ze heeft gelukkig nooit een gelijkaardige situatie moeten meemaken. Sowieso beperkte de school enorm wat er getrakteerd mocht worden. Geen chocolade en frisdrank en dergelijk. Maar ook niets uitbundig. Liefst budgetvriendelijk zodat kinderen met ouders die minder aan die zaken kunnen spenderen niet uitgesloten werden. Geen jaloerse kindjes. Eigenlijk wel een mooie evolutie.

Keep on smiling!