Tiernnadrui

Ziek

Ik had vorig weekend een paar blogconcepten in mijn hoofd zitten dat ik door de week zou schrijven. Gezien de lessen mindfulness coach er door zijn en ik wacht op het resultaat van het examen, heb ik toch terug wat meer tijd.

Maar zondagnacht besliste mijn lichaam er anders over. Rond 2 uur ’s nachts werd een emmer (om niet iedereen wakker te maken in het appartement, koos ik voor de emmer en niet het WC) mijn beste vriend, en die bleef dat tot de maandag namiddag.

Ik dacht, iets verkeerd gegeten dus zal wel vlotten. Eén dagje ziekte doorgegeven op het werk, en in mijn hoofd zou het dinsdag wel weer gaan. Wel dinsdag kon ik naar de dokter want ik voelde me helemaal niet goed. Fysiek als mentaal helemaal uitgeblust. Nog altijd misselijk, koortsig en pijn in mijn buik. En dat gevoel bleef de hele week. Eten, niet eten, water drinken, het veranderde niets aan dat lichaam dat zich ziek voelde.

Vandaag is de eerste dag dat ik me beter voel. Nog doodop dat wel. Maar ik ben al terug mens, en net iets meer aanspreekbaar ook. Met ineens downs waar alles rondom mij te veel wordt en ik terug misselijk ben. Maar het gaat over, gewoon even rustig proberen worden. En het schuldgevoel negeren.

Het schuldgevoel? Jeps, ik werk op de dienst schade van een verzekeringsmaatschappij. En met die verschrikkelijke overstromingen komt er ook verschrikkelijk veel werk op mijn collega’s af. En ik ben afwezig wegens ziekte. Dat zorgt dus voor een schuldgevoel. De voorbije jaren was mijn gemiddelde ziekteperiode 2 dagen per jaar (meestal migraineaanvallen). Nu ben ik voor de derde keer ziek sinds 2021 startte en dan ineens ook een volledige week. Een pech jaar dus.

But keep on smiling!

Straf uitzitten om er bij te horen.

In het zesde leerjaar heb ik eens een “straf” ondergaan gewoon omdat ik er eindelijk eens bij zou horen.

Tijdens een speeltijd besloten een paar kinderen van de klas een leerling uit te lachen omdat hij combat shoes droeg. Er werd hem van alles naar zijn hoofd geslingerd en hij mocht niet mee spelen met tikkertje. Ik deed niet mee, zit op een bankje te observeren.

De klasgenoot ging klagen bij de juf die de bewaking op zich nam. Waarop de juf belde en iedere leerling van het zesde leerjaar bij haar riep. We kregen een uitbrander en moesten allemaal de rest van de speeltijd tegen de muur gaan staan. Enkele leerlingen die ook niet mee hadden gedaan aan het gepest kwamen in opstand en zeiden dat ze er niets mee te maken hadden. De gepeste leerling zei dat dit klopte en ze mochten verder gaan voetballen. Ik reageerde echter niet en bleef bij de pestkoppen tegen de muur staan. Gewoon om er eens even bij te horen.

Aan het einde van de speeltijd gingen we in de rij staan. Gaf onze eigen juf ons ook nog eens een uitbrander. Onderweg naar het klaslokaal sprak combat shoe gast me aan en vroeg waarom ik tegen de muur was blijven staan. Ik kon geen reden verzinnen. Hij is toen wel nog tegen de juf gaan zeggen dat ik niet bij de pestkoppen zat om ervoor te zorgen dat ik niet nog eens straf moest schrijven ook. En toen pas voelde ik me een beetje alsof ik er bij hoorde, want iemand kwam voor mij op.

Keep on smiling!

Onverwacht drukker

Je kent het wel. Zo een periode waar alles in een flow loopt en je tijd hebt voor van alles en nog wat. In zo een periode zat ik de voorbije weken. Werken, gezin, lessen, … En dan plots slaat het om en wordt het op het onverwachts drukker.

Zaterdag was ik aan het werken en S (mijn echtgenoot) was een tourtocht met de fiets gaan doen in Wetteren. Ongeveer vier uur gevorderd in mijn werkdag dat ik een bericht krijg van S dat hij is gevallen en het er niet goed uit ziet. Snel een oplossing bedenken want hij was met de auto tot in Wetteren gereden en kon dus niet terug rijden met zijn dikke pijnlijke pols.

Als je bij de gelukkige hoort met duurzame vriendschappen heb je wel altijd iemand om op te rekenen. Een vriendin is dus afgekomen om me naar Wetteren te brengen zodat ik met de auto van S en S zelf natuurlijk terug kon rijden. Ik ben hier dankbaar voor.

In Wetteren toegekomen stond S daar en ik zag meteen dat het serieus was. Dus wij naar spoed. Door de covid-19-maatregelen mag nog steeds alleen de patiënt binnen. Dus terwijl ze S aan het verzorgen waren (lees: laten wachten, wachten, scannertje, fotootje, wachten, wachten, …), heb ik 10 000 passen rond de parking van het ziekenhuis gedaan. Op bankjes gezeten. Op bankjes gelegen. Foto’s genomen, selfies genomen, gemediteerd en me verveeld. Om uren later huiswaarts te kunnen keren met een beplaasterde S.

En dan denk je, het is toch maar een vervelende gebeurtenis, hoe kun je het daardoor onverwachts drukker hebben? Wel, S kan en mag niet rijden met de auto, dus alle ritjes zijn voor mij. Woensdag moest S ook terug naar het ziekenhuis omdat zijn pols moest geopereerd worden. Op zo een dag doe je veel en niets tegelijk. Ik had een dag verlof genomen want werken zou er toch niet aan te pas komen. Het is eigenlijk voornamelijk ook weer wachten tot de operatie start en tot je nieuws hebt dat hij wakker is en wanneer je hem mag oppikken. Kort voor 11u ziekenhuis binnen, om 18.15 u. konden we terug huiswaarts.

Afwassen en de huishoudelijke taken die hij anders doet en die niet met één hand kunnen zijn ook voor mij. En op zo een momenten moet je natuurlijk keuzes maken en beslissen welke dingen je niet doet. Zoals een blog schrijven bijvoorbeeld. Nu toch wel tijd ervoor omdat ik al klaar zit te wachten tot de les start.

We zullen wel een tijdelijk ritme vinden in dit alles. En hopelijk verloopt het herstelproces van de pols vlot.

Keep on smiling!